Toen ik vorig jaar de New York Marathon liep heb ik me vaak afgevraagd waarom dit nou mijn grote droom was. Waarom was dit twee jaar lang mijn droom? Dit deed verrekte veel pijn, wat was dit voor masochistische droom? Maar goed, ik was nog geen seconde over de finish of alle pijn was vergeten en een gevoel van euforie nam de overhand. Dit was mooier dan die voldoende voor mijn scriptie (en dat heeft ook heel wat bloed, zweet en tranen gekost), dit was zoveel beter dan onder de vier uur lopen tijdens de Amsterdam Marathon.
