Sinds mei vorig jaar ben ik een ‘ YouTuber’. Of nou ja, eigenlijk ben ik best wel een neppe… want mijn video’s krijgen de meeste views via mijn blog, niet omdat er nu zoveel mensen op mijn account geabonneerd zijn. Soms denk ik wel eens, misschien moet ik het allemaal een stukje serieuzer gaan nemen. De eerste stap heb ik gezet, met mijn wekelijkse vlogs, maar het kan nog zo en ZO veel professioneler. Of dat ooit gaat gebeuren weet ik niet, schrijven blijft toch hetgeen waar ik het ‘beste’ in ben. En ze zeggen vaak, schoenmaker blijf bij uw leest. Maar ja… als blogger kun je nu bijna niet meer onder YouTube uit en ik vind het oprecht ook heel erg leuk om video’s te maken. Dus we zullen zien wat de toekomst ons brengt.
Maar sinds ik dus een ‘YouTuber’ ben, kijk ik ook steeds meer video’s van anderen. Ik heb een tijdje heel veel vloggers gevolgd, vooral Britse (Zoëlla en Alfie waren mijn favoriet), maar daar ben ik een beetje van afgestapt. Die video’s duren zo intens lang en ik had na het kijken van de video’s nooit zoiets van ‘nou hé, daar ben ik echt een stuk beter van geworden’. Inmiddels zijn er nog maar vier accounts die ik echt volg en waar ik altijd gelukkig van word.
Alweer mijn derde vlogging-week, het begint al iets normaler te worden om iedere keer die camera even te pakken om een stukje te filmen. Maar het gebeurt nog steeds dat ik soms een hele dag mijn camera laat voor wat het is, afgelopen dinsdag bijvoorbeeld, zou je ook niet echt meer kunnen vertellen wat ik toen gedaan heb, dat kan ik een dag later op woensdag al niet meer. Zo gaan die dingen (bij mij blijkbaar).
