Wanneer ik over de finish kom ben ik alles spontaan vergeten, maar het uur dat er aan vooraf is gegaan was ongelooflijk zwaar. Ik wil huilen, ik wil schreeuwen, iedere vezel in mijn lichaam wil dat ik ermee stopte. Ik bedenk mezelf, wat ben ik voor een masochist, waarom doe ik dit mezelf aan? Maar de euforie van de finishlijn is sterker dan de pijn van het uur ervoor en een half jaar later sta ik gewoon wéér aan de start van een marathon. Maar hoe gezond is dat eigenlijk?