SNAPSHOT DIARY: 22/2

Goedemorgen! Klein probleempje met mijn YouTube video. Die heb ik dus de avond ervoor tot twaalf uur zitten editten en ik was er van overtuigd dat hij nu wel op YouTube zou staan, maar na 30% is hij blijven hangen. Noooooo! En nu krijg ik geen verbinding meer met het WiFi netwerk. Geen stress, maar wel een beetje vervelend. Na drie keer mijn MacBook aan en uitzetten doet hij het gelukkig weer en kan hij verder uploaden, thank the lord ben ik die eerste 30% niet kwijt geraakt.

Ontbijt. Scrambled eggs, worstjes, sapje, koffie. My kind of breakfast (als ik in een hotel ben dan, als ik dit iedere dag zou eten zou mijn lichaam niet gelukkig worden, het blijft namelijk nooit bij één bord).

Wachten duurt lang lang lang…. maar het is gelukt! Net voor negen uur. Dat ik dan VERGEET om op opslaan te klikken in mijn blog is natuurlijk heel stom. Nu was de video niet ge-embed op mijn blog, gelukkig vonden sommige van jullie hem al wel op YouTube.

Vanmiddag rij ik terug naar Nederland. Ik had weinig zin om 51 euro voor een skipas voor een halve dag skiën te betalen, zeker omdat ik komende weken nog wel vaker de kans krijg om te skiën. En ik had nog helemaal niet hardgelopen, dus dat gingen we vandaag doen. Op naar Zell am See om een rondje rond het meer te lopen. Dit heb ik in september ook gedaan, maar toen was ik met een local die precies wist waar we konden parkeren en hoe we moesten lopen. Dit keer mocht ik het zelf uitvinden. Wonder boven wonder reed ik ZONDER NAVIGATIE in een keer naar dezelfde plek als waar we in september gestart waren met lopen. TOP! Ik sta versteld van mezelf.

Het navigeren rond het meer ging ook wel OK, alleen was het super mistig en heb ik bij een afslag verkeerd gekozen. Stond ik ineens tot halverwege mijn onderbeen in de diepe sneeuw. Dat was redelijk koud, haha. Gelukkig snel het pad weer gevonden.

Lopen maakt mij zeer gelukkig. Zeker op zo’n mooie plek.

OK, maar dit moet ik dus nog eens doen, want nu was het zicht slechts een paar meter en ik had gehoopt op uitzicht met mooie witte bergtoppen..

Een uur later ben ik terug in Maria Alm en trekt de mist langzaam op. Ik ga Roos ophalen voor haar lunchpauze bij de skischool, samen lunchen en daarna rij ik terug naar Nederland. Oooooooh zo moeilijk, helemaal nu het zonnetje zo lekker schijnt. Maar ja, ik kom van het weekend terug.

Hier werkt Roos de komende twee weken dus. Ze heeft me belooft na haar twee weken een video te maken of een blog te schrijven over hoe je skileraar kunt worden voor een paar weken.

Ik heb samen met Roos geluncht en om een uur moet zij helaas weer terug naar de skischool. Ik zit zo lekker in het zonnetje en ik besluit nog een uurtje langer te blijven zitten, of ik nu om elf uur of om twaalf uur vanavond thuis komt, dat maakt ook niet zo veel uit. En een uurtje rusten voordat ik ga rijden kan ook geen kwaad denk ik. Omdat ik natuurlijk niet zonder iets op dat terras kan blijven zitten bestel ik een ijskoffie.

Ok, twee uur, tijd om mijn race monster op te zoeken en terug naar Nederland te rijden. Zo stom dat ik hier gewoon een beetje pijn in mijn buik van krijg, ook al weet ik dat ik van het weekend hier weer zit. Wintersport is echt de enige vakantie die dat met mij doet.

Zo ik ben geïnstalleerd. Mijn muziek doet het spontaan weer, ik weet ook niet hoe dat ineens kan, want ik heb niets anders gedaan. Ik durf hem nog niet aan de oplader van mijn auto te leggen, want dalijk gebeurt er weer iets waardoor hij het niet meer doet. Omdat mijn telefoon al redelijk leeg is leg ik hem aan mijn MacBook, zodat hij daaraan kan opladen. Flesjes drinken, snoepjes en koekjes en ik ben klaar om te gaan.

400 kilometer en 4 uur later is het tijd om te tanken. Ik ben de enige bij het hele tankstation en het is 18.00u ’s avonds, je zou denken spits, toch? Check ook even mijn schoenen, dat is dus wat een lamp met de kleur van mijn schoenen doet, zo cool. Love Nike Flash!

Met die ranzige cappuccino van zaterdag nog vers in het geheugen bestel ik nu maar een dubbele espresso, zodat ik lekker snel er vanaf ben. Het is beter dan die cappuccino, maar vind eigenlijk niet dat ze het een espresso mogen noemen.

Home sweet home, negen-half-uur later! Ik denk dat dit een recordje was hoor, qua tijd. Heb dan ook nergens opstoppingen of files gehad, alleen wat wegwerkzaamheden waar ik langzamer moest rijden. Ik heb ook maar een keer getankt, redde het die laatste 600 kilometer met een tank. Onverantwoordelijk? Ik denk het niet, ik heb me geen moment moe gevoeld. Super lekker gereden! En nu ben ik weer thuis en die verdrietige blik in mijn gezicht is vooral te danken aan het feit dat het keihard regent en dat mijn auto ergens in Timboektoe staat dus dat ik nu best wel een eindje moet lopen, met mijn tassen… Shit happens.

Liefs,
Annemerel