Ik durf het eigenlijk nog steeds niet hardop te zeggen, maar sinds vrijdagochtend doet mijn been spontaan een stuk minder pijn. Kon ik donderdag nog niet staan in de tram en was het stukje tramhalte Keizersgracht en nummer 424 eigenlijk al te veel, vrijdag werd ik wakker en toen ik mijn benen naast mijn bed zette zakte ik er voor het eerst in tijden eens niet direct doorheen. Ik geloofde het bijna niet en probeerde voor de grap de trap eens af te lopen (dit deed eigenlijk al maanden pijn) en nu.. niks.

Toen ik ’s middags nog steeds geen pijn had besloot ik het er gewoon op te wagen, hardloopbroek aan, compressiekousen (nieuwe) over mijn kuiten, een paar keer mijn voeten flexen (schijnt goed te zijn) en daarna op een heel rustig tempo vijf kilometer gelopen. Na iedere kilometer nam ik heel even pauze om mijn voeten te flexen (ik bedoel daar dus mee mijn tenen naar mijn knie laten wijzen, even aanspannen en weer loslaten). Toen ik thuis kwam had ik nog steeds nergens last van. Ik besloot mijn been een wisseldouche te geven (extreem warm – extreem koud, ongeveer vijf minuten lang). Dat was best heftig.. ’s Avonds toen ik een filmpje op de bank keek legde ik een icepack op mijn scheenbeen. Ik had nog steeds geen pijn, maar ik neem altijd graag het zekere voor het onzekere.

Zaterdag in Antwerpen had ik ook bijna nergens last van en zondag ook niet. Dus ik liep tien kilometer. Het vroor, maar dat maakte niets uit. In koude lucht zit meer zuurstof en voor mij als bronchitis “patient” is dat altijd mooi meegenomen. Het is niet dat ik mijn Ventolin niet meer in hoef te nemen, maar het voelt in ieder geval een stuk beter dan benauwd en vochtig weer. Ook de tien kilometer ging goed en na het lopen herhaalde ik hetzelfde ritueel als twee dagen ervoor. En ook gisteren liep ik weer tien kilometer. Ik wil niet zeggen dat ik TERUG ben, want ik heb nog wel ergens een (angstige) rem zitten. Ik ben ook nog steeds iedere ochtend bang dat ik met pijn in mijn been uit bed stap. Maar ik heb wel vertrouwen, dat als ik genoeg rust blijf nemen, het wel goed moet komen.

Ik durf eindelijk weer te dromen over de halve marathon over 38 dagen.. Onder de twee uur zie ik momenteel even niet gebeuren, maar al is ‘ie ook maar 1 meter beter dan vorig jaar (ongeveer twee uur en acht minuten), dan ben ik al meer dan tevreden.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Het liefst liep ik iedere dag hard, het liefst schreef ik er ook iedere dag over (maar ik denk niet dat ik daar heel veel vrienden hier op mijn blog mee maak), het liefst lees ik er heel de dag over. Ik zou soms graag willen dat ik van die onoverwinnelijke benen had, dat ik kon lopen wanneer ik wilde zonder dat ik na hoefde te denken over de gevolgen..

Afgelopen week heeft er hier thuis een klein ongelukje plaats gevonden. Toen ik op zoek was naar een handdoek zag ik dat er nog een paar (droog) in de droger lagen. En tussen die handdoeken vond ik… Mijn compressiekousen van 50 euro. Jullie begrijpen hoe groot die dingen nu zijn? Iets te klein dus. IETSJES maar. Of ik zelf de boosdoener was (waarschijnlijk ben ik dat al doordat ik ze in de wasmand heb gegooid) of dat mijn vriend degene was die ze per ongeluk in de droger gooide (wat ik eerder verwacht want ik gebruik dat ding eigenlijk niet, hehehe), het maakt niet uit. Mijn compressiekousen zijn overleden.

Ik besef dat ik nu al 2,5 maand hardloop en hoewel dit misschien niet als extreem veel in jullie oren mag klinken, is dat het voor mij wel. De laatste keer dat ik 10 weken achterelkaar rende, dat was vorig jaar tussen 1 januari en half maart. Toen liep ik de halve marathon en daarna liet ik het verwateren. Zoals altijd. Deze keer zal dat niet gebeuren, ben ik van overtuigd. Want deze keer is die halve marathon (nog maar 7,5 week!) slechts een tussenstop en absoluut geen doel.

Het is zo leuk om met anderen die ook lopen over hardlopen te praten. Ik heb mijn vader bijna zover om met mij de halve marathon te lopen in Den Haag (hij loopt maar één keer per week, en heeft ook niet zo’n “hardloopgeschiedenis” als ik, dus dat ‘ie in zo’n korte tijd al zover is vind ik hartstikke knap van hem) en hij wil stiekem ook heel erg graag de marathon van NYC lopen, haha, nu kan ik dus ineens 11000 euro sponsorgeld bij elkaar gaan sprokkelen! En afgelopen weekend heb ik ook een vriendinnetje zo enthousiast gemaakt dat ze mee wil. Straks kan ik nog een compleet team gaan vormen, heb ik nog meer mensen die voor KiKa willen lopen?

