Weten wat je zwakke punten zijn is volgens mij een van de belangrijkste dingen om gelukkig en succesvol te kunnen zijn. Een beetje zelfkennis dus. In de afgelopen 27 jaar heb ik van aardig wat zaken ondervonden dat daar mijn talent niet ligt. En omdat mijn motto ‘no shame in my game’ is, deel ik graag mijn zwakke punten.
Ik kondigde het een paar weken geleden al, mijn eigen ‘shop’. OK. Shop is misschien een kleine beetje een groot woord voor de verzameling aan spullen die ik op andere webshops verzameld heb, maar als ik de afgelopen jaren een ding geleerd heb is dat je online alles altijd een beetje aan moet dikken ;-). Een aantal YouTube video’s met hetzelfde onderwerp noem je een ‘serie’, een zakelijke afspraak noem je een ‘meeting’, een telefoontje een ‘call’ en een nieuw idee heet een ‘ secret project’. Dus mijn verzameling aan producten van andere websites heet mijn shop. Ik zou ook eerlijk gezegd geen andere benaming kunnen bedenken.
Ik had dus afgelopen week iedere dag gevlogt, maar toen ik op vrijdagavond een video wilde maken bleek het een bijeengeraapt zooitje waar ik echt niet veel soeps van kon maken. Oeps. Kan gebeuren. Dit weekend stond er ook weinig boeiends op het programma, maar dat vond ik eigenlijk wel een uitdaging. Een soort van boeiende vlog maken van ontzettend niet-boeiende dingen. Zoals het aansluiten van een nieuwe printer en het verschonen van mijn bed.
Een collage met foto’s die ik gemaakt heb toen ik trainde voor mijn Berlijn Marathon.
Over 48 dagen loop ik mijn zesde marathon. Die zesde marathon had ik eigenlijk een half jaar geleden Rotterdam moesten lopen, maar toen gooide een stom luchtwegvirus roet in mijn marathon-plannen. Ik had mijn één-na-langste duurloop al gehad, maar moest een week later tijdens mijn laatste lange duurloop van 35 kilometer opgeven. Mijn hele lichaam wilde niet meer verder. Toen had ik al gitzwarte rook moeten zien, maar dat gebeurde pas een week later toen ik een paar nachtenlang wakker had gelegen van het hoesten. Ontzettend jammer natuurlijk, maar ja, het was ‘maar’ Rotterdam.
De Duivel draagt Prada was een van de eerste chicklits ooit die ik las. Het was een tijd dat ik nog boeken in het Nederlands las. Het voelt bijna een beetje nostalgisch als ik dit boek uit mijn kast haal. We praten nu over 2003. Tien jaar later kwam de langverwachte opvolger ‘Wraak draagt Prada’, of Revenge Wears Prada. Dit is een van de weinige boeken die ik een onvoldoende heb gegeven in de Summer Reading reeks (vijf van de tien sterren). Ik had dan ook niet heel hoge verwachtingen van het nieuwste boek van Lauren Weisberger, The Single’s Game. Het kon dus ook eigenlijk alleen maar meevallen.