>PROJECT: 20K

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Toen ik maandagmiddag het weerbericht voor dinsdag zag wist ik het, ik zou twintig kilometer hard gaan lopen. Er was gewoon geen twijfel over mogelijk. Als ik de halve marathon van 13 maart wilde halen, dan moest het dinsdagmiddag gewoon gebeuren. Volgende week ga ik verhuizen, de week daarna zal ook nog wel rommelig zijn, plus dat ik een heel andere route moet gaan uitzoeken. De week daarna zit ik in Oostenrijk en de week na m’n wintersport is alweer de week voor D-Day. Het moest dus gewoon.

Ik vertelde het tegen iedereen die het maar horen wilde, waardoor ik dus ook eigenlijk niet meer terug kon. Ik ben geen quitter, ik geef niet op, en ik ben ook geen liegbeest (m’n moeders reactie ‘je had toch ook gewoon kunnen zeggen dat je twintig kilometer had gelopen..’).

Waarom ik gisteren dan toch eventjes terug krabbelde. Ik was kapot, gebroken. De dag ervoor tien uur gewerkt op hakken, nou dat verklaard wel een hoop volgens mij?

Maar om kwart voor één begon ik toch aan mijn suicide mission. Ik moet zeggen dat ik er van te voren wel een roze pilletje in heb gepopt, om m’n benen toch iets minder te voelen. En ik gooide er een paar verschillende astma-sprays en een allergiepilletje achteraan. Alles, just to be sure.

Gelukkig ging die twintig kilometer me eigenlijk nog best redelijk af. Ik had echt verwacht dat het een drama zou worden, maar het weer was zo prachtig mooi! Ik liep voor het eerst weer in m’n korte roze broekje, met alleen een t-shirtje. Ik heb nu serieus duidelijk zichtbare lijnen over m’n armen en benen lopen. Onderschat dat februari zonnetje dus zeker niet!

Alles ging goed, ik moest alleen niet stoppen. Ik was één keer genoodzaakt om te stoppen, ik werd gebeld en m’n hardloopprogramma gaat dan ook gewoon automatisch op pauze, dus ik moest ook wel opnemen. Het was pas na zeven kilometer, maar ik voelde me dramatisch. Zo koud op de maag, je weet wel dat gevoel wat je hebt als je op het punt staat alles in je lichaam, inclusief je ingewanden, eruit te gooien via de mond.

Blijven rennen was de remedie en na twintig kilometer had ik slechts een minuutje nodig om weer bij zinnen te komen. Serieus, nog iets meer dan een kilometer extra en dan staat die halve marathon gewoon op mijn naam. Wie staat er 13 maart aan de finish in Den Haag?

Liefs,

DEAR DIARY: I’m craving…

>

Photobucket

 

I love my little baby, m’n Nikon D50, bijna drie jaar geleden over gekocht van m’n vader. Van die drie jaar heeft ‘ie nu pas slechts acht maanden dienst bewezen (ik had nooit tijd, energie om uit te vinden hoe het ding eigenlijk werkte en weet je hoe zwaar zo’n apparaat eigenlijk is?). 

Maar sinds deze zomer ben ik hooked. Ik kan niet meer zonder, zelfs voor een middagje shoppen zit m’n Nikon in m’n tas en vaak ook als ik gewoon moet werken, want je weet maar nooit, toch?!

De Nikon D50 is geweldig, hij is niet zo zwaar als veel andere digitale spiegelreflexcamera’s, hij heeft een motortje in de body, zodat je niet perse een lens met een motortje hoeft te kopen (en die zonder motortje zijn beduidend goedkoper!). Het is een prima camera voor beginners en hoewel ik eigenlijk misschien ook nog wel in de categorie beginners val, wil ik toch graag iets nieuws.

Ik heb m’n oog laten vallen op de Nikon D7000, sinds een paar maanden te koop en de beste ‘non-professionele’ camera die Nikon op het moment heeft. Als jullie goed hebben opgelet de afgelopen maanden, dan weten jullie eigenlijk dat ik m’n oog op deze camera al ergens in november heb laten vallen. Hij staat namelijk al sinds die tijd bij m’n cravings.

Maar ik wil zoveel he. Ik wilde ook een iMac, en vond eerlijk gezegd dat ik die net iets meer nodig had. M’n rug en geduld zijn me daar nog steeds heel erg dankbaar voor. Betekent niet dat ik niet continu vlinders in m’n buik voel als ik denk aan de Nikon D7000.

Nu heb ik een plan opgesteld, ik ga namelijk sparen, niet van m’n salaris want die spaarrekening heb ik de laatste tijd iets te veel uitgeput. Ik ga m’n fooien sparen, het geld dat ik krijg als ik af en toe een stukje schrijf, geld dat ik krijg van familie (ja m’n verjaardag duurt nog drie maanden, maar ik denk graag ver vooruit), geld in de spaarpot bij m’n oma (vijf euro per maand, maar hé alle kleine beetjes helpen en ik heb er al minstens twee jaar niks meer uitgehaald!), het geld dat ik krijg als ik m’n oude trouwe Nikon D50 verkoop en… het kleine beetje geld dat ik misschien met m’n weblog ga verdienen.

Goed, dat laatste zal ik even toelichten, want dat is ook eigenlijk een klein beetje de reden dat ik dit stukje schrijf. Ik sta al een paar maanden ingeschreven bij Blogmij, het mediabureau waar heel veel bekende blogs staan ingeschreven. Afgelopen maandag werd ik voor het eerst benaderd voor een advertorial. Ik heb getwijfeld, echt, want als ik dat soort stukjes ga schrijven krijgt men toch een heel ander gevoel bij m’n weblog, dat heb ik zelf namelijk ook bij andere blogs. Maar aan de andere kant, dit wordt voorlopig nog geen gewoonte. Ik sta al een paar maanden ingeschreven en dit is de eerste keer dat ik gevraagd wordt. Ik zal nooit over een product schrijven waar ik niet achter sta en eh.. het geld kan ik gewoon goed gebruiken. Het gaat absoluut niet om grote bedragen, daar is m’n weblog nog veel te klein voor, maar zoals ik al eerder zei, alle kleine beetjes helpen.

Ik schrijf al bijna acht jaar op m’n weblog en heb er nog nooit een euro mee verdiend en eigenlijk vind ik dat helemaal prima. Ik zou het geweldig vinden om hier m’n baan van te maken, maar dat is niet mijn drijfveer. Ik denk dat als dat je drijfveer is, dat het leuke van bloggen er dan in één keer helemaal vanaf is. Ik blijf graag zo persoonlijk mogelijk, ik denk dat dat ook het leuke van m’n blog is.

Goed, dat wilde ik eventjes kwijt, als het goed is komt m’n eerste advertorial vandaag online. Of het er meer gaan worden, daar doe ik nu nog geen uitspraak over. Maar ik beloof jullie, het zal m’n weblog verder niet veranderen, ik zal altijd duidelijk aangeven als ik voor een artikel betaald krijg, en eh… in the end, wordt m’n blog er alleen maar beter van, want eh.. als ik die mooie camera uiteindelijk kan kopen, worden m’n foto’s natuurlijk veel beter! En dan zal ik nog meer foto’s maken, want ik denk dat ‘ie dan echt aan m’n handen zal zitten vastgelijmd!

(Oh en de advertorial die vandaag online komt, die zou ik zelf trouwens ook leuk vinden om te lezen! Super leuke actie, dus dat maakt het allemaal eigenlijk nog leuker!)