Dit weekend zag ik dat inschrijven al mogelijk is.. Maar ik houd me voorlopig nog heel even aan mijn “eerst even kijken of ik die halve marathon in twee uur kan lopen” idee. En dan maar hopen dat voor die tijd de reis al helemaal vol zit.

5500 euro he.. Jezus. Het is echt wel heel erg veel. Maar hoe cool zou het zijn als mensen vragen hoe ik het gedaan heb en dan trots kan zeggen “ja door de lezers van mijn blog”. Hallooooooooooooooo!!!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Vandaag nog precies twee maanden, oftewel 60 dagen, tot.. De City Pier City. Mijn eerste halve marathon sinds een jaar. Zo’n half jaar geleden had ik ook nog precies twee maanden tot een halve marathon. Het was ergens halverwege augustus en ik wilde de halve marathon van Amsterdam lopen in oktober. Ik was vastberaden dat het me zou lukken, maar eh.. Het ontbrak me toentertijd gewoon een beetje aan motivatie. Waarom het toen niet lukte en waarom het deze keer dus echt wel gaat lukken? Dat ultieme doel van de New York Marathon in het vooruitzicht.

Twee maanden geleden zei ik tegen mezelf, als je in maart de halve marathon binnen twee uur loopt, dan lukt die hele marathon acht maanden later ook wel. Op dit moment ben ik nog niet volledig overtuigd dat die halve marathon binnen twee uur me gaat lukken, maar ik weet wel dat ik er alles aan zal doen om het waar te maken.

Ik loop nu liever tien dan vijf kilometer. Ik merk dat ik door tien kilometers te lopen veel meer aan uithoudingsvermogen opbouw. Vijf kilometer is ook eigenlijk net te kort om die heerlijke runner’s high te voelen. Die komt dan net op het moment dat ik mijn laatste passen zet. Het feit dat ik weer kan genieten van een tien kilometer zegt ook wel wat. Het afgelopen half jaar was zo’n tien kilometer eigenlijk meer een straf, dan dat het mocht. Doordat ik het zo weinig deed had ik iedere keer weer het gevoel dat ik langzaam afstierf en als ik dan helemaal bezweet en buiten mezelf thuis aankwam, dan had ik er voor de komende vier weken wel weer genoeg van. Ja vind je het gek dat mijn conditie daar niet van vooruit ging?

Mijn plan voor de komende weken? Drie keer in de week rennen, waarvan één keer in de week een duurloop. Eerst nog een paar keer vijftien kilometer, eind januari 20 kilometer, net voor mijn wintersport het liefst 25 kilometer en het weekend na mijn wintersport weer 20. En dan maar hopen dat het me lukt. Aan mijn hardloopkleding zal het in ieder geval niet liggen. Ik ben helemaal verliefd op mijn nieuwe setje van Stella McCartney voor Adidas. Het staat niet alleen een stuk sportiever dan mijn oude hardloopkleding (een hardlooplegging met een grote fijne trui van Tommy Hilfiger die ik al draag sinds mijn eerste hardlooprondjes in 2006), zo’n hardloopvestje houdt je ook een stuk beter warm en het is natuurlijk een stuk meer aërodynamisch (ha ha ha ha).

Trouwens, op de site van TomTom is nu een EXTREEM leuke winactie! Je kunt een reis winnen naar New York, waar je niet alleen een helikoptervlucht zal krijgen, maar ook een hardlooptraining in Central Park en eentje door New York CITY! Ik zou willen zeggen, doe mee! Maar doe dat toch niet, want eh.. dat verkleint alleen maar weer mijn kansen, haha!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Eindelijk… Hardloopschoenen waar je ogen geen pijn van gaan doen als je er alleen maar naar kijkt (en ook geen pijn aan de portemonnee, halve prijs!)

Ik was er eigenlijk van overtuigd dat ik iedere ochtend zou gaan hardlopen op wintersport. Dit idee werd in slechts één smsje kei hard uit mijn hoofd gepraat door mijn zusje en gelijk heeft ze. Als ik hier zou gaan hardlopen, dan is dat gewoon vragen om disaster to happen.

1. Er ligt of een dik pak sneeuw, of de ijsplaten komen te voorschijn.
2. Ik heb nog steeds af en toe last van shin-splints. Bergje op, land je op je voorvoet en dat is dus iets wat ik nu even helemaal niet moet doen. Je belast dan je vooronderbeenspieren te veel. Het laatste wat ik wil is om met een dikke vette blessure thuis te komen.

Maar dat betekent dus niet dat het makkelijk is om zomaar een week te stoppen met lopen. Om het af te leren liep ik vrijdagmiddag nog eventjes vijftien kilometer, het leek wel als vanzelf te gaan. Zo heerlijk. Toen ik thuis kwam was ik in plaats van helemaal kapot, in staat om weer naar buiten te gaan voor nog een rondje. Eh… ja, voordat jullie rare dingen gaan denken… I’m not on drugs, promise!

Ik heb op dit moment een soort van onrustige vlinders in mijn benen, ik wil zo graag rennen. Een psychische verslaving denk ik. Maar wel een gezonde denk ik. En nu maar hopen dat ‘ie deze keer blijft hangen, want zoals jullie misschien wel van mij gewend zijn, mijn hardloopbuien komen en gaan. Maar de relatie is dit keer wel serieus, dus ik denk (of nou ja heb goede hoop), dat ‘ie dit keer wat langer blijft hangen..

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin