We zijn al op de helft meiden! We hebben ons hart sneller hebben laten kloppen, zijn meer water zijn gaan drinken en minder frisdrank, koffie en alcohol, onze buikspieren pakken we aan en we letten op de hoeveelheid crap die we tot ons nemen. Je vraagt je misschien af, wat wil ze in godsnaam nog meer van ons de komende vijf weken?
In Italië is gezond eten dus niet te doen. Ik weet dat het wel mogelijk is, maar het is niet mogelijk als je de rest van je reisgezelschap niet tot last wilt zijn. Iedere ochtend begin ik met volkorenbroodjes. Rond tien uur drink ik een espresso of een cappuccino. Tussen de middag pasta, risotto of weer broodjes. Dan is het ‘s middags tijd voor ijsje nummer één. Om 17.00u wordt er een fles witte wijn open getrokken en rond een uurtje of acht wordt er gegeten. Pizza, pasta carbonora, kippetjes van het spit, vlees van de barbecue, meestal wel geserveerd met een lekkere salade, maar of we daar nu al onze vitaminen uithalen? ‘s Avonds probeer ik nog wel iets van fruit te eten, maar de aardbeien komen ook hier nog gewoon uit Spanje (en zijn dus nog niet zo lekker als dat ze in de zomer smaken), dus meestal houd ik het bij een banaantje. Dan is het tijd voor nog een ijsje, nóg een espresso en stukjes chocola en amaretti koekjes.
Ik had mezelf beloofd dat ik deze vakantie geen geld uit zou geven aan dingen die ik niet nodig heb. Nu heb ik eigenlijk niks direct nodig. Ik bedoel, ik heb een kast vol kleding en ook al klaag ik ‘s ochtends nog wel eens dat ik ‘niets in mijn kast heb hangen’, daar is natuurlijk niets van waar. Het enige dat ik wel een klein beetje nodig heb is een nieuw paar wedges. Het paar dat ik nu heb is al drie jaar oud en hoewel ze nog steeds heerlijk lopen, hun beste tijd hebben ze nu wel gehad (en ik ben hierin overigens niet de enige, jullie klagen iedere zomer weer dat ik nieuwe schoenen nodig heb!).
Yeah bitches, I’m back in the game! Nadat ik begin februari (drie maanden geleden!!!) een spiertje verrekte in mijn lies, vervolgens vier weken niet lekker kon hardlopen en daarna getroffen werd door algehele malaise, loop ik nu weer alsof er nooit iets gebeurd is.
Ok, misschien is dat ook niet helemaal waar. Ik loop niet zo hard als een paar maanden geleden en vijftien kilometer klinkt als LANG, terwijl ik een paar maanden geleden met temperaturen onder nul DERTIG kilometer liep. Maar hé, als ik ren voel ik me goed en ik heb echt weer plezier in hardlopen.
