Op woensdag 29 januari had Tuur zijn laatste werkdag voor zijn sabbatical. De maanden februari en maart had hij onbetaald verlof opgenomen om een mooie reis te kunnen maken. De reis ging niet door, maar de drieenhalve week die we samen waren in Valencia was fantastisch. Na Valencia zouden we de CPC lopen (wat voor ons beiden ook niet door ging) en na de CPC waren we van plan om een last minute naar de Alpen te boeken. We zijn erg blij dat we besloten om voor een last minute te gaan, want op het moment dat we wilden gaan boeken was eigenlijk al duidelijk dat wintersporten echt het domste was dat we op dat moment konden doen. Een paar dagen sloten skigebieden een voor een hun dorpen. De afgelopen zes weken zitten we voornamelijk thuis. Samen.

Bekijk bericht

Inmiddels zitten Tuur en ik (en een groot gedeelte van de rest van de wereld) al een maand lang binnen en ik moet toegeven dat ik er deze week wat meer moeite mee begon te krijgen. In mijn hoofd bedacht ik allerlei dingen die ik nu (en waarschijnlijk de komende maanden, of zelfs de rest van het jaar) niet meer kan. Dingen die ik mis, dingen die ik graag wil doen, dingen die ik altijd voor normaal aan zag. Ik zou ze nu allemaal op kunnen gaan noemen, maar ik denk niet dat dat de oplossing is. Ik denk dat het beter is om te focussen op de dingen die je nog wél allemaal kunt doen. Ook al is het – wanneer je in een negatieve spiraal bent beland – wellicht wat lastig om die negatieve spiraal te doorbreken.

Bekijk bericht

Rutte noemt dit de meest moeilijke periode voor Nederland buiten oorlogstijd. We hebben de start pas net gepasseerd, maar dat Corona in de geschiedenisboeken komt, dat lijkt me nu al duidelijk. Mochten mijn (hopelijk) toekomstige kleinkinderen een spreekbeurt over Corona willen houden, dan heb ik nu alvast het antwoord op hun interviewvragen beantwoord, zoals ik ze op 1 april 2020 zou beantwoorden.

Bekijk bericht

Ik was niet echt een early adapter wat betreft podcasts. De eerste keer dat ik naar een podcast luisterde was een kleine twee jaar geleden, toen ik zelf te gast was in een podcast (een van de eerste Looppraat afleveringen). Pas echt fan werd ik van podcasts toen Olivier Heimel & Susan Krumins de Susy Q&A lanceerde. Iedere keer als er een nieuwe aflevering online kwam – met welke gast dan ook – was mijn eerste instinct om meteen te gaan luisteren. ‘Helaas’ moest ik dan vaak nog even wachten totdat Tuur was, zodat we samen konden luisteren. Ik schrijf nu in de verleden tijd, ik weet eigenlijk niet waarom, want dit is eigenlijk nog steeds het geval. Het enige verschil is dat Tuur nu de hele dag thuis is zodat ik meestal niet hoef te wachten met luisteren ;-).

Bekijk bericht

‘Help, nu ik thuis werk wil ik de hele tijd in mijn keukenkastjes duiken om te snacken’. Die opmerking kreeg ik vanmorgen meerdere keren toen ik via Instagram vroeg of er nog mensen waren met leuke blog-ideeën.

Ik snap je. Ik hou van eten. Daarnaast ben ik ook de grootste stress- en emotie-eter die er bestaat. Mijn ouders deden er vroeger alles aan om er voor te zorgen dat ik niet de hele voorraadkast leeg at. Met wisselend succes. Snoepjes en koekjes werden verstopt (en door mij gevonden), als ze er achter kwamen zeiden ze dat het pakken van een snoepje of koekje zonder toestemming hetzelfde was als stelen (dus bad ik iedere avond tot God of hij me alsjeblieft wilde vergeven voor mijn zonden, maar de dag erna deed ik weer precies hetzelfde). Ik verstopte graag snoeppapiertjes onder de kussens van de bank, want als ik ze in de prullenbak gooide hadden mijn ouders het door. Een keer kreeg ik een sinterklaassurprise die bestond uit een doos vol met snoeppapiertjes die mijn moeder die maand van me gevonden had. Ja, ik was echt erg. Dus ik snap heel goed dat jij, nu je de hele dag thuis zit, ook vijf keer per uur een rondje keukenkastjes en koelkast doet. De hamvraag… hoe stop je daarmee?

Bekijk bericht