Annemerel.com

RUNNING: Getting back my zen

>

Photobucket

 

Drie uur voor de start, en ik voel me rustiger dan dat ik me de afgelopen dagen voelde. Gisteravond had ik een feestje van m’n schoonfamilie (waar ik heel netjes water dronk en om elf uur al vertrok) en daar zat ik ineens naast een jongen van een jaar of dertig die vandaag ook z’n eerste halve marathon ging lopen. Oh en zijn trainingstijden verschilde niet eens zoveel met die van mij.. 

Even later bleek dat er aan mijn tafel nog twee CPC veteranen te zitten.. Eindelijk eens echt met mensen praten die er iets van af weten. Doordat ik nooit samen met iemand getraind heb en ook nooit online met fanatiek hardlopers intensief contact heb gehad, heb ik er eigenlijk altijd alleen voorgestaan. En dat is helemaal niet erg, want ik doe hardlopen vooral voor de ontspanning en ontspannen doe ik graag alleen. Maar voor zo’n wedstrijd als de halve marathon is het best fijn om antwoord op vragen te krijgen als ‘wat nu als ik moet plassen’ of ‘zijn er ook wel eens mensen die uitvallen?’.

Goed, ik ga nu rustig aan m’n tas inpakken en richting de plek des onheils. M’n startbewijs heb ik niet ontvangen dus ik ga eerst maar eens op zoek naar de helpdesk, stel je voor.. sta ik straks niet aan de start omdat ik geen startbewijs heb ontvangen. Seriously.

Bedankt voor al jullie lieve ‘steun’ de afgelopen maanden.. als ik vanmiddag zou mogen speechen, dan zou ik jullie naast  m’n familie en vriendinnetjes heel erg willen bedanken! You keep me going!

Liefs,

RUNNING: Not my proudest moment

>

Photobucket

 

Goed, een beetje met tegenzin geef ik toe dat ik verschrikkelijk nerveus ben. Ik kan mezelf powerspeeches geven, maar vijf minuten daarna komen de kriebels alweer terug. Wat is dit nu ineens? Ik was zo van mezelf overtuigd?! 

Ik ben bang om te falen en na m’n laatste hardlooprondje dinsdag heb ik het idee dat de kans dat ik faal alleen maar groter is geworden. Ik liep tien kilometer, maar ik heb ze nog nooit zo langzaam gelopen. Het lag niet aan m’n benen of aan vermoeidheid, het lag aan een klein probleempje in m’n buik. Nu kun je zeggen, ach meisje dat is toch juist goed nieuws, de reden dat het niet lekker liep was omdat je buikpijn had.

Maar kijk zo makkelijk ligt het dus niet. Ik ben me namelijk heel erg bewust van het feit dat ik zondag ook zo’n soort probleempje kan krijgen. En dat zou heus zo gek nog niet zijn, want m’n buik is de laatste maanden sowieso een bitch en hoe gezonder ik eet, hoe erger het lijkt te worden. Ik laat de antibiotica die ik van de dermatoloog moet slikken al staan, ik heb alle voedingsmiddelen waar ik buikpijn van dacht te krijgen al een keer op de verbodenlijst gezet, maar niks helpt.

Ik zal jullie de walgelijke details besparen, maar ik ga van de week toch maar een keertje naar de huisarts. Maar goed, daar heb ik morgen dus helemaal niks aan.

Ik ben niet alleen bang voor lichamelijke kwaaltjes, ik ben ook bang voor mijn mede lopers, ik bedoel, ik ben een groentje, eigenlijk net nog niet genoeg in vorm.. Gister had ik nog niet eens een hardloopbroek. Die heb ik toch maar gekocht gistermiddag, zwart met hardroze, wit shirtje erop, helemaal Annemerel(.com). Ik was bang dat het niet lekker zou zitten, maar ik heb hem net voor de grap eventjes aangetrokken en nu wil ik hem dus niet meer uitdoen. Dit zit echt fantastisch.

Goed, om een lang verhaal kort te maken, ik heb een beetje last van faalangst.. Ik vind het vervelend dat ik niet precies weet wat me te wachten staat, terwijl dat juist zo leuk kan zijn. Ik weet bijvoorbeeld nog niet hoe ik bij de start kan komen, ik weet niet waar ik m’n startnummer kan halen, ik weet niet waar ik de rest van m’n spullen moet laten.

Dus lieve mensen, ik ga er mee op houden, ik kijk nu alleen nog maar naar wat ik wel weet.. En dat is.. dat ik het zo graag wil dat het wel heel gek moet lopen wil ik het niet redden.

Liefs,

RUNNING: Only five more nights until..

 

Photobucket

 

Nog vijf nachtjes slapen tot zondag, de dag waarop ik m’n allereerste halve marathon ga lopen. En eh.. de twijfel dreigt een beetje toe te slaan. 

Op het moment dat ik dit schrijf zit ik in het zonnetje in de tuin, moed te verzamelen om tien kilometer hard te gaan lopen. De laatste keer dat ik liep, was twee weken geleden, en dat waren slechts vijf kilometer. Ik heb dan vorige week wel iedere ochtend een bergje opgerend, maar dat was op m’n UGGS en hoewel m’n hart iedere keer zo tekeer ging dat hij mijn lichaam leek te verlaten, is dat toch niet echt hardlopen.

