Het is een maand geleden dat ik de sleutel van mijn eigen (huur)appartement inleverde en officieel bij Tuur introk. Het deed een beetje pijn. Niet omdat ik twijfelde aan het samenwonen, maar omdat ik mijn eigen huisje (en vooral de plek waar dit stond) zo ontzettend fijn vond. Benieuwd of ik al spijt heb?
Ik weet niet waarom mij ooit geleerd is dat de seizoenen op de 21ste beginnen, want als je googelt ‘lente 2019’ dan staat er toch echt dat het voorjaar op de 20ste (gisteren dus) al begonnen is. Zoals ik gisteren al schreef, dit is het moment waar ik al sinds oktober/november naar uitkeek. Het voelt misschien op dit moment nog niet zo, maar de zon is op dit moment even krachtig als op 21 september, ook de dagen zijn even lang. Over twee weken gaat de zon rond een uurtje of kwart over acht pas onder, hoe lekker is dat? Het betekent voor mij dat ik een groot deel van mijn avondtrainingen bij Olympus in het licht kan doen. Ik kan werkelijk niet wachten. Nu hopen dat het niet alleen voorjaar op papier is, maar dat de weergoden zich ook daadwerkelijk gedragen alsof het voorjaar is. De vooruitzichten voor de komende twee weken zijn hoopgevend, maar ik ben inmiddels van de ‘eerst zien dan geloven’ filosofie.
Mijn eerste liefde was eten. Ik ging hardlopen, omdat ik zoveel hield van eten. Ik wist dat als ik die platte buik wilde iets moest veranderen. Minder eten wilde ik niet, dus werd het hardlopen. Inmiddels is hardlopen niet meer weg te denken uit mijn leven. Ook al zou ik alles kunnen blijven eten wat ik wil zonder dat dat iets aan mijn spiegelbeeld zou veranderen, hardlopen zou ik niet kunnen missen. Eten smaakt gewoon een stuk beter als ik eerst gelopen heb.
Toen ik afgelopen donderdag op Instagram vroeg waar jullie meer over zouden willen lezen, kreeg ik een aantal vragen over eten in relatie met hardlopen. Ik heb ze stuk voor stuk beantwoord en gebundeld.
Toen ik in 2006 begon met hardlopen deed ik dit in eerste instantie omdat ik Blake Lively in de film Sisterhood of the Traveling Pants over het strand zag lopen in een kort broekje en sportbeha en dacht… zo wil ik er ook uit zien. Laat me, ik was net 17, ergens wist ik natuurlijk wel dat Blake slechts een personage in een film speelde en dat haar figuur niets te maken had met dat ene stukje hardlopen in de film. Met nog drie weken tot mijn zomervakantie in Italië te gaan, inspireerde het me uit bed te stappen en zelf ook te beginnen met hardlopen. In een kort strak spijkerbroekje en oude schoolgym schoenen, gewapend met mijn Baby-G horloge en een opbouwschema dat ik gevonden had in Glamour in mijn hoofd, liep ik naar buiten voor mijn allereerste ’training’. Dat hardlopen me niet direct een ‘droomlichaam’ zou opleveren, maar wel heel veel andere dingen op zou, ontdekte ik al vrij snel.
