Ik krijg vaak de opmerking “Goh, ik vind dat echt knap dat jij zelfs met deze slechte weersomstandigheden gewoon door loopt”. Geloof me, tijdens een fikse regenbui zul je mij niet snel op hardloopschoenen tegenkomen. Het is een kwestie van je moment kiezen. Heb ik natuurlijk makkelijk praten. Ik werk twee dagen overdag, ik werk er twee vanaf 15.00u en de overige dagen deel ik mijn tijden zelf in. Maar geloof me, ook jij kunt dat doen.

Houd buienrader goed in de gaten, wees niet bang om in het donker te rennen en als het zonnetje schijnt, ga dan ook gewoon direct. Als ik van plan ben om naar de stad te gaan om, ik noem maar wat, kerstcadeautjes te gaan kopen, en ik zie dat de zon schijnt. Nou dan komen die kerstcadeautjes wel een andere keer, dan maak ik van dat moment gebruik. Als het half twee is en ik moet om drie uur werken, dan loop ik gewoon extra hard en droog ik mijn haren gewoon niet als ik naar mijn werk ga. Nu moet je natuurlijk ook wel een kleine beetje de discipline op kunnen brengen om dit vol te houden en geloof mij, dat heb ik ook echt niet altijd. Niet voor niets ren ik soms maanden niet en loop ik de ene week 30 kilometer en de volgende slechts veertien. Maar ik heb nu een helder en mooi doel, dat maakt het makkelijker, echt.

Natuurlijk moet je als beginnende hardloper niet direct het doel hebben om de marathon van New York te willen lopen, of nou ja dat kan natuurlijk wel, maar ik zou het even als toekomstdroom zien en tegelijkertijd een iets realistischer voor de korte termijn opstellen. Ik begon met lopen omdat ik graag af wilde vallen, op dit moment is dat één van de laatste punten op mijn agenda en dus is mijn doel de marathon. Ik vind het makkelijker om voor een doel als de marathon te lopen, dan om af te vallen. Afvallen heeft namelijk helemaal niet zoveel met hardlopen te maken. Het is zelfs helemaal niet zo gek als je aan het begin zelfs aankomt (spieren wegen meer dan vet en van hardlopen krijg je honger). Het verbeteren van je conditie is een veel abstracter iets. Snellere tijden, langere afstanden, dat zijn overwinningen die je echt kunt meten en ik beloof je, dat als je goed je best doet (en geen extreme doelen stelt), je ze ook zult halen.

Deze week haalde ik mijn laatste hardloop-gerelateerde doel die ik mezelf voor 2011 gesteld had. Tien kilometer hardlopen achter elkaar zonder pauze, binnen 55 minuten en springlevend over de spreekwoordelijke finish komen. Zondag liep ik tussen de buien door tien kilometer in 53 minuten en 58 seconden. Ik kwam voor mijn gevoel 20 kilometer lichter en euforisch over die spreekwoordelijke finish. Dat ik echt nog in het land der levenden verbleef legde ik 20 seconden later vast met de camera op mijn iPhone. Er is niets zo fijn als je doelen halen. Mijn beloning? Over een paar weken mag ik in de uitverkoop een Stella McCartney voor Adidas setje uitzoeken. Als er dan niets meer in mijn maat is, mag ik wat van de nieuwe voorjaarscollectie uitzoeken. Lief zijn voor jezelf is ook erg leuk.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Toen ik zaterdag ein-de-lijk voor het eerst die week tijd (en zin) had gevonden om hard te gaan lopen was ik eerst mijn hardloopbroek kwijt. Ik zocht o-ver-al, gaf alles de schuld (behalve mezelf natuurlijk), uiteindelijk lag hij midden in de woonkamer waar ik hem vier(!) dagen daarvoor gefotografeerd had. Denk je dat je klaar bent om te gaan, kun je je iPodoortjes niet vinden. De dag daarvoor zaten ze nog in mijn tas, zaterdag waren ze nergens meer te bekennen. Alles afgezocht natuurlijk, hevig gefrustreerd geraakt, want hal-lo, wil en kan ik eindelijk gaan hardlopen, komt er zoiets onbenulligs en irritants voorbij.

