Je vraagt je wellicht af, hoe gaat het nu eigenlijk met die triatlon die je over anderhalve week zou moeten zwemmen/fietsen/lopen in Portugal? Nou met die triatlon gaat het naar mijn weten prima!
Je vraagt je wellicht af, hoe gaat het nu eigenlijk met die triatlon die je over anderhalve week zou moeten zwemmen/fietsen/lopen in Portugal? Nou met die triatlon gaat het naar mijn weten prima!
Het ging zo lekker, die 80 baantjes zwemmen. Ik had er écht meteen vertrouwen in, want WOW, hallo?! 80 baantjes binnen een uur zwemmen zonder training of aanleg, dat is best netjes. Helaas werd ik iets minder enthousiast toen ik merkte dat het niet al te positief had uitgepakt voor mijn fysiek gestel. Mijn lies deed pijn en een paar dagen later volgde mijn heup. DAMN. Wat nu weer? Ik liep nog 25 kilometer, het probleem negerend. Werkte niet. Daarna liep ik nog ‘langzaam’ een 6K, was ook niet te doen. Shit.
Twee weken geleden schreef ik dat ik een (sprint)triatlon ga doen in Portugal. Een week voordat ik in New York een poging ga doen mijn PR op de marathon de smashen. Ik wist dat het zwaar zou gaan worden, maar ik had het in mijn hoofd wat minder spannend gemaakt. Ach gewoon 30 baantjes zwemmen in open water, dan 5 kilometer hardlopen (dat kan ik achteruit) en dan nog even 20 kilometer fietsen, hoe moeilijk kan het zijn als je een beetje traint.
(bovenstaande foto is van vorig jaar, dit jaar was ik helaas niet zo slim om op de fiets te stappen in Italië)
Na mijn eerste marathon in oktober 2012 zei ik gekscherend dat mijn volgende doel een triatlon ging worden. Maar steeds kwam het er niet van en ik had ook niet echt een triatlon op het oog die ik graag wilde doen. Ja die Iron Man in Hawaii leek me wel wat, maar ja een Iron Man dat was nog even een paar stappen te hoog gegrepen en om daar binnen te komen is nog lastiger dan de New York Marathon. Goed, ’triatlon’ bleef door mijn hoofd spoken, maar er werd weinig mee gedaan. Totdat ik een paar weken geleden gemaild werd of ik geïnteresseerd was in het lopen van een triatlon in Portugal, bij het vijfsterrenresort Martinhal. Bij het woord vijfsterrenresort hadden ze me al, dat het een week voor de New York Marathon zou plaatsvinden kon me op dat moment weinig schelen. Dit moest ik gaan doen.
In januari 2014 droeg ik mijn allereerste Garmin Forerunner sporthorloge. De Forerunner 620 was – voor die tijd – mega geavanceerd en kon dingen waarvan ik geen flauw benul had waarom ik het ooit nodig zou hebben. Inmiddels zijn we vijf jaar verder en heeft de Forerunner er alweer een aantal updates opzitten. Zo was ik in het bezit van de Forerunner 225 (die mijn zusje Roos daarna nog jarenlang gedragen heeft) en de Forerunner 235 (die trainingsmaatje Isa nu een jaar gebruikt heeft). Zelf loop ik inmiddels met een rosé gouden Garmin Fenix 5S Plus. Ik kan me niet voorstellen dat er een beter horloge is, maar er hangt ook een bepaald prijskaartje aan. Toen Garmin mij vroeg om de nieuwste Forerunner 245 Music te testen wist ik dan ook meteen wie ik moest vragen om het horloge te testen. Roos en Isa. Zelf waren ze mega enthousiast over dit idee en Garmin gelukkig ook, dus zo geschiedde. Zowel Isa als Roos heeft het horloge uitvoerig getest en hebben een review geschreven. Ik deel ze vandaag allebei.