Annemerel.com

RUNNING TO NYC: XI, it SUCKS

Ik kan niet anders dan toegeven dat ik momenteel nogal last heb van het fenomeen “zelfmedelijden”. Ik wilde dat het anders was, maar als ik niet uitkijk zwelg ik erin. Ik heb al negen dagen niet hardgelopen en IT’S KILLING ME. Beetje vreemd dat dit van mij af komt (zij die haar gymleraar ooit vertelde dat ze wel gewoon wat minder at, toen hij haar vertelde dat beweging goed was voor haar figuur, niet dat ik dat toentertijd nodig had, maar je moet wat zeggen om een vijftienjarige puber aan te spreken), maar het is toch echt heus.

Ik mis het lopen verschrikkelijk en iedere keer als ik denk dat het wel weer gaat, wandel ik vijf minuten en weet ik dat het niet zo is. Als je ’s nachts wakker wordt met pijn in je been en als in iedere droom je pijnlijke been de hoofdrol speelt, dan weet je dat het niet goed zit.

Maar net als hardlopen onder invloed van ibuprofen, helpt ook zelfmedelijden mijn scheenbeen niet genezen. Dus ik ben vanaf NU vastberaden om heel snel een andere sport te vinden die mij dezelfde rush kan geven als hardlopen mij de afgelopen maanden gaf. Ik heb een mountainbike, maar ik weet het niet. Er zit hier een zwembad op 800 meter afstand (volgens Google Maps), maar ik ben tot nog toe te lui geweest om uit te vinden hoe laat en wanneer je daar kunt zwemmen (daar komt bij, mijn fysio heeft me ooit verteld dat ik beter niet kan zwemmen, omdat ik mijn nek daar te veel mee zou belasten, maar OOIT hoeft niet te betekenen dat dat nu ook nog steeds geldt). Ik heb ook gedacht aan kickboksen, gewoon omdat ik af en toe best wel eventjes mijn zogenaamde agressie kwijt zou willen, maar 1. waar moet ik beginnen? en 2. volgens mij komt er bij kickboksen ook nog wel aardig wat voetenwerk kijken en dat lijkt me niet erg bevorderend voor mijn scheenbeen (mag absoluut niet springen).

Dan komen we natuurlijk uit bij yoga, maar hoeveel yoga ook doet voor mijn kont, zo weinig voorziet het mij in mijn high/rush. Geen alternatief dus.

Tegelijkertijd heb ik ook nog steeds die halve marathon over 45 dagen niet uit mijn hoofd gezet. Om het nog maar eventjes niet te hebben over die marathon in New York.

Zo en volgende week heb ik weer een inspirerend stukje, in plaats van dit deprimerende verhaal.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

RUNNING TO NYC: X, Running to move forward

Het liefst liep ik iedere dag hard, het liefst schreef ik er ook iedere dag over (maar ik denk niet dat ik daar heel veel vrienden hier op mijn blog mee maak), het liefst lees ik er heel de dag over. Ik zou soms graag willen dat ik van die onoverwinnelijke benen had, dat ik kon lopen wanneer ik wilde zonder dat ik na hoefde te denken over de gevolgen..

Afgelopen week heeft er hier thuis een klein ongelukje plaats gevonden. Toen ik op zoek was naar een handdoek zag ik dat er nog een paar (droog) in de droger lagen. En tussen die handdoeken vond ik… Mijn compressiekousen van 50 euro. Jullie begrijpen hoe groot die dingen nu zijn? Iets te klein dus. IETSJES maar. Of ik zelf de boosdoener was (waarschijnlijk ben ik dat al doordat ik ze in de wasmand heb gegooid) of dat mijn vriend degene was die ze per ongeluk in de droger gooide (wat ik eerder verwacht want ik gebruik dat ding eigenlijk niet, hehehe), het maakt niet uit. Mijn compressiekousen zijn overleden.

Ik besef dat ik nu al 2,5 maand hardloop en hoewel dit misschien niet als extreem veel in jullie oren mag klinken, is dat het voor mij wel. De laatste keer dat ik 10 weken achterelkaar rende, dat was vorig jaar tussen 1 januari en half maart. Toen liep ik de halve marathon en daarna liet ik het verwateren. Zoals altijd. Deze keer zal dat niet gebeuren, ben ik van overtuigd. Want deze keer is die halve marathon (nog maar 7,5 week!) slechts een tussenstop en absoluut geen doel.

