M’n eerste ordinaire campingdag. Wakker worden om een uurtje of half negen, broodjes halen bij de mini markt op de camping. Na het douchen gelijk je bikini aantrekken ook al schijnt de zon op dat moment nog niet. De hele dag van alles eten. Van amandelkoekjes tot nectarines en van worstenbroodjes uit Nederland opgewarmd in ons oventje tot twister-ijsjes.

Hoewel ik het aan het begin altijd erg moeilijk vind, dat nietsnutten, kan ik me er als ik er eenmaal aan gewend ben helemaal in verliezen. Dan is opstaan voor een bezoekje aan het toilet nog geen vijftig meter verderop al een hele onderneming. Van zo’n zonnetje kun je zo verschrikkelijk loom worden. Of ben ik de enige die hier last van heeft?

Of ik vandaag dan helemaal niets gedaan heb? Oh jawel! Om ons heen bleek iedereen ineens vertrokken, dus hingen we ons badmintonnet tussen twee bomen en speelden we met z’n vijven een potje badminton. Twee tegen drie dus, met m’n moeder als onoplettende scheidsrechter. Mijn team verloor, maar dat lag meer aan mijn partner dan aan mij en wij waren ook maar met twee en ik had een blaar onder mijn voet en de tegenpartij speelde vals en wij keken tegen de zon in en er stond een boom op ons veld en ja beginnen jullie het al door te hebben? Verliezen is niet zo mijn ding.

Vanavond ga ik pasta met kreeft eten bij een restaurantje hier in de buurt. Of de pasta net zo lekker is als in Florence gisteren, ik zou het niet weten, maar mijn ouders die hem vorige week al aten spreken nergens anders over, dus ik ben zeer benieuwd! Nu snel uitvinden wat voor fantastische outfit ik vanavond ga dragen. Sinds m’n huid veel overeenkomsten met een oorlogsslagveld vertoont kan ik wel wat afleiding gebruiken.

Model van vandaag is trouwens… Roosmarijn! Omdat ze met d’r gekke flaphoed en mijn Ray Ban Wayfarer en haar mooie gezichtje gewoon een ultiem foto-object is.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on Bloglovin

Gisteravond leek het nog zo’n fantastisch plan, met de bus van half negen naar Florence, toen vanmorgen om 7.00u mijn wekker ging (ik ken mezelf) was het toch best heftig. Na een half uur durend snoozefest vond ik eindelijk de spirit om m’n tent te verlaten en mezelf enigszins toonbaar te maken. Ik zeg nu enigszins, want m’n huid is nog steeds in opstand en ik ga nu voor het ‘au naturel’ gezicht, omdat ik nu eenmaal niet aan poedertjes doe op vakantie, maar nee deze vakantie gaat niet de boeken in als de vakantie waarin ik me nog nooit zo mooi gevoeld heb.

Goodie, Florence! Ik was elf toen we elkaar ontmoeten en sindsdien ben ik minstens dertig keer terug geweest dus erg spannend was het niet, wel heel erg vertrouwd. De Ponte Vecchio met de verschrikkelijke kitsch juweliertjes, de indrukwekkende dom, David van Michelangelo (de replica!) op het plein waar zich ook Chanel bevindt. De winkelstraat met Tiffany’s, Hermes, Prada & Dior.

We ontbeten bij een koffietentjes / restaurant / wijnbar, Golden view open bar, net naast de Ponte Vecchio. Een cappuccino, een dubbele espresso een panini en een croissant, vijf euro, grazie. Bij Starbucks koop ik daar net een cappuccino voor. Daarna was er een weddenschap met m’n partner in crime, volgens hem zou ik na twaalf jaar Florence nog steeds de weg niet weten. Ik ging daar natuurlijk tegenin, waarop hij zei.. nou vindt die ijswinkel dan maar. Vijf minuten later stonden we zonder geen enkele keer fout gelopen te zijn voor onze favoriete ijswinkel. Ik vond dat ik wel een ijsje verdiend had.

We shopten wat, ik kocht natuurlijk bij ZARA (want dat jurkje zouden ze in Nederland vast niet hebben…..). We zaten op bankjes, genoten van het leven van de stad. En om een uurtje of twaalf was het tijd voor ons favoriete restaurant, Golden view open bar yet again. We zaten heerlijk aan het water, half buiten, half binnen. We dronken wijn (partner) en water (moi), we slurpten oesters en aten tartaar van zalm en tonijn. Hoofdgerecht was een spaghetti vongele (de lekkerste die je ooit zult eten!) en twee desserts, een cheesecake en een chocolade. Espressootje om weer even wakker te worden en toen was het zomaar drieënhalf uur later. Half vier en tijd om terug naar de bus te lopen.

Natuuurrrlijk viel ik in dat half uurtje in de bus in slaap (er gaat geen autorit voorbij dat ik niet in slaap val) en toen ik m’n ogen om een of half vijf open deed waren we al op de camping gearriveerd. Inmiddels zit ik op een stoel te genieten van een steeds verder ondergaande zon. Om me heen is iedereen bezig met de voorbereiding van de barbecue van vanavond..

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar dit is gewoon vakantie. Niets moeten, alles mogen. Geen zorgen maken over een pasta-sliert die misschien drie calorieën meer bezit dan een blaadje sla, naar bed gaan wanneer ik er zin in heb, opstaan als ik uitgeslapen ben (behalve vanmorgen dan!)..

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on Bloglovin

Na regen komt zonneschijn zeggen ze toch? Nou dat heeft even op zich laten wachten. Vannacht zijn er een paar badkuipen boven ons hoofd geleegd en vanmorgen was het kkkkoud! Zo koud dat ik om tien uur de auto in stapte met een lange broek en een jasje over m’n shirtje. Het was uitstapjesweer.

Kijk en als het uitstapjesweer is, dan moet je in het toeristisch hoogseizoen eigenlijk juist geen uitstapjes maken. Waarom niet? Omdat ie-der-een dan z’n honk verlaat en de wijde wereld in trekt. Het plan was Siena, maar na zo’n 55 minuten die voelden als 5 dagen met onze veel te grote auto door de veel te smalle heuvelachtige steegjes te hebben gezocht naar een parkeerplek moesten we ons toch echt gewonnen geven. Die parkeerplek zou niet meer gevonden worden.

Dus reden we verder, naar San Gimignano. Dit stadje wordt ook wel het Middeleeuwse Manhatten genoemd vanwege de hoge torens die van een afstandje een mooie skyline creëren. Een paar eeuwen geleden telde San Gimignano nog 72 torens, inmiddels zijn daar nog maar 14 over. Gelukkig staan ze tegenwoordig op de lijst van beschermd werelderfgoed. Ik zag zojuist in zo’n informatieboekje over Toscane dat je de stad beter voor half elf ’s ochtends of na vier uur ’s middags kunt bezoeken omdat het in het hoogseizoen onprettig druk kan worden. Goed, had ik dat nu maar vanmorgen al gelezen, want het was inderdaad verschrikkelijk druk toen wij om half twaalf aan kwamen rijden.

Neem niet weg dat het prachtig was. De gelato is ook goed gekeurd, maar halleluja probeer er vooral ’s middags niet te lunchen. Overal zat het vol en toen we ergens een terras gevonden hadden werden we niet geholpen. Uiteindelijk kreeg ik risotto die niet naar risotto smaakte en de rest had pizza die meer weg had van een baksteen met tomatensaus dan van de pizza zoals wij hem kennen.

He bah, ben ik weer lekker aan het klagen terwijl ik juist een hele fijne dag gehad heb. Ondanks de ‘kou’ die ’s middags gelukkig plaats maakte voor de zon, was het gewoon prima vertoeven. Morgen wordt het waarschijnlijk een dagje Florence, hoewel het OV staakt.. Maar er schijnt een shuttlebus vanaf de camping te rijden… Ah we’ll see and have fun!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on Bloglovin