Morgen over 100 nachtjes is het zo ver, dan loop ik de New York Marathon. Ruim een maand geleden was ik al begonnen met het opstellen van een trainingsschema, maar veel verder dan het opstellen van dat schema ben ik niet gekomen. Omdat het morgen precies 100 nachtjes tot de marathon is vind ik het een mooi moment om opnieuw te beginnen. En ook wel een klein beetje het laatste moment waarop ik nog kan beginnen met trainen, want een marathon is niet iets dat je met een paar weken trainen loopt.
De hele week keek ik er al een beetje tegenop. The Run of Death, zoals ik mijn duurloop van 20 kilometer liefkozend genoemd had. 20 kilometer hardlopen in de warmte (30 graden) waarvan de eerste 10 kilometer naar beneden liepen en de laatste 10 kilometer omhoog. Gekkenwerk. Maar wel iets dat gedaan moest worden.
Vorig jaar heb ik me aan dezelfde ‘Run of Death’ gewaagd. Ik was toen beter getraind, liep al een paar weken iedere week 20 à 25 kilometer in het weekend. Toch heb ik het toen niet gehaald. Ik kreeg last van mijn darmen en gaf het na twee stops bij een benzinestation op. Ik heb de laatste 8 kilometer naar huis gewandeld.
Het is vandaag precies tien dagen geleden dat ik voor het laatst heb hardgelopen. Nadat ik vorige week zondag min laatste vijf kilometer liep wist ik dat ik rust moest houden, maar in mijn hoofd had ik nog wel dat ik de donderdag voordat we op wintersport gingen nog een rondje ging lopen. Maar helaas, m’n lies, heup, scheen, knie (en wat niet in mij onderlichaam) deden nog steeds pijn. Geen slappe smoes, maar helaas de enige echte waarheid. Bekijk bericht
Vanaf nu zal ik niet meer zeuren, vanaf nu zal ik niet meer klagen, vanaf nu ‘moet’ ik niet meer, vanaf nu ‘mag’ ik alleen nog maar. Hardlopen is iets waar ik van geniet en niet iets waar ik tegenop zie.