Ik weet dat ik het kan, maar ik weet ook dat ik de afgelopen weken eigenlijk niet hard genoeg getraind heb om de halve marathon te lopen. Ik zal hem op ‘karakter’ moeten lopen. Ik weet wat ik wil, ik wil die halve marathon uitlopen. Hoe lang ik daar over ga doen maakt me eigenlijk nog niet eens zo heel veel uit, als ik maar binnen die tweeënhalf uur loop, anders telt m’n tijd niet. Ik hoef dus ook eigenlijk niet heel erg zenuwachtig te zijn, zo lang ik niet ziek word en het niet stormt of regent, dan komt het gewoon goed.

Ik denk vaak ‘wat als ik het niet haal’, maar dat is een domme gedachte want ik weet dat ik het haal. Ik weet dat ik tot het allerlaatste uiterste gaatje zal gaan om m’n doel te bereiken. Ik geef namelijk niet op en falen is niet mijn ding. Als ik écht iets wil en als ik het enigszins zelf in handen heb, dan lukt het meestal wel.

Dus eh.. ik ga nu m’n luie stoel in het zonnetje in het meest wind-gunstige hoekje in de tuin verlaten, ik ga m’n hardloopspullen bij elkaar zoeken en ik ga hardlopen. Because I can, Because I wanna, Because I will.

Liefs,

>PROJECT: 20K

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Toen ik maandagmiddag het weerbericht voor dinsdag zag wist ik het, ik zou twintig kilometer hard gaan lopen. Er was gewoon geen twijfel over mogelijk. Als ik de halve marathon van 13 maart wilde halen, dan moest het dinsdagmiddag gewoon gebeuren. Volgende week ga ik verhuizen, de week daarna zal ook nog wel rommelig zijn, plus dat ik een heel andere route moet gaan uitzoeken. De week daarna zit ik in Oostenrijk en de week na m’n wintersport is alweer de week voor D-Day. Het moest dus gewoon.

Ik vertelde het tegen iedereen die het maar horen wilde, waardoor ik dus ook eigenlijk niet meer terug kon. Ik ben geen quitter, ik geef niet op, en ik ben ook geen liegbeest (m’n moeders reactie ‘je had toch ook gewoon kunnen zeggen dat je twintig kilometer had gelopen..’).

Waarom ik gisteren dan toch eventjes terug krabbelde. Ik was kapot, gebroken. De dag ervoor tien uur gewerkt op hakken, nou dat verklaard wel een hoop volgens mij?

Maar om kwart voor één begon ik toch aan mijn suicide mission. Ik moet zeggen dat ik er van te voren wel een roze pilletje in heb gepopt, om m’n benen toch iets minder te voelen. En ik gooide er een paar verschillende astma-sprays en een allergiepilletje achteraan. Alles, just to be sure.

Gelukkig ging die twintig kilometer me eigenlijk nog best redelijk af. Ik had echt verwacht dat het een drama zou worden, maar het weer was zo prachtig mooi! Ik liep voor het eerst weer in m’n korte roze broekje, met alleen een t-shirtje. Ik heb nu serieus duidelijk zichtbare lijnen over m’n armen en benen lopen. Onderschat dat februari zonnetje dus zeker niet!

Alles ging goed, ik moest alleen niet stoppen. Ik was één keer genoodzaakt om te stoppen, ik werd gebeld en m’n hardloopprogramma gaat dan ook gewoon automatisch op pauze, dus ik moest ook wel opnemen. Het was pas na zeven kilometer, maar ik voelde me dramatisch. Zo koud op de maag, je weet wel dat gevoel wat je hebt als je op het punt staat alles in je lichaam, inclusief je ingewanden, eruit te gooien via de mond.

Blijven rennen was de remedie en na twintig kilometer had ik slechts een minuutje nodig om weer bij zinnen te komen. Serieus, nog iets meer dan een kilometer extra en dan staat die halve marathon gewoon op mijn naam. Wie staat er 13 maart aan de finish in Den Haag?

Liefs,

>JANUARY PROJECT / 15K

>

Photobucket

I did it! I freaking did it! 15km! 1 januari zei ik dat ik eind deze maand 15km wilde lopen en guess what, vanmorgen deed ik dat gewoon eventjes. Ik voelde me uitgeslapen, de zon scheen, ik had wat tijd en ik dacht, waarom niet? Zal er ooit een beter moment komen om 15km hard te lopen? Ik denk het niet, hooguit een iets beter getraind moment (de laatste tien dagen loop ik wat minder en alleen nog maar 5km’s vanwege vrouwelijke perikelen en een onzekere blessure).

Maar ik had er zin in en vertrouwen. Ik denk dat 75% van hardlopen een kwestie van zelfverzekerdheid en vastberadenheid is. Als ik me van te voren instel op 5km, dan ben ik na 5km ook echt klaar mee, maar toen ik vanmorgen zei 15km, had ik na 5km amper het idee dat ik begonnen was, na 10km voelde ik het wel in mijn benen, maar de rest van m’n lichaam wilde verder. De laatste 3km liep ik als een verkrampte krant, maar de laatste paar honderdmeters wist ik er nog iets wat misschien zelfs nog wel als een springtje kan worden aangezien er uit te persen.

Na 15km was ik voldaan, meer voldaan dan als ik met tassen vol na een dagje shoppen thuis kom, meer voldaan dan na een zesgangenmenu in een driesterrenrestaurant, hell, zelfs meer voldaan dan dan na een geslaagd verjaardagsfeestje (en jullie weten hoe speciaal m’n verjaardag voor me is).

Ik was trots, uitgeput, vol met endorfine door m’n hele lichaam, ik kon alleen maar lachen, ik stond denk ik tien minuten in de deuropening en dacht, HA, ik ga het over zes-en-halve-week dus echt wel redden. En daarmee basta!

Liefs,