Na een uur zoeken (en schelden), had ik mijn iPodoortjes nog steeds niet gevonden. Het was uitgesloten dat ik zonder zou gaan rennen, dat kan ik gewoon niet, ik bedoel, het moet wel leuk blijven natuurlijk. Dus verruilde ik mijn hardloopbroek en sportschoenen voor een skinny jeans en uggs en vertrok ik naar de stad. iPodoortjes kopen. Ik was van plan om na thuis komst gelijk weer in mijn hardloopbroek te schieten, maar eh.. de tijd was toen wel een beetje voorbij en de zin al helemaal.

Zondag liep ik wel, maar niet van harte. ’s Middags zei ik tegen mijn moeder dat ik het zo bijzonder vond dat ik nog helemaal niet ziek geweest was. Normaal ontvangt mijn lichaam zowel iedere goed- als kwaadaardige bacil met open armen en ben ik al drie keer flink verkouden geweest voordat november goed en wel voorbij is. Dit jaar niet. Hoe dat volgens mij komt? Mijn dagelijkse shot van Vitamine B en het Vitamine C bruistablet. Goed, dat soort dingen moet je natuurlijk nooit hardop zeggen, want de volgende dag werd ik wakker met een tennisbal in mijn keel en een hoofd vol dufheid en snot. Ik probeerde te werken achter mijn iMac, maar voelde me vooral erg zielig. Dus ging ik terug naar bed, samen met mijn MacBook, en samen verzetten we toch nog het werk dat ik eigenlijk zou moeten doen.

Maar die zon he, daar moest ik wat mee doen. Ik moest lopen. En dus ging ik lopen. Ik liep in totaal negen kilometer, een race tegen de klok, want om 15.00u moest ik alweer werken bij Elzenduin. De eerste kilometers waren zwaar, waar moest ik in godsnaam mijn adem vandaan halen? Maar de laatste kilometers waren heerlijk. Ik liep de negen kilometer in een redelijke tijd, in 51 minuten en 30 seconden. Voor een training met veel wind en ademhalingsproblemen vind ik dat heus zo verkeerd nog niet. En zonder pauze’s natuurlijk. Nu hoop ik op een beetje meer rust (zodat ik vaker kan lopen) en fijnere weersomstandigheden (zodat mijn zin om te lopen ook een beetje toeneemt).

Oh en heugelijk nieuws, ik ben deze week over de 100 kilometer gekomen! Sinds 1 november heb ik nu 103,5 kilometer gelopen! Oh yes, het voelt zo goed om doelen te halen.. New York City here I come!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Er gaat serieus geen dag voorbij dat ik niet fantaseer over de marathon van New York. Na mijn blogje van afgelopen week, waarin ik fantaseerde over  lezers die mij allemaal een euro zouden doneren, ben ik nog meer na gaan denken. Want hey, volgens mij moet het inderdaad echt wel kunnen lukken, 5000 euro sponsorgeld bij elkaar krijgen. Niet alleen met lezers, maar misschien ook met bedrijven die het leuk vinden om een linkje in de balk rechts op mijn blog te krijgen. Staat niet alleen hartstikke goed (zo hé zij sponsoren Annemerel/Kika), maar door het linkje ook nog eens vette reclame. Ja hier moet ik maar een goed uitgedacht plannetje voor gaan bedenken, want dit kan gewoon heel erg leuk worden.

Of ik inmiddels de marathon al kan lopen?, haha, eh nee. Laten we het er op houden, dat ik, die continu roept dat weer en wind helemaal het hardlopen niet hoeft te belemmeren, dat ik dus, een hekel heb aan wind. Regen vind ik al verschrikkelijk, kou is rot, maar WIND. Zowel mee- als tegenwind, dramatisch. Met tegenwind lijkt het alsof mijn longen dubbelklappen, met meewind krijg ik continu mijn haar/vlecht in mijn gezicht. Zeg je, doe dan een knotje. Nee, heeft geen zin, want dat zakt na één windvlaag ook weer uit. Ja als het op wind aan komt ben ik eigenlijk maar een watje. Oh en dan heb ik het nog niet eens gehad over mijn iPodoortjes die altijd uit mijn oren blazen tijdens een rondje hardlopen.

Neemt niet weg dat ik wel gewoon gelopen heb deze week. Ook met stormachtige wind. Door de duinen. De 100 kilometer komt steeds dichterbij en ik moet heel veel moeite doen geen nieuw doel te stellen, 100 kilometer alleen in december te lopen. Ik denk dat als ik dat doel uitspreek, ik voor straf tot het einde van het jaar iedere dag regen en wind krijg voorgeschoteld en een blessure als toetje. En dat moeten we natuurlijk niet hebben, aangezien ik over  drieënhalve week heelhuids ergens bovenaan een witte piste hoop te staan..

Zoals jullie vorige week hebben kunnen lezen heb ik ook een nieuwe gadget, het Nike+ TomTom horloge. Tot groot verdriet van mijn moeder, die net een sportarmband voor mijn iPhone voor Sinterklaas had gekocht en tot nog groter verdriet van mijn vriend, die na het lezen van mijn blog het fantastische idee had om het horloge als verrassingscadeautje onder de kerstboom te leggen. Eh oeps. Ga snel nog maar een sneaky tip geven. Het horloge werkt overigens fantastisch, maar ik vertel daar graag meer over als ik hem net iets vaker gebruikt heb!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Afgelopen weekend kocht ik een paar compressiekousen, hardlopen zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik vroeg vorige week wat ik aan die gekke overbelaste kuiten van mij kon doen en jullie antwoordden massaal Herzorg Compressiesokken. Dus stond ik afgelopen zaterdag bij de hardloopwinkel. Maar Oh-Em-Gee wat zijn die dingen lastig. Aantrekken kost gemiddeld vijf minuten, uittrekken kost me meer dan tien minuten, omdat mijn benen dan klam, opgezet en bezweet zijn. Voor een half uurtje hardlopen kan ik nu dus gerust een kwartier langer uittrekken.

Goed, goed, het is niet alleen maar klagen. Ze werken namelijk wel subliem! Echt een fantastische tip. Mijn benen voelen na een rondje hardlopen niet als lompe zoutzakken aan en de pijn in mijn kuit is zo goed als verdwenen. En dat zonder roze happy-pills. Ik zeg, we’ve got a winner! Dankzij jullie!

Hoe het verder staat in hardloopland? Prima! Van het weekend liep ik wat lastiger, omdat ik woensdag gevallen was (nee, ik haalde geen rare capriolen uit, ik val ook gewoon als ik loop, dat is normaal, dat hoort erbij, als je Annemerel heet althans). Ik begreep maar niet waarom ik zo stijf was, het leek wel alsof er een betonblok aan mijn achterwerk hing, nou dat was dus een presentje overgehouden aan mijn val.

Ik ben nog steeds op zoek naar een manier om gegarandeerd de marathon van New York te kunnen lopen. De vraag of ik die haal is allang niet meer aan de orde, het klinkt misschien arrogant, maar ik WEET dat als ik zo’n super gave kans zou krijgen, ik hem ook aan kan pakken. Maar goed, zit je nog steeds met het probleem dat slechts één op de vijf wordt ingeloot. Nu zou ik me natuurlijk ook kunnen aansluiten bij een goed doel, bij Kika bijvoorbeeld. Dan moet ik 5000 euro inzamelen. Goed, begon ik natuurlijk een beetje te rekenen, per maand heb ik 20000 ABSOLUUT unieke bezoekers. Als één vierde van mijn bezoekers een euro zou schenken, dan… Helaas is bedelen niet mijn sterkste punt.

