Annemerel.com

>LOVE: Born This Way

>

Photobucket

Lady Gaga was niet mijn ding. Ik snapte niet dat mensen serieus met plezier luisterden naar haar nummers als Love Game en Paparazzi. Tegenwoordig ben ik fan. De omslag? Die kwam bij het nummer There’s Nothing Else I Can Say. De officiële switch kwam na de aflevering in Gossip Girl. Alejandro stond vorig jaar hoog in m’n top tien favoriete nummers, de artiest waar ik in 2010 het meest naar luisterde was Miss Gaga en het album waar ik dit jaar het meest naar uitkijk is Born This Way, inderdaad van Lady Gaga!

Gister werd eindelijk de gelijknamige eerste single van het album uitgebracht. Ik keek er de hele week al naar uit, maar op de dag zelf dacht ik er eigenlijk niet veel meer aan. Totdat ik in de auto zat rond een uurtje of vijf ’s middags, en een nummer op de radio hoorde wat een mix was tussen Madonna en Gaga.

De eerste drie keren dat ik het nummer luisterde moest ik een klein beetje wennen. Ik bedoel, I love Madonna, maar dit was Gaga en niet Madonna. Maar na een paar keer luisteren was ik verslaafd. Vrijdagavond twitterde ik al dat als ik het nummer die avond vijftig keer geluisterd, dat dat een understatement zou zijn. Inmiddels heb ik hem minstens 100x beluisterd op de officiele site van Lady Gaga.

Nu is mijn vraag, ben ik de enige die dit nummer verschrikkelijke fabulous vind en die nu echt niet meer kan wachten tot het nieuwe album op 20 mei?!

Liefs,

>PROJECT: Tracy Anderson

>

Photobucket

Hardlopen is heerlijk, het is voor mij één van de meest ontspannende workouts. Maar helaas, voor een perfect lichaam (zowel van binnen en buiten) zul je meer moeten doen dan kilometers hardlopen. Sterker nog, hoewel m’n bovenbenen en heupen smaller worden, m’n kuiten daarentegen, worden dikker. En dat is niet alleen doordat de rest smaller wordt, want dat zou inderdaad een logische verklaring zijn, maar… m’n laarzen zitten strakker, evenals m’n skinny jeans.

Ik heb vorig jaar rond deze tijd wat yogavideo’s gedaan, eigenlijk nog best wel fanatiek. En echt, m’n achterste was weer net zo strak als op m’n veertiende. M’n buikspieren waren nog steeds niet zichtbaar, maar als ik heel eerlijk ben deed ik daar ook nooit oefeningen voor. Oefeningen doen vind ik vervelend, buikspieroefeningen doen vind ik vreselijk. Die filmpjes van Exercise TV waren de eerste paar keer oké, ik dacht zelfs nog dat ik er een beetje zen van werd, maar hoe vaker ik dat filmpje deed, hoe minder zen, en tenslotte, hoe agressiever ik er van werd.

Goed, cut to the chase Annemerel! Ik heb misschien de oplossing (voor mij) gevonden! Al een tijdje wil ik de DVD’s van Tracy Anderson, de personal trainer van onder andere Gwyneth Paltrow, proberen. Dat lichaam van Gwyneth.. op 38-jarige leeftijd, met twee kinderen.. Wauw. Nu zal ik waarschijnlijk nooit van m’n leven dat lichaam van Gwyneth krijgen (ze traint twee uur per dag, zes dagen per week, het moet natuurlijk wel leuk blijven!), maar dat hoeft natuurlijk ook helemaal niet. Ik wil gewoon van de zomer geen chagrijnig hangkontje, ik wil een gezellig, vrolijk, welgevormd kontje in m’n bikini hebben zitten.

Van de week vond ik eindelijk ergens de DVD’s van Tracy, de Cardio Dance en de Mat workout. Nou

die Cardio Dance, daar had ik dus even het geduld niet voor en dat ging tussen de verhuisdozen in m’n kamer ook niet zo makkelijk, maar de Mat Work Out was een verrassing. Het was een uur lang en het was zwaar, maar ik heb geen druppeltje zweet gehad. Raar he? Normaal heb ik daar wel last van met Pilates en Yoga filmpjes, maar doordat je bij deze workout vooral de kleine spiergroepen traint, met hele kleine bewegingen, valt dat dus hartstikke mee.

Maar het was wel echt zwaar. De oefeningen zelf vielen nog wel mee, als ik ze allemaal acht keer zou mogen herhalen zou het ook geen enkel probleem zijn, maar je moet continu je spieren aanblijven spannen en je doet de oefeningen gerust vijftig keer achterelkaar. Oeps. Ik heb gekreund als een tennisster die al haar energie legt in het slaan van de bal. Ik heb opgegeven, heb stiekem gesmokkeld, maar ik heb het uur wel volgemaakt. Maar eh.. ik hoef natuurlijk heus niet in één keer het filmpje helemaal goed te doen, er moet natuurlijk nog wel een klein beetje uitdaging overblijven.

Wat Tracy Anderson’s Mat Work Out leuker maakt dan de yogafilmpjes die ik normaal doe?
1. Geen druppeltje zweet.
2. De buikspieroefeningen zijn goed vol te houden en ik heb geen last van m’n nek en rug gekregen.
3. Muziek tijdens het filmpje is een stuk minder zweverig dan tijdens yogafilmpjes.
4. Tracy heeft een prachtig lichaam en dat werkt heel erg motiverend.
5. De Mat Work Out bevat oefeningen voor het hele lichaam, er wordt aan ieder spiertje gewerkt.

De DVD’s van Tracy zijn onder andere te bestellen bij Amazon.com, maar online is ook heel wat te vinden. Op youtube staan heel erg veel filmpjes, maar ik vind het zelf juist wel fijn als ik gewoon 1 filmpje heb van een uur wat ik achter elkaar kan doen.


Liefs,

DEAR DIARY: If I Was A Rich Girl

>

Photobucket
Photobucket

 

Een garage waarin auto’s van meer waarde staan dan bij de gemiddelde BMW of Mercedes Showroom. Een verzameling wijn waar menig driesterrenrestaurant jaloers op zal zijn een terrein wat je zou kunnen aanzien voor een compleet dorp en waar de Beckhams jaloers op zullen zijn. I’ve seen it all. 

Maandag moest ik werken op een ‘feestje’ een get together on monday van een bekende van m’n werk. Ik was al gewaarschuwd voor de hoeveelheid auto’s die de man bezat en voor de grootheid van zijn huis, maar serieus, dit verzin je gewoon niet.

De gasten werden ontvangen in de garage A.K.A. showroom. Daar stonden de grote Engelse en Amerikaanse klassiekers en (natuurlijk) de Bugatti Veyron, de Mercedes McLaren, de Maybach.. lieve meisjes, ik kan me heel goed voorstellen dat jullie dit helemaal niks zegt, maar met een aan auto’s verslingerde familie zoals die van mij, wordt je dat zelf vanzelf ook wel. Ik stond in ieder geval de eerste tien minuten met m’n mond wagenwijd open en ik had het veel te druk met kwijlen om dat door te hebben.

De gasten druppelden binnen, het authentieke draaiorgel (meer dan honderd jaar oud) werd aan het werk gezet, de champagne vloeide (natuurlijk) en de gasten stonden, gelukkig, óok met grote ogen naar de auto’s te kijken. Ben ik dus niet de enige die een beetje licht in het hoofd werd bij het zien van al die auto’s.

De gastenlijst was een mix van Amsterdam Oud-Zuid en grote bazen van verzekeringsmaatschappijen met hun vrouwen. Oh en een ontzettend leuke, Italiaanse, op mannenvallende danser die meedoet aan So You Think You Can Dance.

Na de champagne vertrokken de gasten naar het huis van Meneer X. Meneer X, de eigenaar van dit alles, wil best met zijn volledige naam op internet, zolang ik zijn adres gegevens niet vermeld. Maar toch, ik houd het liever bij Meneer X, dat zegt mijn gevoel.

Goed het huis van Meneer X was natuurlijk net zo moeilijk te vinden op dat immens grote terrein als dat het indrukwekkend was. Want indrukwekkend was het. Zo ook de kelder. Een typisch Zuid Europese wijnkelder. En daar zaten de gasten, aan een lange bourgondischetafel. Wij serveerden de gerechtjes en zorgden dat de glazen met wijn (van honderden euro’s per fles) gevuld waren.

Aan het eind van de avond was er een grote emmer vol met wijn uit glazen die niet gedronken was. Met pijn in m’n hart keek ik ernaar. Ik zag daar dus een Chanel 2.55 tas liggen. Man wat zonde. Maar daar mocht ik dus niet aan denken. Zelf mochten we ook een flesje opentrekken en Meneer X zou wel een chauffeur regelen die mij in m’n eigen auto thuis zou brengen. Maar goed, ik ben nog steeds een klein beetje op m’n alcoholdieet (bevalt eigenlijk best goed) en ik dronk dus netjes een half glaasje wit en een klein druppeltje rood, ik propte er nog twee Van Dobben kroketten in en ik vond mezelf wel weer klaar om achter het stuur te duiken.

Het was niet in de laatste plaats een bijzondere avond, om niet in al te veel krachttermen – die ik graag zou willen gebruiken – te vervallen.

Liefs,

>DIARY: Childhood memories

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Ja, als je plakboeken en fotoboeken moet gaan doorspitten, dan duurt dat uitzoeken en opruimen ook echt wel eeuwen. Want, hoe kun je in vredesnaam een fotoboek opendoen wat je al minstens tien jaar niet gezien hebt, zonder hem minimaal twee keer van cover to cover door te bladeren.

M’n plakboek uit groep één, m’n Spice Girls knipselboek, m’n fotoboeken waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.. En toen waren we gewoon weer een paar uur verder. Oh, en natuurlijk heb ik geen foto- of plakboek in die angstaanjagend grote grijze zakken gedaan. Ik zou niet durven.

En nu, nu ga ik op zoek naar m’n blafhondje, m’n enige echte huisdier wat ik in al die jaren gehad heb. Haha!

Wat vinden jullie trouwens van m’n kapsel, niet echt voor herhaling vatbaar, denken jullie wel?!

Liefs,

DEAR DIARY: On Moving Out (Part II)

>Photobucket

De ergste troep is ingepakt of weggegooid. Bijna tweeentwintig jaar heb ik de afgelopen paar dagen doorgespit. Ik ben nooit van m’n leven verhuisd, ik ben dus nooit eerder gedwongen m’n spullen uit te zoeken en eh.. dat was te merken. Wat een drama! Ik ben nogal sentimenteel aangelegd en afscheid nemen is niet iets wat hoog op m’n lijstje met favoriete bezigheden staat. Sterker nog, ik haat het. Nu moest ik én afscheid nemen van heel wat spulletjes én ik moet nu toch echt afscheid gaan nemen van m’n fijne knalroze kamertje.
Helemaal alleen kon ik het niet aan, die zeven vuilniszakken volproppen, daar had ik m’n moeders heldere blik voor nodig. Ik kan die beslissing gewoon niet maken, mijn verstand is op zo’n moment echt ver te zoeken. Want, wat doe je met al je poppen en poppenkleertjes? Dat gooi je toch niet weg. En wat moet je in vredesnaam met een collectie van meer dan twintig verschillende labello’s? De helft is vergaan, maar het gaat om het idee, toch? Wat doe ik met de doosjes van al m’n electronica? Wat doe ik met m’n lege parfumflesjes verzameling? Wat doe ik met de 300 (geen grap) proefmonsters die ik van m’n elfde tot m’n veertiende verzamelde?
Maar ik heb het gedaan.. ieder laadje is omgekiept en uitgeruimd. Het enige wat weer terug is gegaan zijn de gezelschapsspelletjes, m’n poppen en hun kleertjes en de rapporten, plakboeken en eerste schriftjes van de basisschool. Oh en m’n bachelordiploma, die mag m’n moeder bewaren, ik zie het al gebeuren dat ik dat ding kwijtraak. Maar verder.. al m’n laatjes zijn leeg.
Als jullie hadden gezien hoeveel ik heb weggegooid… m’n vader grapte dat ik miljonair had kunnen zijn als ik niet zoveel onzin in de loop der jaren gekocht zou hebben.
En nu komt het moment steeds dichterbij. Zoals het er nu naar uit ziet slaap ik nog maar vier nachtjes in m’n eigen eenpersoonsbedje. We zijn namelijk van plan om direct de eerste dag ook gelijk de nacht in ons stulpje door te brengen, het is immers niet voor niets Valentijn! Of het een slim idee is? Waarschijnlijk niet.. ben bang dat die verflucht niet al te goed voor m’n gezondheid is, maar eh.. dat zien we dan wel weer. Toch?

 

Liefs,