Het is ongelooflijk maar waar, na die 21,1 kilometer in 1.56.31 (JUST LOVE, saying that) heb ik GEEN spierpijn gevoeld. Maandag ben ik op mijn mountainbike gesprongen naar mijn ouders (door de duinen is dat ongeveer 10 kilometer heen en 10 kilometer terug). Terwijl ik op mijn fiets stapte bedacht ik me dat het al minstens vijf maanden geleden was dat ik voor het laatst op een fiets zat. Reden? Ik ben te lui om naar de schuur te lopen en dat ding te pakken. En ook omdat de tramhalte op minder dan vijf minuten wandelen ligt en mijn auto altijd aanlokkelijk voor de deur staat. Maar goed, waar wil ik nu naar toe? Nou kijk, ik heb nu dus wel spierpijn en ik weet vrijwel zeker dat die fiets de boosdoener is. Ik heb pijn op plekken waar ik normaal nooit pijn heb. Zoals in mijn knie. Goede grap he.. Annemerel doet een dagje rustig aan en stapt daarom op haar fiets, krijgt ze DAAR spierpijn van. En nee, dit kan geen spierpijn zijn die ik tijdens de halve marathon heb opgelopen. 24 uur na de wedstrijd had ik nog nergens last van, het kwam pas dinsdagochtend en de pijn is dus duidelijk anders.

Gelukkig was de spierpijn vandaag alweer zo goed als verdwenen en kon ik weer rustig op pad voor een fijne tien kilometer.

Maar nu, de vraag die ik de laatste dagen vaak gesteld krijg.. “He Annemerel, je hebt je doel gehaald, de halve marathon binnen twee uur, nu ga je dus de marathon van New York lopen?”

Hele goede vraag en daarop kan ik positief antwoorden. Maar of dat in 2012 of 2013 gaat gebeuren, dat is nog even de vraag. Ik heb wel besloten dit jaar niet voor KiKa te gaan lopen. Ik ben eens goed gaan lezen (ja, nu pas) en wat blijkt.. op 1 juni moet ik al 3000 euro bij elkaar hebben verzameld. Uh OH! In tweeënhalve maand 3000 euro aan sponsorgeld? Dan mag ik wel met een heel goed plan komen. Ik zit nu op zo’n 50 euro (door mijn kledingverkoop!). Ik heb nu helaas gewoon de tijd niet om in zo’n kort tijdsbestek zoiets op te zetten. Maar misschien volgend jaar… (mijn blog bestaat op 25 juni 2013 bijvoorbeeld precies 10 jaar… En ja, mijn fantasie slaat nu wel een beetje op hol, maar dat mag toch?).

Oh en daar komt bij he.. Toen ik die 21,1 kilometer had afgelegd had ik niet zoiets van, “Goh, laat ik er nog ff 21,1” lopen. Sterker nog, als iemand me verplicht had nog 100 meter langer door te lopen had ik waarschijnlijk geweigerd. Ik kon gewoon niet meer en ik kan me ook niet voorstellen dat ik dat over acht maanden wel kan. Maar ja, aan de andere kant. Vier maanden geleden moest ik ook nog steeds overgeven na vijf kilometer en wist ik ook niet meer hoe ik ooit een halve marathon in 2.08.22 had kunnen lopen (en vier-en-halve maand later doe ik het weer, 12 minuten sneller!). Ik bedoel maar, wat een beetje training al niet kan doen.

Maar trainen voor een marathon is denk ik toch wel een beetje anders. Dan kom je niet weg met twee keer in de week een uurtje en één keer anderhalf. Nee, die uurtjes mogen er in blijven, maar die anderhalf uur zou ik over een paar maanden mogen verdubbelen. Ik heb nog een lange weg te gaan. Ik loop nog steeds die marathon dit jaar. Of ‘ie in New York, Amsterdam of op eigen gelegenheid door de duinen is, dat is nog even de vraag.

Keep you posted ladies!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Ik ben kapot. Maar het was zo mooi..

Op aanraden van jullie at ik een pasta met lekker veel spinazie en om de tijd een beetje sneller te laten gaan keek ik een paar afleveringen Hannah Montana. Ja dat is best leuk voor de afleiding. Op een gegeven moment ben ik maar gewoon richting het Malieveld gegaan, het weer was toch lekker en thuis zat ik alleen maar te bouncen van de energiekick die ik had. Die krijg je normaal toch juist van het hardlopen?

