Foto 1: vertrouwen is als sneeuw voor de zon verdwenen, maar we gaan het toch wel even doen. Foto 2: I’ve made it, but not so ready for my close up anymore..

Wat gaat er mis als je van de negen dagen dat je op ZOMERvakantie bent eigenlijk pas één dag echt van de zon genoten hebt en pas drie keer je bikini gedragen hebt..? Dat is de vraag die ik mezelf vanmorgen om een uurtje of tien stelde. Ik denk dat ik nog nooit een zomervakantie in Italie gehad heb met zoveel wolken. Ik denk dat The Universe me wil behoeden voor rimpels, ik kan namelijk geen andere goede reden bedenken waarom er eind juli in Toscane niet gewoon iedere dag van 9.00u tot 21.00u een lekker warm zonnetje schijnt.

Goed ik KLAAG natuurlijk niet want ik vermaak me prima en daar komt bij, ik loop op deze manier ook geen nieuwe rimpels op (als ik zou klagen zou ik trouwens alsnog rimpels krijgen, want chagrijnige ontevreden mensen krijgen KLAAGrimpels). En vanmorgen werd mijn geduld eindelijk beloond, de zon scheen, en hoe! Met factor 30 rond mijn ogen, factor 20 op de rest heb ik van 10.00u tot 16.00u heerlijk gezond en ik heb zelfs iets semi-literairs gelezen. Ik heb altijd hele wilde plannen met stapels boeken, maar uiteindelijk lees ik er misschien één en dat is dan meestal zo’n Sex and the City/Gossip Girl-achtig geval. Vandaag las ik de eerste helft van Catcher in the Rye van J.D. Salinger. Ik wil dat boek al minstens vijf jaar lezen en nu nam m’n zusje het voor me mee en heeft ze me zo ongeveer gedwongen om het te lezen (hoewel het volgens haar pas leuk wordt in het laatste hoofdstuk). Heb ik gelukkig geen last van hoor…

Toen ik om 16.00u klaar was met de zon (en de zon met ons, want die ging weer verder met haar gewoonlijke spelletje verstoppertje) heb ik ook nog iets zeer spannends gedaan, ik heb namelijk per fiets een berg beklommen. Ik lachte Roos & Felix kei hard uit omdat ze niet boven kwamen en vanmiddag mocht ik van mijn vader laten zien wat ik nu eigenlijk waard was. Goed, dat verschrikkelijke enorm arrogante zelfvertrouwen was ineens als sneeuw voor de zon verdwenen. Goed, het gedeelte op ‘vals plat’ ging prima en daardoor werd ik misschien wat overenthousiast, toen het ‘vals plat’ overging in ‘gemeen steil’ ging ik binnen vijf minuten stuk. Oh ja ik heb de top zeker gehaald, want ik ben natuurlijk veel te trots om te falen, maar vraag me niet hoe. Laat ik het zo stellen, de pannenkoeken die ik tijdens de lunch gegeten had leken ineens niet zo’n goed idee meer. But I’ve made it.

Op dit moment is het wachten op de eerste druppels. Ik zit nog heel erg stoer in mijn bikini buiten, maar de wolken pakken samen en de lucht wordt zwarter en zwarter. Ach ja, een beetje sensatie is ook niet verkeerd en misschien lukt het me vanavond ein-de-lijk om de bliksem met mijn camera vast te leggen. Ben ik de enige die dat iedere keer weer probeert en keer op keer faalt? Kwestie van geduld denk ik, heb ik helaas niet zo..

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on Bloglovin

Vandaag stond er weer ‘a day in Florence’ op het programma. Dit keer niet met ‘partner in crime‘ maar met ‘partnerettes in crime’ mama en Roos. En dat betekent minder eten, meer shoppen. But I have been a very good girl, like I promised. Natuurlijk had ik een jasje aan bij ZARA dat ik eigenlijk niet meer uit wilde trekken (ik was er zelfs bijna in geslaagd m’n moeder het jasje aan te smeren, zodat ik het vervolgens continu kon ‘lenen’) oh en bij die zelfde ZARA had ik zulke mooie zwarte pumps aan m’n voeten en wie loopt er de winkel mee uit, m’n zusje, die helaas twee schoenmaten kleiner draagt.

Ja het was zwaar, ik liep zonder tasjes aan m’n arm, terwijl het aantal tasjes aan de armen van Roos en zelfs van mama maar bleef groeien. Maar DE tas die aan mijn arm hing maakte erg veel goed. Stella has been the perfect friend to me.

We lunchten op het dakterras van La Rinascente, een Italiaans warenhuis à la de Bijenkorf. Hoewel de pasta absoluut niet boven aan mijn lijst met lekkerste pasta’s van Italië staat was het toch een goede beslissing. Dat uitzicht… Ik hou van Florence!

En uiteindelijk liep ik om half vier toch nog met een extra tasje aan mijn arm naar de bus. In m’n tasje een paar witte Havaianas, cadeautje van mama. Ik had gisteren namelijk een klein ongelukje. Stond ik in het toiletgebouw, wilde ik m’n voet optillen, was ineens het bandje van m’n teenslipper gesprongen. Moest ik hinkelend (want ik ga natuurlijk niet met m’n blote voeten bij de toiletten lopen) naar de caravan. Het was helaas het enige paar slippers wat er in mijn 10 kilo toegestane bagage paste.

Helaas werden we onderweg naar La camping weer verrast met een shitload aan REGEN en moesten we rennen naar de caravan. Wat we daar in die caravan gedaan hebben? Gossip Girl seizoen vier voor de zoveelste keer kijken. Inmiddels zijn we bij aflevering tien, we zijn zaterdag pas begonnen. Ja het is een ander soort vakantie-activiteit dan ik normaal gesproken beoefen, maar hé, I can live with that. Just making the most of it !

