Afgelopen week stonden er drie runs op het programma. Een shake-out run om de 32,5 kilometer van het weekend eruit te lopen, een tempoloop (4×5 kilometer) en een duurloop van 35 kilometer. Aan de foto’s hierboven kun je zien dat ik één van de runs geskipt heb. Ik was écht van plan om hem te doen, maar mijn leven gooide mijn schema in de war. Iets dat ik in de laatste weken voor de New York Marathon eigenlijk niet had mogen laten gebeuren.
Nog 32 dagen tot de New York Marathon, nog 28 dagen totdat ik in het vliegtuig stap richting New York. Dingen beginnen serieus te worden. Heel erg serieus. Sinds afgelopen maandag ben ik in Marathon-bootcamp.
Goed nieuws lieve mensen, ik ben zo goed als genezen van de pijn in mijn lies/heup. Afgelopen donderdag had ik eindelijk een date met mijn nieuwe fysio en mijn vermoeden bleek te kloppen. Er was inderdaad een probleem met mijn bekken en het heeft waarschijnlijk te maken met die 80 baantjes die ik een paar weken geleden vanuit het nieuws zwom. Na een korte inspectie bleken mijn bekken niet recht te staan, 2 centimeter verschil. Dat kan er langzaam insluipen, maar mijn fysio denkt toch echt dat het met het zwemmen te maken heeft.
Er ging bijna een hele week voorbij waarbij ik niet hardliep. Bijna inderdaad, want zondag ging ik maar liefst twee keer, op afraden van iedereen overigens, maar ik móest.
Het voelde na het zwemmen gelijk eigenlijk al niet lekker, maar ik stond er niet echt bij stil. Ik voelde vaag iets in mijn lies, maar het was niet ontzettend vervelend, er gingen dus geen alarmbellen rinkelen. Ik liep een super snelle 6K, ik liep 10K, ik liep 25K en toen begon me ineens iets op te vallen, mijn lies deed nog steeds pijn. Shit. Ik liep dinsdag nog een ‘rustige’ 6K maar daarna heb ik mijn hardloopschoenen niet meer aangeraakt. Shit. Anderhalf jaar geleden was ik op 30 kilometer toen ik een liesblessure kreeg en daarom niet de Marathon van Parijs kon lopen, dat gaat me niet nog een keer gebeuren, echt niet.