Uhhhh change of plans.. net nadat ik gisterochtend schreef dat het al een hele dag achterelkaar sneeuwde, stelde ik mijn ouders de vraag.. “uh papa en mama.. wanneer willen jullie eigenlijk naar huis?” vijf minuten later was beslist dat we ’s middags al zouden vertrekken. Skien was bijna niet meer mogelijk (er waren slechts twee liften geopend) en de combinatie slecht zicht & bijna onbegaanbare pistes was niet echt aanlokkelijk.

Dus pakten we onze spullen een dag eerder in. Om een uurtje of elf liepen we richting het ski depot onder de lift, waar we onze ski’s en schoenen al bijna een week lang stalde. Tussendoor nog eventjes langs Konditorei Haus Claudia, waar ik een heerlijk frambozentaartje at en warme chocolademelk met slagroom dronk. Toen we de ski’s hadden opgehaald besloten Roos en ik door het dorp naar ons appartement te skien. Dit had ik in 20 jaar nog nooit gedaan, lag nooit genoeg sneeuw, om maar even aan te geven hoe extreem de weersomstandigheden waren.

Toen we om 13.00u wilden wegrijden was er een klein probleempje. De auto die net voor ons wilde wegrijden kwam niet naar boven. Te veel sneeuw, te hoge helling. M’n vader probeerde het, maar ook onze auto wilde niet naar boven. Bijna hadden we de auto weer uitgepakt en waren we toch nog een dagje gebleven. Maar gelukkig was daar de man van de eigenaresse van ons appartement die even van zijn werk (bij één van de twee nog werkende liften, hoe kan het ook anders in zo’n skidorp) ons kwam redden. Uiteindelijk heeft hij hem achteruit naar boven gereden. Ik durfde niet te kijken.

Uiteindelijk duurde de reis slechts tien en half uur, dat had ik na vijf uur dus echt NIET gedacht. Oostenrijk was een drama. Zo veel sneeuw zijn zelfs de Oostenrijkse wegen niet op voorbereid. Tijdens het schrijven van dit blogje kijk ik het zes uur journaal en zie ik dat we niet de enige waren met problemen. Ik vind zelf iets langer in de auto zitten absoluut geen probleem, ik slaap toch wel.. Maar ik had zo’n medelijden met mijn vader die moest blijven opletten en ohh file rijden is toch ook verschrikkelijk.

Kan nu natuurlijk heel verdrietig zijn dat we een dag korter hebben gehad, maar als alles volgens plan verloopt ben ik over 49 dagen alweer terug. Nee, geen enkele reden om medelijden met mij te hebben.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Ik heb gisteren in totaal vijf pistes gedaan. Mijn absolute dieptepunt in mijn ski-carrière. Maar, in my defense, erg veel collega’s had ik niet op de piste. Het kan natuurlijk dat ik die niet gezien heb, aangezien ik slechts een paar meter zicht had, als het mee zat dan. Het sneeuwde namelijk zo hard dat ik zo wel aan de binnen als buitenkant van mijn zonnebril ruitenwissers nodig had. Had ik nu toch maar die afzichtelijke sneeuwbril gekocht.

Ik heb nog nooit zo veel sneeuw bij elkaar gezien. Zowel in de lucht als op de grond. Het begon ongeveer een minuut nadat ik de deur uitstapte om broodjes te halen en het eindigde.. nou ik heb niet de hele nacht voor het raam gezeten, maar eh.. het sneeuwt nu nog steeds en drie verschillende weerberichten hebben aangekondigd dat er vandaag twee keer zoveel sneeuw gaat vallen als er gisteren gevallen is. Straks sneeuwen we nog in en kunnen we niet naar huis.. Hahaha zover zal het denk ik niet komen, maar het kan allemaal.

Blijven staan is met die sneeuw erg lastig. Offpiste was DE piste geworden en dan met dat fijne zicht.. Ik ga naar beneden in een tempo dat ik vijftien jaar geleden nog langzaam had gevonden, maar ik heb mezelf WEL staande weten te houden. Dat is voor mij dus het allerbelangrijkste. In de diepe sneeuw val je misschien niet hard, maar ieeeehl wel KOUD.

Bij het appartement heb ik me uiteindelijk wel in de sneeuw gestort, samen met mijn zusje waren we engeltjes. Uiteindelijk viel het heus wel mee natuurlijk, maar vijf minuten later stond ik wel onder een douche van veertig graden, HEERLIJK.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Vandaag had ik voor het eerst in mijn 20-jarige ski-carrière gegild dat ik niet meer wilde. Ergens bovenaan een berg, verkleumd en verblind door een sneeuwstorm gilde ik dat ik in februari niet mee ga op wintersport en daarvoor in plaats een weekje Curaçao boek. Ik weet niet precies waar mijn pussy-houding zo spontaan vandaan kwam, maar ik had het echt eventjes helemaal gehad. Ik voelde mijn tenen en vingers niet meer, de sneeuw kriebelde, ik werd compleet de verkeerde kant opgeblazen en ik ZAG niet eens waar ik heen geblazen werd. Vijf minuten later was de beruchte piste gesloten. Dus OK, misschien was het niet heel erg vreemd dat ik het niet zo naar mijn zin had.

Gelukkig werd dat gevoel snel weggenomen door warme chocolademelk met slagroom. Al jaren drinken we iedere ochtend warme chocolademelk met slagroom. Ik kom er nu nog mee weg, dat belachelijke eetpatroon op wintersport, maar ik ben benieuwd hoe lang dat nog duurt. Wat ik dan zoal eet.. Let op.

7.00u net verse broodjes gehaald bij de bakker, onderweg naar het appartement eet ik alvast een croissant.
7.30u ontbijten met 2 verse meergranenbroodjes, scrambled eggs en vruchtensap
11.00u warme chocolademelk met slagroom en een koekje
13.30u kop goulashsoep (voor de verandering, meestal is dit een bord kaiserschmarrn), een meergranenbroodje, een bord patat en vruchtensap
16.30u een stuk kwarktaart
17.30u haribosnoepjes x 100
19.00u halve kip, patat & salade
20.00u espresso en stuk milka chocolade

So much for mijn goede voornemens.. OH NEE. Die had ik niet dit jaar, alleen dingen die ik ging doen. Ach ja, op vakantie mag het lijntje een minder strak toch?

Eten is ongeveer de helft van het plezier van mijn wintersport. Denk ik aan wintersport, denk ik aan eten.. En warme chocolademelk. Ik drink in Nederland dus NOOIT warme chocolademelk met slagroom, dat bewaar ik voor de wintersport. En ik heb er ook echt alleen maar trek in tussen het ontbijt en de lunch op wintersport. OK en misschien als ik thuis zit en sentimenteel word omdat ik wintersport mis.

Oh ja en in februari ga ik dus echt wel weer op wintersport, zon, zee en strand can wait!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Natuurlijk net op het moment dat je schrijft dat het weer deze week geen schoonheidsprijs gaat winnen, is het een dag lang vrijwel strak blauw. Hoewel ik net deed alsof die sneeuw en wind me niets uitmaakte, wordt het nu toch wel lastig om weer afscheid te moeten nemen van dit goddelijke weer. Want afscheid nemen hiervan, dat is zeker… (als ik het weerbericht hier mag geloven).

Warme chocolademelk met slagroom drinken in de zon, een rondje skien overslaan en op een ligstoel aan een bergrand in SLAAP vallen in de zon, kaiserschmarren eten in de zon, skien in de zon, in de lift in de zon, genieten in de zon, ALLES in de zon.

En het allermooiste, ’s nachts heeft het gewoon minstens 20 centimeter gesneeuwd, dus we zijn hier niet zomersport. De sneeuw is vers en er is VEEL! Niet alleen boven op de pistes, maar ook in het dorp, waar de arrenslee voor het eerst in jaren niet op wieltjes hoeft, maar daadwerkelijk als slee over de wegen schrijdt..

Op dit moment is mijn wintersportvakantie alweer over de helft. Jammer, natuurlijk. Maar geen drama, het feit dat ik over zeven weken alweer ga is ZEER rustgevend. Ik hoef niet in zes dagen zoveel mogelijk pistes te doen, ik heb meer tijd dit jaar. Fijn. Besef ook wel een beetje dat ik me daarmee ZEER gelukkig mag prijzen. Maar ik mag me natuurlijk SOWIESO gelukkig prijzen.

Het is tijd voor verse broodjes, thee, vruchtensap en scrambled eggs. Maar eerst even die broodjes halen. Mijn enige echte taak hier (op genieten na dan).

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin