Annemerel.com

Tune Tuesday: Dancing Alone

Ik houd van muziek, kan me geen activiteit bedenken waarbij ik geen muziek zou willen horen (zelfs slapen doe ik het liefst met Coldplay op de achtergrond). Deze muziek draai ik wanneer ik mezelf op mijn kamer opsluit om (op mijn manier) te dansen. Een lekkere mix met Pop, Soft Rock, een beetje R&B en Dance, maar vooral erg veel Guilty Pleasure.
Gegarandeerd een mixje waar je erg vrolijk van wordt!

 

Liefs,

>Dancing With Myself

>

Photobucket

Sprak ik vorige week nog vol lof over m’n 68 baantjes tussen de 65 plussers, inmiddels ben ik daar al lang weer vanaf gestapt. Kijk dat zwemmen was leuk voor een keertje, maar: ik had vijf dagen last van schouders en hoofdpijn, in totaal kostte die 68 baantjes in een uur toch wel twee uur, mijn haar was vijf dagen later nog steeds droog en als ik serieus drie keer in de week baantjes zou willen zwemmen, zou me dat toch zeker zestig euro in de maand gaan kosten..
Ja als je al die minpunten zo bij elkaar optelt dan zijn alle voordelen toch allang verbleekt? 
Eigenlijk wil ik helemaal niet zoveel geld uitgeven aan sporten. Bewegen is noodzakelijk, maar het kan ook gratis toch, als je het heel erg objectief bekijkt, om te bewegen heb je alleen je eigen lichaam nodig?
Dus pakte ik vorige week mijn dansuurtjes weer op. Met mijn kamerdeur goed gesloten, de gordijnen dicht en mijn muziek op volume vroegtijdig slechthorend beoefen ik weer iets wat alleen een zo goed als blinde als dansen zou beschouwen. Maar I don’t care. Dance to express, not to impress, toch? 
Ik vind dansen fijn. Iedereen die mij vijf minuten in het echt heeft mee gemaakt kan bevestigen dat ik een motoriek heb van lik m’n reet, maar dat maakt toch helemaal niet uit? Zo lang niemand kijkt. Ik denk dat dansen een van de beste workouts is die je je kunt bedenken. Je gebruikt iedere spier en het is ook nog eens super leuk om te doen. Nee geen filmpjes met danspasjes van andere, dat is toch niks aan. Je gewoon laten leiden door de muziek. Zoals je misschien op zaterdagavond ook wel eens doet, maar dan nog iets actiever, alsof je de enige op de wereld bent.
Probeer het, echt (bij voorkeur op het moment dat er geen gezins/huisgenoten aanwezig zijn, haha!)
Liefs,

>The Social Network

>

Photobucket  Photobucket  Photobucket

The Social Network, een film over Facebook, het zou mij benieuwen.

Maar ik hoorde positieve verhalen van alle kanten en gezien mijn liefde voor sociale media, was het toch eigenlijk ook wel een klein beetje verplichte ‘literatuur’. Zo kwam het dus dat ik volkomen illegaal vanavond in bed, onder het genot van heel veel thee, kruidnootjes en pepernoten The Social Network heb bekeken.

En wat een verrassing! Het was dan misschien niet de meest vrolijke, gezellige zaterdagavond film (waar ik eigenlijk naar op zoek was), maar het waren zeker geen twee uur wasting time.

Ik ben niet echt een Facebookmeisje. Ik heb een Facebook, natuurlijk. Ik denk dat ik ook wel dagelijks even online ben, maar het is niet zo dat ik compleet verslaafd ben. Pas drie weken geleden begon ik echt de voordelen van Facebook in te zien (Groups! You’ve got to love them..!) Toch ben ik meer een Twittermeisje en dat kan natuurlijk ook gewoon samen gaan, maar als ik moest kiezen, koos ik toch voor Twitter.

Om heel eerlijk te zijn, ik kende de geschiedenis van Facebook ook helemaal niet, ik wist niet dat er een 18-jarige Harvard-Geek achter het hele 500 miljoen tellende netwerk zat. Ik wist überhaupt niet dat het al uit 2003 dateerde, maar ik vond het wel verrassend interessant om achter deze dingen te komen.

Dat ik het zo interessant vond, komt heel waarschijnlijk ook wel een klein beetje door het Hollywood aspect. The Social Network is geen droge documentaire, het verhaal van Mark Zuckerberg is gegoten in een heerlijk Hollywood-format, met liefdes, de nodige sterrencasting (Justin Timberlake), uitvergroot drama en een bepaald soort spanning die tot het eind te voelen is.

Toch is de film ook weer niet over-de-top-het-ligt-er-te-dik-bovenop-Hollywood. Natuurlijk is het verhaal op de nodige plekken een beetje aangedikt, maar het verhaal is zeker niet zo voorspelbaar, twaalf in een dozijn, suikerspinzoet Hollywood. Het voelt echt, met herkenbare (Social Media) problemen, met acteurs zonder al te veel glamour en die wonderbaarlijk genoeg ook nog echt op de personen wie ze spelen lijken (did a little research).

Kortom, lieve lezers, als je ook maar een klein beetje geïnteresseerd bent in Social Media, of gewoon houdt van een goede film.. ga hem zien, het is het waard, echt!