Het is zo leuk om met anderen die ook lopen over hardlopen te praten. Ik heb mijn vader bijna zover om met mij de halve marathon te lopen in Den Haag (hij loopt maar één keer per week, en heeft ook niet zo’n “hardloopgeschiedenis” als ik, dus dat ‘ie in zo’n korte tijd al zover is vind ik hartstikke knap van hem) en hij wil stiekem ook heel erg graag de marathon van NYC lopen, haha, nu kan ik dus ineens 11000 euro sponsorgeld bij elkaar gaan sprokkelen! En afgelopen weekend heb ik ook een vriendinnetje zo enthousiast gemaakt dat ze mee wil. Straks kan ik nog een compleet team gaan vormen, heb ik nog meer mensen die voor KiKa willen lopen?

Dit weekend zag ik dat inschrijven al mogelijk is.. Maar ik houd me voorlopig nog heel even aan mijn “eerst even kijken of ik die halve marathon in twee uur kan lopen” idee. En dan maar hopen dat voor die tijd de reis al helemaal vol zit.

5500 euro he.. Jezus. Het is echt wel heel erg veel. Maar hoe cool zou het zijn als mensen vragen hoe ik het gedaan heb en dan trots kan zeggen “ja door de lezers van mijn blog”. Hallooooooooooooooo!!!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

RUNNING TO NYC: IX, Just 2 more months

Vandaag nog precies twee maanden, oftewel 60 dagen, tot.. De City Pier City. Mijn eerste halve marathon sinds een jaar. Zo’n half jaar geleden had ik ook nog precies twee maanden tot een halve marathon. Het was ergens halverwege augustus en ik wilde de halve marathon van Amsterdam lopen in oktober. Ik was vastberaden dat het me zou lukken, maar eh.. Het ontbrak me toentertijd gewoon een beetje aan motivatie. Waarom het toen niet lukte en waarom het deze keer dus echt wel gaat lukken? Dat ultieme doel van de New York Marathon in het vooruitzicht.

Twee maanden geleden zei ik tegen mezelf, als je in maart de halve marathon binnen twee uur loopt, dan lukt die hele marathon acht maanden later ook wel. Op dit moment ben ik nog niet volledig overtuigd dat die halve marathon binnen twee uur me gaat lukken, maar ik weet wel dat ik er alles aan zal doen om het waar te maken.

Ik loop nu liever tien dan vijf kilometer. Ik merk dat ik door tien kilometers te lopen veel meer aan uithoudingsvermogen opbouw. Vijf kilometer is ook eigenlijk net te kort om die heerlijke runner’s high te voelen. Die komt dan net op het moment dat ik mijn laatste passen zet. Het feit dat ik weer kan genieten van een tien kilometer zegt ook wel wat. Het afgelopen half jaar was zo’n tien kilometer eigenlijk meer een straf, dan dat het mocht. Doordat ik het zo weinig deed had ik iedere keer weer het gevoel dat ik langzaam afstierf en als ik dan helemaal bezweet en buiten mezelf thuis aankwam, dan had ik er voor de komende vier weken wel weer genoeg van. Ja vind je het gek dat mijn conditie daar niet van vooruit ging?

Mijn plan voor de komende weken? Drie keer in de week rennen, waarvan één keer in de week een duurloop. Eerst nog een paar keer vijftien kilometer, eind januari 20 kilometer, net voor mijn wintersport het liefst 25 kilometer en het weekend na mijn wintersport weer 20. En dan maar hopen dat het me lukt. Aan mijn hardloopkleding zal het in ieder geval niet liggen. Ik ben helemaal verliefd op mijn nieuwe setje van Stella McCartney voor Adidas. Het staat niet alleen een stuk sportiever dan mijn oude hardloopkleding (een hardlooplegging met een grote fijne trui van Tommy Hilfiger die ik al draag sinds mijn eerste hardlooprondjes in 2006), zo’n hardloopvestje houdt je ook een stuk beter warm en het is natuurlijk een stuk meer aërodynamisch (ha ha ha ha).

Trouwens, op de site van TomTom is nu een EXTREEM leuke winactie! Je kunt een reis winnen naar New York, waar je niet alleen een helikoptervlucht zal krijgen, maar ook een hardlooptraining in Central Park en eentje door New York CITY! Ik zou willen zeggen, doe mee! Maar doe dat toch niet, want eh.. dat verkleint alleen maar weer mijn kansen, haha!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

RUNNING TO NYC: VIII, it may be hard to run sometimes, but not running is even harder.

Photobucket
Eindelijk… Hardloopschoenen waar je ogen geen pijn van gaan doen als je er alleen maar naar kijkt (en ook geen pijn aan de portemonnee, halve prijs!)

