Het is alweer tien dagen geleden dat ik de marathon liep in een tijd van (ik ga het gewoon nog een keer zeggen) 3.58.51. Ik kan eigenlijk nog steeds niet geloven dat ik de marathon onder de vier uur gelopen heb. Het was mijn doel toen ik precies een jaar geleden begon te dromen over een marathon, maar ik had (zeker de afgelopen maanden) niet verwacht dat het daadwerkelijk zou gebeuren.
Zondagochtend, half vijf. De wekker gaat. Schelden doe ik deze keer niet en me afvragen waarom ik de wekker zo vroeg gezet heb doe ik ook niet. Ik weet het. De marathon staat vandaag op het programma. Ook in mijn slaap werd me dat nog meerdere keren duidelijk gemaakt.
De afgelopen weken doe ik er alles aan om niet ziek te worden. Niet dat ik normaal graag ziek zou worden, maar nu zou het zeg maar helemaal niet uitkomen. Ik ging vroeg naar bed, at veel fruit, slikte de nodige vitaminepillen en ging niet hardlopen in de regen. Daarnaast wilde ik natuurlijk ook geen blessure krijgen. Toen ik iets aan mijn scheenbeen voelde ben ik gelijk gestopt met rennen en ieder ander risico probeer ik ook te vermijden.
Iets waar ik niet aan gedacht heb.. BLAREN. Gistermiddag had ik een belangrijke afspraak en wilde ik er netjes uit zien, ik droeg dus pumps. Absoluut geen probleem, ik kon in de buurt parkeren en van vijf minuten wandelen in pumps kreeg ik geen blaren. Maar daarna ging ik gelijk door naar Haarlem, eerst om koffie te drinken bij Barista Ashley (en om alvast te beginnen met de opdracht), daarna naar Laura die een feestje georganiseerd had om haar masterdiploma te vieren. Ik voelde een blaar opkomen en dacht alleen maar, ach ja… wie mooi wilt zijn moet pijnlijden.
Totdat ik op de terugweg naar de auto me ineens weer herinnerde dat ik zondag de marathon loop. FUCK. Op mijn rechterhiel ziet inmiddels dus een grote rode open blaar en SHIT. Iemand toevallig tips om dit zo snel mogelijk te genezen? En hoe kan ik dit zondag het beste verbinden (want dit gaat zondag helaas nog niet volledig genezen zijn).
Heel toevallig werd er ’s middags bij mijn ouders (nog steeds mijn postadres) een pakketje voor me bezorgd. Een succeswens van CarePlus met daarbij een busje talkpoeder om blaren tijdens de wedstrijd te voorkomen. Super attent! Helaas had deze drol daar iets eerder aan moeten denken.
Verder wil ik jullie heel graag vertellen dat ik onwijs veel zin heb in zondag. Nee, echt. Ik heb er zin in. Ik heb er zelfs een beetje vertrouwen in? In mijn hoofd (slapend en dromend) ben ik al 10.000 keer over de finish gekomen. Het wordt tijd dat ik het nu ook daadwerkelijk ga doen.
Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin
