Op het moment van schrijven is het 9:09 en heb ik er al 5787 stappen opzitten. Redelijk knap vind ik dat van mezelf. Mijn wekker ging vanmorgen om 5:30, maar om 4:45 was ik al klaar wakker. Ik heb nog geprobeerd om wat slaap te pakken, maar het lukte niet meer. Het mantra dat ik bleef herhalen was ‘slaap je niet, dan rust je toch’. Dat zei mijn moeder vroeg altijd als ik klaagde dat ik niet kon slapen. Ik hoop dat het waar is.
Kan bijna niet geloven dat ik over 24 uur op Schiphol zit. Dat ik twee uur later dan – als alles volgens planning verloopt – in het vliegtuig mag stappen dat me naar New York City zal brengen. Hoewel ik op vrije momenten met weinig anders bezig ben dan New York en dit ook heus niet de eerste keer is dat ik naar New York ga, voelt het toch nog een beetje onwerkelijk. En misschien zelfs wel een beetje spannend. Ja, ik kan nu wel gewoon heel cool gaan doen, maar voor een reis – van stedentrip tot wintersport – voel ik toch altijd wat gezonde spanning in mijn buik. Ik denk dat dat alleen maar goed is, dat betekent dat ik nog niet zo verwend ben dat het me allemaal niets meer doet.
Goedemorgen allemaal! Zijn we weer. Ik werd vanmorgen weer netjes tien minuten voor mijn wekker wakker. Ben trots op hoe ik mezelf geconditioneerd heb op tijd wakker te worden. Bedacht me net wel dat dit niet ontzettend handig gaat zijn in New York. Als ik daar ook tien minuten voor mijn wekker wakker word, dan word ik dus om tien voor twee wakker. In de ochtend.
Na vier weken iedere ochtend om 9.00u een blog geschreven te hebben, voelt het een beetje gek om dat vanmorgen niet te doen. En aangezien ik vrijdag naar New York vlieg en ik het liefst vanuit daar ook dagboek-updates maak, trek ik hem gewoon nog even een weekje door. Hoop dat jullie dat niet erg vinden.
De week voor de CPC, de week met PMS. Ik denk dat deze week niet de boeken in gaat als de beste week van 2018, maar hé, niet iedere week kan ‘de beste week’ zijn. En onderaan in de lijst staat hij ook zeer zeker niet.