Het was vorige week precies een jaar geleden dat ik het ouderlijk huis verliet om samen met mijn vriend een appartementje in Den Haag te betrekken. Ik was in mijn toen bijna 22 jaar, nog nooit verhuisd. Ik had nog nooit langer dan twee weken zonder mijn ouders toezicht geleefd. Ik had in mijn leven slechts drie verschillende dingen bereid, risotto, gebakken eieren en salades. Ik had de wasmachine misschien vijf keer gebruikt, de vaatwasmachine datzelfde aantal. De stofzuiger gebruikte ik sporadisch voor mijn eigen kamer en een keuken of een badkamer schoonmaken, daar had ik me nog nooit mee bemoeid. Ik had nog nooit ergens anders geld aan uitgegeven dan aan materialistische zaken als kleding, auto’s en gadgets.
Ik denk dat het duidelijk is dat ik niet al te goed was voorbereid op het op eigen benen staan gebeuren. En dat was duidelijk. Mijn uitgavenpatroon veranderde weinig, helaas kwamen daar wel wat extra kosten bij en dus slonk mijn spaarrekening tot de magische grens waar ik van mezelf onder geen beding onder mag komen (verklaart mijn spaarmaand wel een beetje he?). Daarbij heb ik het schoonmaken van de badkamer en de keuken ook heel lang genegeerd. En nog heb ik moeite om tijd vrij te maken voor opruimen en schoonmaken. Ik vind het gewoon zo zonde van mijn tijd, omdat ik weet dat het een week erna weer nodig is. Ik heb liever blijvende resultaten zeg maar.
Het grootste gedeelte van het jaar werkte ik fulltime bij Elzenduin en dus werd er vijf dagen per week voor mij gekookt. Maar sinds dit jaar is het koken helemaal aan mij. In januari heb ik dan ook ERG veel gebruik gemaakt van thuisbezorgd.nl en de kant en klaar maaltijden van de Albert Heijn. Stom. Niet alleen duur, ook ongezond. Daarbij, ik eet nu dus pasta of noedels. Geloof me, niet goed voor de heupen. Ik heb vorige week voor het eerst voor mezelf aardappelen-vlees&groente voor mezelf gemaakt. Het voelde toen dus echt alsof ik ineens volwassen was. Omdat mijn vriend minstens vijf dagen per week aan het werk is, betekent dit dat ik minstens vijf dagen per week zonder hem eet. Koken voor jezelf heeft één voordeel, je kunt maken waar je zelf zin in hebt en je hoeft met niemand rekening te houden. Het nadeel is dat het ontiegelijk saai is.
Na een jaar hebben we elkaar nog steeds niet afgemaakt, ook al moet hij die neiging bij mij vast wel eens gehad hebben. Zoals ik al vaker heb gezegd, ik gebruik het huis graag als kledingkast. Mijn moeder zegt altijd dat ik een spoor van vernieling achter laat. Als ik niet op let, kom ik binnen, gooi ik mijn jas op de grond, loop ik een paar stappen verder en zet ik mijn schoenen neer. Dan nog iets verder mijn tas, mijn telefoon, mijn sleutels.. Je begrijpt het idee? Eigenlijk ben ik wat dat betreft precies zo’n jongen waar ik meisjes over hoor klagen. Maar ik kan het heus wel hoor, netjes zijn. Opruimen doen we vaak samen als we vrij zijn. Hij de badkamer, ik de keuken. Ik de stofzuiger, hij de stofdoek. Fleetwood Mac of Genesis door het hele huis. We maken samen het bed op, ik ontferm me over de vaatwasser, hij de wasmachine.
Natuurlijk is er ook wel eens ruzie, maar dat hoeft heus niet altijd negatief te zijn. Ruzie getuigt er volgens mij ook van dat je je op je gemak voelt bij elkaar en elkaar echt goed leert kennen.
Ik kom nog steeds erg graag bij mijn ouders, ik denk dat onze band het afgelopen jaar juist alleen maar gegroeid is. Als ik thuis ben heb ik nu ook meestal echt aandacht voor ze, terwijl we voorheen gewoon leefden. Het respect voor mijn ouders is ook toegenomen, mijn God, zo’n huishouden is niet niks en reken daar een paar niet helpende kinderen bij op. Mijn moeder en ik hebben tegenwoordig de leukste sms/mail/bel relatie. ‘Er is weer een pakketje voor je, mag ik het open maken?’ ‘Wat vind je van dit jasje’ ‘Morgen lunchen?’ ‘Wanneer kom je weer bij ons eten?’ Heerlijk. Nu moet mijn moeder nog een telefoon waarmee ze kan whatsappen, kunnen we elkaar de hele dag foto’s sturen.
Ik heb een heerlijke en leerzaam jaar gehad! Op naar de volgende 100.000!
Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin
