Het is nu ongeveer zes weken geleden dat ik werd uitgenodigd om mee te doen aan een trail wedstrijd in mijn geliefde Oostenrijk. Het was een mooie dinsdagavond, of eigenlijk was het al woensdagochtend. Ik had al redelijk wat Aperol Spritz achter de kiezen toen een van de organisatoren me vroeg deel te nemen aan de Hochkönigman in het eerste weekend in juni. Er waren drie afstanden, de 85, de 45 en de 23. Ik had het over de 85, maar werd keihard uitgelachen. Ook over de 45 had hij zijn twijfels, wist ik wel hoe zwaar dat zou zijn? Nee, dat wist ik niet. Maar toen ik een paar dagen later volledig ontnuchterd was wist ik wel dat ik die 45 nooit een paar maanden later al aan zou kunnen zonder mijn lichaam voor het leven te tekenen. Ik ging dus voor de 23 en zou daar na de Marathon in Rotterdam voor gaan trainen. Die marathon heb ik niet gerend, maar het wordt wel tijd dat ik aan die trail-training ga werken, want de Hochkönigman is inmiddels al over een kleine zeven weken.
In interviews wordt me steevast gevraagd waarom ik blog. Wat wil ik eigenlijk met mijn blog bereiken. Ik begin dan altijd een klein beetje te stotteren, want een mooi antwoord op deze vraag heb ik eigenlijk nog nooit voor mezelf geformuleerd. Het is allemaal een beetje vanzelf gegaan. “Oh, dus het is je gewoon een beetje overkomen….” Nee dat ook niet echt, denk ik… Overkomen klinkt als “Je hebt er eigenlijk niets voor hoeven doen” en dat is natuurlijk ook weer niet helemaal de waarheid.
Enjoy the little things in life, because someday you’ll look back and realise they were the big things (The Vow)