(En ja Columbia Pictures, door deze lofzang hoop ik inderdaad dat jullie mij nu niet gaan vervolgen voor het kijken van een illegale ‘screening only’ versie, jullie hadden me ook gewoon op de persvertoning moeten uitnodigen, just kidding, natuurlijk!)

Liefs,

>Mulisch & Reading

>

Photobucket
Photobucket

Ik ben groot liefhebber van het oppervlakkige vrolijke boek, dat moge duidelijk zijn. Alle Gossip Girls (zestien) It Girls (tien) Shopaholics (zes?) zijn in mijn bezit. Maar ik vond dat het tijd werd voor een goed boek.

Ik ben nu 21, morgen zelfs officieel 21,5 (dat houd ik bij ja!), ik heb mijn bachelor Taal & Communicatie, een onder van de opleiding van Nederlandse Taal &Cultuur for cyring out loud, dit jaar behaald en toch heb ik het weten te presteren dat ik misschien twee, hooguit drie echt goede boeken gelezen heb dit jaar, en dat was ook nog eens Engelse literatuur.

Ik ben een schande voor de Nederlandse Literatuur en dat moet maar eens over zijn, zo dacht ik. Onlangs overleed Nederlands’ beste(?) schrijver, Harry Mulisch en ik vond dat een mooie aanleiding om één van zijn boeken er bij te pakken. Op de middelbareschool had ik Siegfried gelezen en daar was ik écht van onder de indruk. Zo onder de indruk dat ik ondanks een heftige migraineaanval waarin ik uiteindelijk tijdelijk totaal blind was (echt waar, geen leuke ervaring) gewoon bleef doorlezen (totdat ik echt niks meer kon zien natuurlijk!)

Ik ging voor De Aanslag, want die stond toevallig bij mijn zusje in haar boekenkast en het was misschien ook wel eens slim om niet meteen een boek te kopen, wat ik normaal dus altijd doe waardoor 1. mijn boekenkast bijna net zo op instorten staat als mijn kledingrek en 2. mijn bankrekening ook weleens lijdt.

En ik was, net als door Siegfried, bevangen. Wat een prachtig boek, wat een goed verhaal. Ik had niet eens de achterflap gelezen en wist dus ook totaal niet waar het over zou gaan en dat kan ik iedereen aanraden, want dat maakt het nog spannender, hoewel je eigenlijk wel weet wat er gebeurd is. Mulisch schrijft zo goed en totaal niet saai, wat ik eigenlijk wel een beetje verwacht had, omdat ik dat vaak bij ‘hoogdravende literatuur’ wel het geval vind. Iedere zin is werkelijk een genot om te lezen en ik heb het boek dan ook in twee middagen op de bank, met regendruppels op de ramen, een kussen in mijn rug en een mok met warme thee in mijn handen, uitgelezen.

De Aanslag, moet je lezen, zou verplichte literatuur op de middelbareschool moeten worden. Binnenkort toch maar eens ‘De Ontdekking van de Hemel’ aanschaffen en als ik dat aan kan, kan ik misschien nog wel een stapje verder gaan en Tolstoj lezen? Ik ben eigenlijk best benieuwd naar Anna Karenina!

Liefs,

>Last night, I almost died…

>

Vannacht had mij zomaar fataal kunnen worden. Ja, je leest het goed.. Er had maar iets een heel klein beetje anders moeten lopen en ik had dit jullie niet meer kunnen vertellen.

Het was twee uur ’s nachts, ik lag al bijna vier uur heerlijk rustig te slapen toen ik ineens wakker schrok van een knal en een flits. Even dacht ik dat ik het gedroomd had, maar iets in mij zei dat het iets met een stopcontact te maken had. Ik controleerde mijn iPhone en ja hoor, die werd niet meer opgeladen. Ik dacht toen dat mijn stekkerdoos ter zielen was gegaan, waarom weet ik ook niet meer precies.

Vijf minuten later was ik nog steeds wakker en kreeg ik dorst. Ik wilde het lampje naast mijn bed aan doen, maar dat deed het niet. Goed, stop er uit of zo? Maar in de badkamer deed het licht het wel, vreemd. Alleen op mijn kamer?

Uiteindelijk besloot ik toch mijn vader wakker te maken en die bevestigde mijn vermoedens, stop er uit. Stop er weer in, iedereen weer naar bed, eind goed, al goed, toch?

Maar mijn vader vertrouwde het toch niet helemaal. Waarom was er nu juist bij mij een knal te horen en een flits te zien? Mijn stekkerdozen werden onderzocht, de snoeren van mijn apparaten bekeken.

Wat blijkt nu? Twee van mijn bedlampjes hebben waarschijnlijk de kortsluiting veroorzaakt. Ze zaten bekneld tussen mijn bed en op meerdere plekken prikte het koper er gebroken uit. Een van de snoertjes was zelfs deels zwart geblakerd, evenals een deel van mijn matras, zo zag ik net.

Als het snoertje tien centimeter naar links had gezeten had het tegen het metaal van mijn bed gezeten en had ik onder spanning kunnen komen te staan. Als het snoertje maar een paar centimeter meer naar rechts had gezeten had het tegen het hout van mijn lattenbodem gezeten en had dat wel eens brand kunnen veroorzaken.

Kortom, I’m one hell of a lucky bitch. En ik besef maar half hoeveel geluk ik vannacht gehad heb.

Liefs,