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on Bloglovin

Half negen vanmorgen; tik.. tik.. tik.. ach ja het zal wel… nog geen vijf minuten later tiktiktiktiktiktiktik. Een half uur later is ‘Every RAINdrop is a waterfall’ my anthem du jour. Ja ja ja ik mag niet klagen want in Nederland regent het al 24 uur en is het ook nog eens koud en ik ben in Italie op vakantie dus ik mag, wederom, niet klagen. Maar als je in Italie op vakantie bent, met een caravan van slechts tien vierkante centimeter die je met drie andere personen deelt, dan is regen gewoon niet zo gewenst.

Om de ernst van de situatie nog eventjes duidelijk te maken. M’n vader maakte met de achterkant van een hamer een gracht om onze voortent om de modderstroom die zo onze tent in liep subtiel om te leiden. Ja hij is creatief, die vader van mij.

Natuurlijk wel een ongelooflijk goed excuus om en bezoek te brengen aan The Mall, een outletshoppingparadijs slechts tien minuten van onze camping verwijderd. Dit is dus een outlet waar mensen van over de hele wereld speciaal voor naar Florence komen. Ik ben er zes jaar geleden geweest en was hevig teleurgesteld dat een Pucci bikini (die Blair & Serena in de boeken van Gossip Girl droegen) in de outlet nog steeds over de 100 euro kostte. Sindsdien geen bezoek meer aan gebracht, onder het motto ‘Outlets zijn duur en de mode is achterhaald’

Maar in januari schreef ik een artikel over Outlets in het AD en door alle artikelen die ik las over Outlets in Europa werd ik toch wel weer enthousiast. Een bezoek aan The Mall stond dan ook hoog op mijn to-do-lijst en gelukkig ook op die van mama en Roos.

Of het aanbod me nu vrolijker maakte dan dat het zes jaar geleden deed? Mais oui! Valentino-jasjes van 2000 euro voor 200 euro, YSL muse-tassen voor de helft van de prijs. Ook nog steeds Pucci bikini’s van over de 100 euro (maar nu weet ik dat dat juist hartstikke goedkoop is!). Ik zag prachtige tasjes bij Gucci voor 200 euro, viel bijna voor een notebook van YSL van 295 voor 90 euro en uiteindelijk gaf ik m’n geld uit bij Stella McCartney. Het item in m’n tasje was meer dan 70% goedkoper dan in Parijs negen maanden geleden, waar ik er mijn hart aan verloren had.

Wat er in mijn tasje zat… I’ll show you tomorrow, maar hebben jullie misschien enig idee?

Inmiddels is de regen vertrokken en zijn er zelfs kleine stukjes blauwe lucht te zien. De temperatuur is okee en eigenlijk heb ik helemaal niks meer te klagen!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on Bloglovin

Vandaag twee mannen op het vliegtuig gezet in Pisa, samen met mijn vader. Met het vertrek van broer en vriend is m’n vader de enige overgebleven man in het gezelschap dat verder drie shoppende vrouwen telt. Arme papa, wat moet hij nu? De Tour de France is zo goed als afgelopen en de meeste cultuur in de buurt is al gezien, het enige dat nu nog op onze agenda staat is shoppen, zonnen en eten. En nu zou ik graag willen vertellen over m’n vader de modeman, maar verder dan een Grazia en een ELLE lezen op z’n tijd, komt het helaas niet. Hij vraagt zich nog steeds af waarom ik niet gewoon iedere dag een polo van Ralph Lauren of Tommy Hilfiger draag, dat stond me vroeger zo schattig (het feit dat ik nu 22 ben en de schattige fase al minstens zes jaar voorbij, lijkt hem eventjes te ontschieten).

Goed, het is nu lekker stil dus en misschien op het moment ook wel een klein beetje saai. Ik moet altijd weer eventjes afkicken als ik (tijdelijk) afscheid van mensen neem. Maar goed, daar zijn we morgenochtend wel weer overheen hoor! Ik heb nog genoeg dingen die ik wil doen. Op het vliegveld kocht ik voor zeven euro twee engelse klassiekers, Jane Eyre en Black Beauty. Jane Eyre las ik vijf jaar geleden bij engels en wil ik al jaren nog eens lezen en Black Beauty is volgens mij echt zo’n boek dat je gelezen moet hebben en wat ik dus tot op heden niet gedaan heb.

Verder moet er dus ook nog geshopt worden. Niet dat er geld op m’n rekening staat, maar ik neem graag een voorschot op m’n salaris dat ik volgende week weer krijg. Eigenlijk zou ik daar gewoon van af moeten blijven, aangezien er over drieënhalve week ook nog een paar dagen Parijs op het programma staat, maar het is erg verleidelijk en leven met de dag is tijdens het shoppen vaak mijn beste excuus.

En er moet nog gezwommen worden! Ik heb het zwembadwater nog niet geprobeerd deze vakantie en dat kan natuurlijk niet! Voordat ik op vakantie ging zei ik dat ik iedere ochtend baantjes wilde trekken, nou ja dat initiatief heeft dus hopeloos gefaald, of nu ja het initiatief heeft niet gefaald, ik de initiatiefneemster heeft het initiatief niet genomen en heeft dus tot op heden hopeloos gefaald. Mijn nieuwe doel is, minstens één dag deze vakantie beginnen met baantjes trekken. Als we weer in Nederland zijn gaan we wel weer echt sportief doen!

Ik denk dat ik het nog wel even volhoud hoor.. Een datum waarop ik weer thuis kom is er ineens niet meer en hoewel dat niet helemaal in lijn is met mijn planmatige aard kan ik daar op dit moment wel mee leven!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on Bloglovin