Liefs,

TUNE TUESDAY: Love

Nog zes dagen tot mijn favoriete dag van het jaar.. Valentijn! Haha, grapje natuurlijk, ik heb in mijn eenentwintig levensjaren nog nooit een Valentijnsdate gehad en het enige cadeautje wat ik ooit gekregen heb van een vroeger vriendje was omdat ik daar zelf om gezeurd had. Haha. Of ik er mee zit? Eigenlijk niet. Ik kan nu natuurlijk een heel betoog gaan houden over Valentijn en de commerciele onzin die het eigenlijk is, maar eh.. dat verhaal kent iedereen en ik ben het er ook wel een beetje mee eens, maar eh.. wel een prima excuus om lieve liedjes te luisteren.
Ik heb deze nummers geselecteerd omdat ze lief zijn, en prachtig, omdat het voor mij klassiekers zijn, omdat ik er gelukkig van wordt. Oh en omdat het woordje ‘love’ in de titel voorkomt natuurlijk.
Hebben jullie nog leuke liefdesliedjes in de aanbieding?
Liefs,

>OUTFIT: Something Old, Something New..

>

Photobucket
PhotobucketPhotobucket
Photobucket
Photobucket
Vandaag heb ik gemixt en gematcht, alhoewel, ik hoop dat ik niet de enige ben die dit een match vind. M’n rokje is afkomstig uit die grote doos van Net-A-Porter en is van T by Alexander Wang en die is zwart (niet roodzwart, zoals op de foto’s, iemand tips hoe ik die rode gloed uit het zwart kan halen?).

De maillot vond ik geweldig toen ik hem kocht, maar toen ik hem aan trok stond ‘ie me vreselijk. Je krijgt er echt van die witte melkbeentjes van, maar met deze overknees eroverheen valt dat allemaal wel mee.

Het is niet een outfit die ik dagelijks zou willen dragen, maar voor de afwisseling wel eens leuk, toch?

What I’m Wearing: Top: Kosmika, Vest:H&M, Rokje: T by Alexander Wang, Maillot H&M, Overknees ASOS, Pumps H&M


EDIT: Haha volgens mij vinden de meeste mensen m’n outfit niet zo mooi, moet zeggen, begin me steeds meer te vinden in jullie mening, haha. Vorige week leuk het nog ze leuk ;).

Liefs,

>LOVE: Daddy

>

Photobucket

(Papa en ik, wintersport 2010)

Vroeger zei ik altijd “ik wil een vriendje dat tenminste de helft van de handigheid van m’n vader in zich heeft”. Papa kon namelijk altijd alles. Was m’n computer kapot, wist mijn vader hem te repareren, al kostte het hem drie volle dagen. Was m’n armbandje gebroken, papa had wel een maniertje om het probleem op te lossen. Snapte ik m’n wiskunde niet, papa kon het me altijd uitleggen.

Ik kon me niet voorstellen dat er ooit iemand zou zijn die genialer was dan mijn vader en ik moet zeggen.. eigenlijk is dat gevoel er na bijna tweeëntwintig jaar nog steeds. Papa weet nog steeds altijd alles het beste, en ik vertrouw hem nog steeds blindelings.

Maar m’n vader is ook gewoon cool. Hij leest Grazia (en vindt het zeer waarschijnlijk niet leuk dat ik dit feit met jullie deel), hij weet het verschil tussen een mascara en een oogpotlood. Hij weet dat Viktor en Rolf in een ver verleden voor H&M hebben ontworpen, hij wil niet dat ik het huis uit ga omdat hij m’n iMac dan moet missen. En hij is z’n mannelijkheid nog lang niet verloren.

Of ik op hem lijk? Daar zijn de meningen over verdeeld. Een eigenschap die we delen is onze vastberadenheid om de doelen die we onszelf stellen te behalen. Als ik tegen mezelf zeg 100 kilometer hardlopen deze maand, dan gebeurt dat, blessures, tijdnood, weersomstandigheden, het kan allemaal, maar m’n doel zal ik halen. Papa heeft dat ook, die zit bijna dagelijks op de hometrainer, en als ‘ie een dagje mist moet hij de dag daarna twee keer zo lang, om maar even een voorbeeldje te geven.

Vandaag vieren we het heugelijke feit dat papa 54 jaar is geworden, maar niet dat hij zich 54 voelt. Mannen van z’n eigen leeftijd zijn oude mannetjes, hij voelt zichzelf nog minstens twintig jaar jonger. En dat is goed; want je bent de leeftijd die je jezelf voelt.

Happy Birthday Daddy!

Liefs,