Ondertussen heb ik ook weer naar andere marathons gekeken, gewoon om wat meer opties te hebben. De marathon van LA lijkt me ook wel wat, maar die is een week na de City pier City (De halve marathon van Den Haag, waar ik me overigens deze week voor heb ingeschreven!) en dat betekent dat die marathon al over vier maanden is. Ja dat ga ik dus niet redden, dan kan ik net zo goed die van Parijs kiezen, die is over vijf maanden. Maar ook dat komt gewoon veel te snel. De marathon van Amsterdam zou ik natuurlijk wel kunnen lopen, die is pas na de zomer. Maar het ging mij er eigenlijk om, om de marathon in een fantastische wereldstad te lopen. En natuurlijk wil ik Amsterdam niet kleineren, maar toch.. ik loop hem gewoon liever in het buitenland.

Ach ja, het komt goed. In 2012 loop ik de marathon, waar? Weet ik veel. Misschien loop ik hem wel gewoon op een zondagochtend door de duinen. Maar die 42,2 kilometer, die worden volgend jaar gelopen.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Oh ja en ik liep tien kilometer !!!

Vertelde ik jullie vorige week nog over mijn steeds meer tot leven komende droom om de marathon van New York in 2012 te rennen, deze week is de probleemstelling een klein beetje verschoven. Inmiddels vraag ik mezelf niet meer af of ik het wel haal (daar zorg ik wel voor, dat is voor latere zorg, denk ik nu), ik vraag me momenteel af hoe ik daar in godsnaam binnen kom.

Ik heb horror verhalen gehoord, dat het een loting is en dat slechts één op de vijf wordt toegelaten. Dat je veel meer kans maakt als je al eens een marathon binnen de drie-en-een-half uur hebt gelopen. Ja, heb ik gedaan. In. mijn. dromen.

Dus keek ik naar andere marathons in wereldsteden in 2012. Eerst dacht ik aan Londen, maar na een korte reis op google kwam ik erachter dat alle startbewijzen voor de marathon van Londen al vergeven zijn. Toen dacht ik, PARIJS. Ik zag het parcours (over de Champs-Elysees, langs de Seine…) en wauw! Goed, die marathon is op 15 april 2012. Dan zou ik nu dus nog vijf maanden hebben. Ik zeg niet dat het onmogelijk is, maar dan zou het lopen van de marathon de hoogste prioriteit van mijn leven moeten worden en daar lieve mensen, heb ik op het moment helaas gaan tijd voor.

Stiekem heb ik wel alvast een aanvraag tot inschrijving gedaan op de website van de New York Marathon. Je moest in 135 tekens vertellen waarom jij de marathon van New York zou moeten lopen. Nou… Omdat ik graag het hele traject op mijn blog wil documenteren, duh! Hopen dat de commissie in New York daar een beetje warm voor loopt. Ik heb nog zitten denken dat ik ook wel 25 verschillende e-mailadressen aan kan maken om zo mijn kansen te vergroten, maar voor het echte loten betaal je dus ook gewoon geld, ehm ja, lekkere business.

Goed, ik heb het nu alleen nog maar gehad over inschrijf-perikelen, ik heb het nog niet eens gehad over hoe het lopen nu eigenlijk gaat. Ik merk dat ik door dat nieuwe doel dus echt on-tie-ge-lijk enthousiast ben geworden. Ik moet mezelf bedwingen om niet iedere dag te lopen en ik moet mezelf tegenhouden niet veel te hard te lopen. Helaas hangt de binnenkant van mijn linker scheenbeen alweer de zuurpruim uit. Als ik een minuutje hardloop heb ik helemaal nergens meer last van, maar als ik dan weer normaal loop.. HELL! Is er een dokter in de zaal die mij uitlegt hoe ik op ‘legale wijze’ van die pijn af kom ZONDER rust te hoeven nemen? (ik ben bang dat dat ijdele hoop is).

Ik loop nu (voor mijn gevoel) op een rustig tempo acht kilometer in bijna 46 minuten. Volgens mijn zelfgemaakte schema moet ik eind december (zonder moeite) 10 kilometer in 55 minuten lopen. Dat haal ik als mijn been gewoon normaal doet. En dus lieve meiden, ga ik NU op zoek naar een shin splints wondergeneesmiddel. Wie helpt mij zoeken?

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin