Na het ontbijt bij Plaza Athenee hebben we eerst twee uur door Parijs geslenterd. Langs de Seine, door de Jardin des Tuileries, bij het Louvre, om vervolgens het winkelgebied rond de Rue Saint Honoré onveilig te maken. Heerlijk onbereikbare etalages bekeken, bij Colette gezwijmeld en bij de Chanelwinkel op de Rue Cambon naar binnen gegaan, de allereerste Chanelwinkel ooit. Ik twijfelde een beetje, liep eerst voorbij de deur, maar besefte toen, ik wil gewoon naar binnen en ik ben stom als ik het niet doe want ik ben er nu.

Toen ik binnen kwam direct op verkoper afgestapt, hallo ik ben op zoek naar oorbellen! (Huh? Echt? Sinds wanneer Annemerel…?) Meneer liep met mij mee door de afschuwelijk grote mooie Chanelwinkel naar de sieraden en toverde zo’n vijftig verschillende oorbellen tevoorschijn. De oorbellen die ik wilde zaten er tussen. Doutzen droeg ze op de September Cover van Glamour en sinds die cover ben ik een beetje verliefd. Ik heb ook nog naar Chanel Amsterdam gebeld om te vragen of ze ze hadden, maar ‘die zitten niet in onze collectie Mevrouw!’ Ik wilde ze dus al wel langer, maar mijn verlangens ernaar stonden de afgelopen tijd gewoon op een iets lager pitje.

Dat verlangen brandde natuurlijk direct weer op toen ik de oorbellen in het echt zag. Jeetje wat mooi! Ik dacht even na en besloot mezelf toen maar gewoon lekker te verwennen en de oorbellen te kopen. Waarschijnlijk was dit nog een van de goedkoopste dingen uit de hele winkel (de tas waar ik al jaren beide ogen op heb gericht is meer dan 10x zo duur, bijvoorbeeld..). Uiteindelijk liep ik de winkel uit met twee kleine Chaneltasjes, want mama wilde ze ook graag in een andere kleur, kunnen we lekker elkaars oorbellen jatten!

’s Middags shopte we nog wat meer, bij ZARA, H&M & Hugo Boss op de Champs-Elysees (niet eens voor mij!) en bij Marc by Marc Jacobs, dit keer wel voor mij. Een paraplu, want het druppelde helaas en een shirt met daarop Paris! Als souvenier voor mezelf. Al met al ben ik nog wel redelijk trots op mezelf, ik ben niet compleet uit m’n dak gegaan, ik ben nog wel semi-verstandig geweest. Al zeg ik het zelf..

[To be continued]

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin

Parijs begon, hoe kon het ook anders, met eten. Bij Brasserie La Coupole op de Montparnasse. La Coupole is een echte Franse Brasserie, maar dan heel erg groot. Ik denk dat er wel 300 mensen tegelijk kunnen eten en volgens mij zitten ze iedere dag van twaalf tot twaalf gewoon vol, reken uit je winst. Ik at Blini’s met Bawykov zalm en creme fraiche, vriend at eendenlever (wat ik overigens niet geproefd heb, omdat ik er niet over uit ben of ik dat wil eten.. Na alle ganzenlever verhalen uit Eating Animals ben ik toch wel een petit peu voorzichtiger geworden!). Als hoofdgerecht bestelden we allebei Steak Tartaar en toen had ik eindelijk mijn echte Franse Steak Tartaar waar ik al maanden van droom. (En geloof me, Steak Tartaar is dus nog lekkerder als je wakker bent!)

Na de brasserie stond de Eiffeltoren op ons programma, we gingen lopen, want het was lekker weer en we wilden de stad graag bovengronds verkennen. Was nog wel een lekkere wandeling, maar iedere stap waard. Zoals ik al zei, bij de eerste glimp van de Eiffeltoren was ik verliefd, kun je nagaan hoe ik me voelde toen ik stapje voor stapje dichter bij kwam. Dat ding heeft gewoon iets magisch. Punt.

Rond een uurtje of vijf haalden we onze koffers uit de auto en begonnen we aan de helse tocht die ik graag Annemerel en haar veel te grote hoeveelheid bagage op een van de weinige bergen van Parijs wil noemen. Mon Dieu, ik wist niet eens dat Parijs bergen bezat, of nou ja.. als ik er een beetje beter bij na had gedacht had ik het misschien wel kunnen weten. Goed, ons hotel zat in het negende, in de buurt van de Sacre Coeur. Ik zette m’n reistas op mijn koffer, klemde mijn veel te zware tas met handbagage tussen mijn oksel en liep op hoop van zegen. Natuurlijk kantelde mijn koffer bij ieder bups in de weg en natuurlijk gleed mijn tas meerdere malen van mijn schouder af.

Goed we zijn hier niet om te klagen, na een klein half uur vonden we het hotel en ‘all was forgotten’. De kamer was fijn, de badkamer had een fijn bad, bed lag ook wel goed.. en toen gebeurde het. We vielen in slaap, om zes uur ’s avonds toen we gewoon eventjes op bed zaten om slechts te testen, vielen onze ogen dicht. Rond een uurtje of tien werd ik wakker met honger, tijd om de buurt te verkennen dus. Bij de boulangerie hadden ze heerlijke aardbeientaart en croissants en pain au chocolats.. drie keer raden wat ik gegeten heb :)

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin

Om iets voor zessen vertrokken we. We reden door een mistig landschap en konden nog net de auto voor ons onderscheiden van de witte mist massa. In Nederland vond ik het maar druk zo op de vroege ochtend. Ook al zag ik amper auto’s, we moesten vrij ver voor het stoplicht wachten, kan niet anders dat er een slinger auto’s voor ons stond.

Belgie was rustig, Frankrijk zo mogelijk nog rustiger. What was happening? We hadden ons voorbereid op file, want dat heb je normaal op Maandagmorgen toch altijd? Niks was minder waar. Even later begreep ik de reden, het was Allerheiligen. Eventjes was ik bang dat dat zou betekenen dat heel Parijs op z’n gat zou liggen, maar besefte al snel dat zoiets niet echt reeel zou zijn en wat dan nog? Konden we de hele dag toch een beetje langs de Seine slenteren, Eifeltoren bekijken, Champs-Elysees bewandelen. Nee geen nood aan de man.

Natuurlijk werd tijdens de vijf uur durende roadtrip weer duidelijk hoe gestresst ik raak van de weg vinden, vielen mijn ogen zo nu en dan dicht (om vervolgens bruut te worden opgeschrikt, omdat ik zo stom was om te beloven dat ik wel wakker zou blijven)..

Iets voor elven waren we in Parijs en ik was verliefd bij de eerste glimp van de Eifeltoren.

[To be continued]

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin