>
Herinneren jullie je nog dat ik
zo’n twee maanden geleden, tijdens m’n werk, compleet in paniek raakte omdat ik voor een camera een paar gerechten uit moest leggen? Marco werd de hele dag gevolgd door het TV programma
De wandeling en onderdeel van die dag was ook een lunch in het restaurant en ik had de eer gekregen om ieder gerecht voor de camera toe te lichten.
Goed, dat is allemaal zo vreselijk en bijzonder niet, maar ik haat camera’s. Tot voor kort durfde ik ook zelf geen filmpjes te maken, totdat ik er achter kwam dat ik net zo lang op CUT en DELETE kon klikken, als dat ik zelf wilde. Maar met zo’n camera van de KRO is dat helaas niet het geval.
Maar m’n cameravrees was niet het enige probleem. Ik had de dag ervoor een erg lange dag gehad op m’n werk en was ’s ochtends alweer om 7.00u begonnen. Ik dacht, met m’n slaaphoofd, vandaag is er vast niks bijzonders, ik heb Casual Wednesday. Goed, dat was natuurlijk heel stom om te denken, want bij Elzenduin is iedere dag bijzonder! Maar ik moest voor de gelegenheid dus een blouse aan die niet van mij was en die ik amper dicht kreeg. Ook zat m’n make-up voor geen meter en had ik een grote stresspuist (die na het horen van het grote nieuws dat ik voor de camera mocht, nog meer leek te groeien).
Goed, ik deed het natuurlijk. En na een klein beetje gestotter kwam het misschien ook nog wel goed. Maar toen de uitzending afgelopen vrijdag was durfde ik toch niet te kijken. Tijdens de uitzending werd ik gebeld door m’n vriendje en die zei dat ik het heel goed deed. En toen kreeg ik smsjes en twitterberichten en werd ik toch best wel nieuwsgierig.
Dus ik keek. De vijf seconden dat ik in beeld was hield ik de eerste keer m’n ogen gesloten en m’n oren half dicht. Maar ik keek nog een keer en opende m’n ogen half, en nog een keer, met m’n ogen helemaal geopend. Ik zag natuurlijk 100000 dingen die ik compleet anders zou doen als ik het over mocht doen, maar eh.. who cares?
Nu benieuwd? Ik ben te zien in de laatste vijf minuten!
Liefs,
