Als je net als ik Amerikaanse websites en social media accounts volgt dan heb je de titel van dit boek vast wel eens horen vallen, #Girlboss. Maar het was pas toen ik het boek bij Francien op de keukentafel zag liggen, dat ik daadwerkelijk tot actie over ging. Dit boek moest ik lezen, ook al wist ik op dat moment nog helemaal niet waar het boek overging. De roze cover en de titel waren voor mij genoeg redenen om dit boek te lezen.
Ken je dat. Dat je een seriemarathon houdt en zo in de serie opgaat, dat je eigen leven even op een laag pitje komt te staan en volledig in beslag wordt genomen door de desbetreffende serie. Ik heb daar soms last van, als ik bijvoorbeeld in drie dagen een seizoen van The Vampire Diaries erdoorheen jaag. Ik heb voor mezelf dan ook een verbod ingevoerd, nooit meer dan twee afleveringen van een serie per dag.
Misschien ken je het twitter account van Babe Walker wel, @whitegrlproblem. Babe is een 20-something socialite die de hele dag niets anders doet dan op haar vaders centen teren. Ondertussen heeft ze heel wat problemen. Zo twitterde ze deze week “My fucking smoothie melted, so don’t!” en “Some days I feel like everyone wants to fuck me, and some days I feel like I’ll never fuck again.” Het account werd vier jaar geleden door drie vrienden gestart (twee jongens en één meisje) en kreeg in no-time duizenden volgers, vandaag de dag wordt Babe Walker door ruim 800.000 Twitteraars gevolgd. Twee jaar geleden schreef Babe (of eigenlijk de drie vrienden) haar eerste memoires “White Girl Problems”.
The Fault in our Stars is hands down één van de beste boeken die ik ooit gelezen heb. Ieder boek van John Green heeft dan ook altijd een streepje voor bij mij. Maar of dat positief is voor de boeken? Stiekem vergelijk ik ieder boek dat hij geschreven heeft toch met TFIOS en het is bijna onmogelijk om een boek daaraan te laten tippen. Looking For Alaska vond ik leuk om te lezen, maar deed niet heel veel voor me (ik kan me er nu – een paar maanden later – bijvoorbeeld nog maar weinig van herinneren). Vorige week las ik een ander boek van John Green, Paper Towns. Volgens mijn zusje was het leuker dan Looking For Alaska, dus mijn verwachtingen waren hooggespannen.
Eva wees met op het boek Dangerous Girls. Ze had We Were Liars verslonden en vond dat het eenzelfde ‘mindfuck’ was als het boek Dangerous Girls, dat overigens ook wel wat weg had van Gone Girl. Consider me intrigued…. Diezelfde ochtend nog downloadde ik het boek, zette ik het op mijn iPad en nog voor de dag ten einde was, was het boek uit. Niet dat ik de hele dag met het boek in bed had gelegen, ik was gewoon de hele dag aan het werk op kantoor. Ook niet dat het een dun boekje was, het telt 400 pagina’s. Maar dit boek valt in de categorie ‘once you start reading, you. can. not. stop. must. go. on. till. it. is. finished.‘