Ik was er eigenlijk van overtuigd dat ik iedere ochtend zou gaan hardlopen op wintersport. Dit idee werd in slechts één smsje kei hard uit mijn hoofd gepraat door mijn zusje en gelijk heeft ze. Als ik hier zou gaan hardlopen, dan is dat gewoon vragen om disaster to happen.

1. Er ligt of een dik pak sneeuw, of de ijsplaten komen te voorschijn.
2. Ik heb nog steeds af en toe last van shin-splints. Bergje op, land je op je voorvoet en dat is dus iets wat ik nu even helemaal niet moet doen. Je belast dan je vooronderbeenspieren te veel. Het laatste wat ik wil is om met een dikke vette blessure thuis te komen.

Maar dat betekent dus niet dat het makkelijk is om zomaar een week te stoppen met lopen. Om het af te leren liep ik vrijdagmiddag nog eventjes vijftien kilometer, het leek wel als vanzelf te gaan. Zo heerlijk. Toen ik thuis kwam was ik in plaats van helemaal kapot, in staat om weer naar buiten te gaan voor nog een rondje. Eh… ja, voordat jullie rare dingen gaan denken… I’m not on drugs, promise!

Ik heb op dit moment een soort van onrustige vlinders in mijn benen, ik wil zo graag rennen. Een psychische verslaving denk ik. Maar wel een gezonde denk ik. En nu maar hopen dat ‘ie deze keer blijft hangen, want zoals jullie misschien wel van mij gewend zijn, mijn hardloopbuien komen en gaan. Maar de relatie is dit keer wel serieus, dus ik denk (of nou ja heb goede hoop), dat ‘ie dit keer wat langer blijft hangen..

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

RUNNING TO NYC: VII

Photobucket

OK, OK, ik had vorige week mijn stukje misschien iets beter moeten formuleren. Van hardlopen kun je natuurlijk heus wel afvallen. Alleen op dat afvallen is geen pijl te trekken. Als in, hardlooptijden heb je net iets meer zelf in de hand. Daarbij komt, je gaat pas afvallen na minimaal een half uur, daarvoor maak je juist spieren aan (en die zijn dus zwaarder). Een lange duurloop (die helemaal niet snel hoeft te zijn) is dus wat je moet doen als je graag wilt afvallen. Runner’s World zegt zelfs dat om echt de vetverbranding aan te spreken je minstens anderhalf uur moet hardlopen. Door vaker langere afstanden te lopen zal je vetverbranding op den duur steeds gemakkelijker (en eerder) kunnen worden aangezet.. Lees daar HIER meer over.

Afgelopen week deed ik zo’n duurloop. Gewoon op een rustig tempo lopen, verstand op nul, gewoon achter je benen aanlopen. 15 kilometer en 85 minuten later was ik thuis. In een ultieme zen-staat.

Die duurloop heeft me vertrouwen gegeven, als ik het wil, kan ik het dus. Je moet het alleen wel doen. Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen. Maar hoewel ik vaak maanden, soms een jaar, niet gelopen heb, loop ik toch al vijfenhalf jaar. Het is dan denk ik ook makkelijker om weer terug te komen in het ritme. Het is niet zoals met fietsen dat je niet verleert, als je een half jaar niet gelopen hebt dan kun je niet zomaar weer verder gaan waar je een half jaar geleden gebleven bent. Helaas. Maar ergens is er nog wel iets in je lichaam dat zich herinnert wat je kon en na een paar weken kan dat geheugen ook weer voorzichtig worden aangesproken. Thank the Lord!

Ik ben blij met hoe ik de afgelopen twee maanden gelopen heb. Ik loop nog lang geen marathon, maar voor de halve op 11 maart ben ik goed op weg. Mijn eerste doel voor 2012? De halve marathon lopen in minder dan twee uur. Dat lijkt nu misschien appeltje eitje, maar ik heb nog twee wintersportvakanties waarin ik mijn benen kan breken, ik kan nog steeds de schijt aan hardlopen krijgen en ik moet ook uitkijken dat ik nu niet te hard van stapel loop en geblesseerd raak. We’ll see!

Wil ook nog even benadrukken dat door er hier over te schrijven, mijn hardloopfanatisme echt wel wordt gestimuleerd. Al jullie lieve reacties en verhalen geven mij nog meer plezier in het lopen. Ik vind het ook zo leuk om jullie hardloopverhalen te lezen. En, omdat ik het zelf zo fijn vind om ‘gesteund’ te worden, zal ik meer op jullie berichtjes met verhalen reageren. Oh en als jullie een blog hebben met hardloopverhalen, share!!! Hou ik van!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin