Gisteravond heb ik voor het eerst in twee jaar in een tent geslapen. Iekkk, dat is dus écht kamperen. Ineens besefte ik me dat we dicht bij een snelweg staan, ineens geen lekker matras en lattenbodem, maar een luchtbed met een slaapzak. Ik kan je vertellen, ook dat heb ik gewoon overleefd.
Goed, prima geslapen verder, toen ik eenmaal aan het geluid van de auto’s gewend was, was ik binnen no-time onder zeil en gisterochtend werd ik gewoon weer netjes om zeven uur wakker. Tijd voor het ochtendritueel. Eerst weer twee uurtjes op een terras gezeten met mijn MacBook, vervolgens met z’n alle ontbeten en daarna klaar voor het zwembad.
De hele week keek ik er al een beetje tegenop. The Run of Death, zoals ik mijn duurloop van 20 kilometer liefkozend genoemd had. 20 kilometer hardlopen in de warmte (30 graden) waarvan de eerste 10 kilometer naar beneden liepen en de laatste 10 kilometer omhoog. Gekkenwerk. Maar wel iets dat gedaan moest worden.
Vorig jaar heb ik me aan dezelfde ‘Run of Death’ gewaagd. Ik was toen beter getraind, liep al een paar weken iedere week 20 à 25 kilometer in het weekend. Toch heb ik het toen niet gehaald. Ik kreeg last van mijn darmen en gaf het na twee stops bij een benzinestation op. Ik heb de laatste 8 kilometer naar huis gewandeld.