Op Centraal Station kocht ik nog snel een pakje dextro voor noodgevallen en ging ik AL-WEER naar de WC. Zenuwenplasje. De zoveelste.

Fast forward naar de start. Het startschot klonk (het schijnt heel hard geweest te zijn, maar ik heb niks gehoord.. Ik was in mijn eigen wereld). Na een kilometer dacht ik dat ik het nooit zou gaan redden. Al die mensen waar ik bijna over struikelde, ik moest die ene kilometer NOG twintig keer afleggen. Maar na drie kilometer viel “het veld” een beetje uit elkaar en kwam ik weer terug in mijn eigen wereld.

Ik liep langs plekken waar ik normaal alleen met de auto of tram voorbij kom. Ongemerkt lette ik toch op stoplichten die op rood sprongen. Na zo’n acht kilometer liep ik praktisch langs mijn huis, twee kilometer later waren we in de Vogelwijk, waar ik normaal vaak loop. Heerlijk al die herkenning. En dan de mensen op straat. Alleen maar gezelligheid. Vrouwen die op pannen slaan, kinderen die hun handje uitsteken (dat jij dan even moet aanraken), mensen die je naam roepen (omdat er Annemerel op mijn startnummer stond geschreven).

Rijen stonden ze daar, het publiek. Vaders met kinderen die op eigen gelegenheid water uitdelen aan lopers, bandjes op straathoeken. Iedereen gillen.

Op zeventien kilometer kreeg ik het een beetje lastig, net als vorig jaar. Alleen dit jaar had ik de eerste zeventien kilometer al veel beter gelopen en ik kreeg het dan wel moeilijk, maar het was geen ‘ooooh als dit maar goed gaat’ moeilijk. Het was meer een ‘ahhhh NU mag die finish ECHT wel komen’. De laatste 500 meter heb ik gesprint. Ik weet niet waar het vandaan kwam, maar ik had het nog ergens in me.

Ik kwam in 1.56.31 over de finish volgens mijn TomTom / Nike + horloge. De officiele uitslag heb ik nog niet gezien. Toen ik over de finish kwam was al die energie die ik tijdens die sprint had in een klap verdwenen. Ik had het gevoel dat ik al mijn ingewanden eruit ging gooien.

Ik heb alles binnen gehouden. Vond mijn ouders en liep minstens twee kilometer naar de auto. Lekker uitlopen. Ik ben onder de douche gesprongen, heb Chinees besteld en op DIT moment wordt het net gebracht. Ik ga genieten van een fout maar heerlijk overwinningsmaal!

Fijne avond & ONWIJS BEDANKT voor alle succeswensen!

(Oh en ik hoop dat er niet al teveel spellingsfouten in zitten maar nalezen is nu even geen optie en mijn hoofd voelt als gummybeertje).

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Ik start pas om tien over half drie met de halve marathon. Zou je kunnen zeggen, lekker… Hoef je niet zo vroeg op. Nou natuurlijk was ik vanmorgen al om kwart voor zeven klaarwakker. Met pijn in mijn buik wel te verstaan. Ik begrijp niet helemaal waar de zenuwen vandaan komen, maar het lijkt er op alsof ik ze wel degelijk heb. Het zijn wel goede zenuwen, zo van die ‘Ik heb er zo’n zin in zenuwen’ dus wat dat betreft..

Ik was eigenlijk van plan een blogpost te schrijven die helemaal niets met hardlopen te maken heeft, maar goed, dat blijkt momenteel een mission impossible want in mijn hoofd ben ik alleen maar met hardlopen bezig EN tot voor kort met de vraag lange mouw, korte mouw. Maar sinds ik dit heb WIL ik alleen maar korte mouw.

Daarom nu een blogje over hoe ik me nu eigenlijk voorbereid op zo’n halve marathon. Natuurlijk heb ik vanaf 1 november getraind. 405 kilometer om precies te zijn. Maandag liep ik 15 kilometer (wat een drama was) en vrijdag liep ik een rustige 10 (die al iets beter ging, wat me ook weer zorgen baarde, want een slechte generale is een fantastische repetitie toch?). Gisteren heb ik de hele dag door Antwerpen gelopen (wat misschien niet zo verstandig was), maar ik ben wel lekker om 23.00u gaan slapen.

En dan de dag zelf. Vanmorgen. Lekker gedoucht, mijn benen geschoren (nee ik ben niet zo fanatiek dat ik denk dat ik met geschoren benen sneller ga, daar zit toch een legging overheen, maar ik krijg altijd kriebel tijdens het hardlopen als ik mijn benen niet geschoren heb. Raar maar waar). Vitamine pillen (B&C) geslikt en daarna een groen monstertje gemaakt. 125 ML amandelmelk, een banaan, 2 handen spinazie, wat ananas en aardbei voor de smaak ET voila.

Daarna mijn teennagels geknipt. Die kunnen wat mij betreft niet kort genoeg zijn. Ik heb vaak genoeg meegemaakt dat een teennagel in de teen ernaast prikte waardoor die teen ging bloeden (en doordat je voeten warm zijn loopt dat bloed er ook nog eens extra lekker uit). Wil ik vandaag niet meemaken. Dus neem het zekere voor het onzekere.

Mijn haren? Zitten in een hoge staart en ik heb een visgraatvlecht gemaakt. Ik loop altijd hard met een staart + (visgraat)vlecht. Valt niet snel uit, geen haar in mijn gezicht, geen gebounce op mijn hoofd (dat heb ik vaak als ik een knotje draag) en geen klitten door de wind.

En dan mijn moet mijn playlist op mijn iPhone ook nog worden bijgewerkt, want wat ik dinsdag fantastisch vond, moet nog een klein beetje worden bijgewerkt, want deze week heb ik ook weer leuke nummers ‘ontdekt’.

Ondertussen wordt het ook tijd om na te denken over wat ik straks ga lunchen. Niet nog een smoothie, ik heb iets heftigers nodig. Ik twijfel nu tussen een pasta of volkoren broodjes met gebakken ei. Het belangrijkste is, wat zal het langste vullen. Ik wil niet net als volgend jaar na tien kilometer al ontzettende honger hebben. Maar… ik wil me ook niet oncomfortabel voelen omdat ik te veel gegeten heb. Je begrijpt, NOG een dilemma.

Ging de tijd maar net iets sneller……………….

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Op de vraag of ik het gevoel er klaar voor te zijn over vier dagen een halve marathon te lopen.. Daar kan ik HEEL duidelijk over zijn. Nee. Ik liep maandag voor het eerst in twaalf dagen en het was een regelrechte hel. Al na twee kilometer deed alles pijn. Vooral ademhalen ging moeilijk. Het zal vast iets te maken hebben gehad met 1. Geen astmapuffer gebruikt, 2. Vochtig weer, 3. Stormachtige wind, maar OH die 15 kilometer waren van begin tot eind een regelrechte ramp.

Het was de laatste lange afstand die ik voor zondag ga lopen. Nu is het tijd om mijn benen rust te geven. Vrijdag zal ik nog een rustige tien kilometer lopen en daar moet ik het dan maar gewoon mee doen. Ondertussen ben ik spastisch het weerbericht aan het bijhouden. Op het moment dat ik dit schrijf (maandag) geven ze aan dat het zo’n elf graden zal worden met een half zonnetje. De wind komt uit het oosten en zal met windkracht 4 blazen. Hmm. Ik teken ervoor. Het liefst zou ik die wind terugbrengen naar windkracht 2, maar het risico dat het als ik die eis ga stellen gaat regenen is mij iets te groot.

Of ik zenuwachtig ben? Vorig jaar was ik dat wel, maar dat was ook mijn allereerste wedstrijd en ik wist écht niet wat ik kon verwachten. Maar nu… Ik weet het niet. Stiekem heb ik nog steeds een hoog doel in mijn hoofd, maar het is niet zo realistisch. Ik ben er in de afgelopen twee maanden twee weken tussenuit geweest door een blessure, daarna moest ik gedwongen langzamer lopen omdat Nederland twee weken lang was veranderd in een winterwonderland en toen ging ik tien dagen op wintersport. Niet bepaald de ideale voorbereiding. Iets wat ik eigenlijk NU pas besef. Toch heb ik in zowel januari als februari 100 kilometer getraind, dus erg veel minder heb ik niet gelopen. Maar het was toch anders. Ik heb niet getraind op vooruit gaan, maar op mijn conditie behouden.

Misschien moet ik er maar geen al te grote wetenschap van maken, deze laatste dagen gewoon lekker gezond leven en dan zondag maar gewoon gaan rennen. Er zijn ergere dingen dat je doel niet halen, het is niet dat ik m’n brood er mee verdien of zo.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin