Zoals ik vorige week al schreef, mijn rechterknie functioneert nog niet naar behoren na de Marathon van Rotterdam. De spreekwoordelijke emmer. Na een rustige vijf kilometer afgelopen donderdag, leek het gevaar geweken. Zondagochtend vertrok ik dus vol goede moed de duinen weer in. Drie kilometer ging het lekker, toen gooide ik er een versnelling, 500 meter iets harder lopen dan comfortabel. Ging prima, totdat ik weer op normaal tempo ging lopen. Wat was dat, mijn knie? Ik deed een paar rek en strek oefeningen en liep weer verder, het ging weer 500 meter goed totdat het weer pijn deed. Nog meer oefeningen, maar het mocht al niet meer baten. Na vijf kilometer belde ik mijn moeder, mijn knie zat op slot en ik kon (vijf kilometer van huis verwijderd) niet meer verder. Shit happens.
