In mijn zoektochten naar nieuwe boeken voor de Summer Reading stuitte ik al snel op Sweetbitter, van debuterend auteur Stephanie Danler. Anderhalf jaar geleden haalde dit boek de headlines van de New York Times al, Stephanie had toen net haar boekendeal binnengesleept en die deal telde een bedrag van zes cijfers. Bijzonder voor een schrijver zonder eerdere boeken op de plank. Ik kwam het boek begin mei tegen op Vogue.com, die Stephanie gestrikt hadden voor een interview. Toen ik het boek vijf dagen voor de officiële release bij American Book Center in Den Haag al tegenkwam, kon ik heel even mijn geluk niet op.
Ik wilde na twee kilometer de handdoek in de ring gooien. Ik had er genoeg van, ik had zojuist besloten dat trail running niets met hardlopen te maken heeft en dat het gewoon niet mijn ding was. Ik was kapot. We waren net in twee kilometer driehonderd meter gestegen en ik zag er de lol niet meer van in. Met mijn hart in mijn keel en tranen in mijn ogen maakte ik een selfie, want dat is wat je op zo’n moment doet, toch? Ineens hoor ik iemand achter me zeggen “ziet er goed uit hoor”. Een Nederlander! We raken in gesprek en even vergeet ik al mijn gemiep van een paar momenten ervoor. Ik besluit dat ik moet zorgen dat ik bij deze man in de buurt blijf, aan hem heb ik op dit moment meer dan het feit dat ik op de weg een halve marathon in 1.37 kan lopen.
Op Twitter ben ik de hele dag door potentieel-interessante artikelen aan mijn favorieten aan het toevoegen. Vaak heb ik niet meteen tijd om het te lezen, maar in de trein, ‘s avonds voor het slapen of op zondagochtend vind ik het heerlijk om door mijn favorieten te bladeren en de artikelen te lezen. En because I love to share (behalve mijn eten, Joey doesn’t share ;-) ), heb ik de 10 leukste, interessantste artikelen voor je verzameld.
Het is nu iets meer dan drie maanden geleden dat ik op een gezellige après ski avond, met wellicht één Aperol Spritz te veel in mijn lichaam, JA zei tegen de Hochkönigman trail. Niet wetende waar ik mezelf in ging storten. Dat weet ik op het moment van schrijven – donderdagavond – eigenlijk nog steeds niet precies. Ik weet dat het zwaar gaat worden, dat ik mezelf, mijn grote mond en mijn liefde voor Aperol Spritz ga vervloeken. Ik weet dat ik mijn verstand op nul moet zetten, ik weet dat ik moet genieten, ik weet dat ik niet op mijn klokje moet kijken, ik weet dat ik moet uitkijken dat ik niet val, ik weet dat ik bergop beter kan wandelen, ik weet het allemaal, maar hoe ik het daadwerkelijk ga vinden en wat ik straks allemaal ga voelen, al sla je me dood.