Op de vraag of ik het gevoel er klaar voor te zijn over vier dagen een halve marathon te lopen.. Daar kan ik HEEL duidelijk over zijn. Nee. Ik liep maandag voor het eerst in twaalf dagen en het was een regelrechte hel. Al na twee kilometer deed alles pijn. Vooral ademhalen ging moeilijk. Het zal vast iets te maken hebben gehad met 1. Geen astmapuffer gebruikt, 2. Vochtig weer, 3. Stormachtige wind, maar OH die 15 kilometer waren van begin tot eind een regelrechte ramp.

Het was de laatste lange afstand die ik voor zondag ga lopen. Nu is het tijd om mijn benen rust te geven. Vrijdag zal ik nog een rustige tien kilometer lopen en daar moet ik het dan maar gewoon mee doen. Ondertussen ben ik spastisch het weerbericht aan het bijhouden. Op het moment dat ik dit schrijf (maandag) geven ze aan dat het zo’n elf graden zal worden met een half zonnetje. De wind komt uit het oosten en zal met windkracht 4 blazen. Hmm. Ik teken ervoor. Het liefst zou ik die wind terugbrengen naar windkracht 2, maar het risico dat het als ik die eis ga stellen gaat regenen is mij iets te groot.

Of ik zenuwachtig ben? Vorig jaar was ik dat wel, maar dat was ook mijn allereerste wedstrijd en ik wist écht niet wat ik kon verwachten. Maar nu… Ik weet het niet. Stiekem heb ik nog steeds een hoog doel in mijn hoofd, maar het is niet zo realistisch. Ik ben er in de afgelopen twee maanden twee weken tussenuit geweest door een blessure, daarna moest ik gedwongen langzamer lopen omdat Nederland twee weken lang was veranderd in een winterwonderland en toen ging ik tien dagen op wintersport. Niet bepaald de ideale voorbereiding. Iets wat ik eigenlijk NU pas besef. Toch heb ik in zowel januari als februari 100 kilometer getraind, dus erg veel minder heb ik niet gelopen. Maar het was toch anders. Ik heb niet getraind op vooruit gaan, maar op mijn conditie behouden.

Misschien moet ik er maar geen al te grote wetenschap van maken, deze laatste dagen gewoon lekker gezond leven en dan zondag maar gewoon gaan rennen. Er zijn ergere dingen dat je doel niet halen, het is niet dat ik m’n brood er mee verdien of zo.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Mijn aller aller allergrootste angst voor de halve marathon van Den Haag (over 2,5 week(!!!!!!!!!!!)) is niet dat ik halverwege al doodmoe ben. Dat zou natuurlijk kunnen gebeuren, maar ik heb er vertrouwen in dat ik dan gewoon door kan zetten. Nee mijn allergrootste angst is het weer. Als ik dit schrijf is het zondagochtend. Ik had vandaag een rondje van 20 kilometer op de planning staan, maar die heb ik zojuist verschoven naar morgen, want dit kan ik niet.

Het regent niet alleen (en niet zo’n klein beetje), het waait ook. En wind mensen, is af-schu-we-lijk.

Aan het strand heb je al snel windkracht drie, vier en hoewel ik lekkerder loop als het gewoon windstil is, valt daar nog wel mee te leven. Alles onder de noemer windkracht zes en hoger echter, is niet te doen. Voor mij dan. Ik weet niet of het te maken heeft met astma / bronchitis, of dat het gewoon een gebrek aan conditie is, maar met harde wind kan ik het gewoon niet.

En wat nu als het zondag 11 maart ineens regent en waait? Als je ergens geen invloed op hebt is het het weer. En dus voorspel ik dat ik vanaf aanstaande zondag ontzettend spastisch weeronline in de gaten ga houden. Ze kunnen het een dag van te voren, wat zeg ik, een paar uur van te voren nog helemaal fout hebben, maar dat terzijde.

Ik wilde dat ik iemand was die het heerlijk vond om te lopen in barre weersomstandigheden, helaas ben ik toch meer een blauwe-luchten-loper.

Willen jullie mij helpen hopen dat het zondag 11 maart stralend weer is?

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Afgelopen week had ik van de drie keer dat ik ging hardlopen, twee keer echt absoluut geen zin. Sinds mijn pauze van twee weken heb ik voor mezelf een schema gemaakt. Ik loop iedere dinsdag, vrijdag en zondag. Twee keer in de week loop ik tien kilometer, één keer loop ik vijftien. Op die manier heb ik dus in februari al 70 kilometer gelopen.  Maar de laatste twee keer ging het dus niet van harte. Het lopen zelf ging eigenlijk prima, zonder al te veel moeite liep ik mooie gemiddelden die – als ik ze ook 21,1 kilometer vol kan houden – zullen leiden tot halen van mijn doel rond de twee uur te lopen. Echter, de weg er naartoe. Alsof je onder een warme douche staat en je hoopt dat iemand straks de warme kraan aan zet zodat ‘ie bij jou koud wordt, zo hoopte ik dat iemand me buiten zou sluiten in hardloopkleding en me niet eerder binnen zou laten voordat ik mijn rondje gelopen had.

Het zijn regelrechte aanstelpraktijken, maar ik weet wel, als ik dat doel van die halve marathon over 25 dagen niet had gehad, dan was ik de afgelopen week niet naar buiten gegaan. Ook al staat die marathon van New York in november toch nog wel ergens op de planning. Maar dat duurt nog zoooo lang.

Ik ga nu dus op zoek naar andere wedstrijden in de periode maart – november, zodat ik wel zal moeten blijven rennen. En dat is ook helemaal geen straf hoor, want als ik eenmaal een aantal kilometers onderweg ben vind ik het juist heerlijk. En als ik thuis kom en mijn glaasje met citroenwater drink dan voel ik me helemaal tot rust komen. En goed. Ik moet gewoon niet zo zeuren. Zoals ik zelf vaak tegen anderen zeg “Niet te veel denken, gewoon doen”. Wordt tijd dat ik naar mijn eigen advies ga luisteren, vinden jullie ook niet?

Maar wat ik hier ook even mee wil zeggen, jullie moeten vooral niet denken dat ik een soort van sportief wondermeisje ben. Ook tamelijk fanatieke lopers zoals ik hebben het er soms maar moeilijk mee. Er is één uitzondering wanneer ik er NOOIT moeite mee heb. Als de lucht compleet blauw is, het zonnetje schijnt en… het niet warm genoeg is om in je bikini in de tuin te liggen (want als die mogelijkheid er is, dan verkies ik dat laatste toch ook nog wel eens). Ik denk dat het tijd wordt voor een stralende lente. Wat vinden jullie daarvan?

Oh en hebben jullie misschien nog leuke wedstrijd-aanraders?

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin