Het was weer een fijne week. Het was Hemelvaart dus Tuur was vier dagen thuis (yeah!), Philippa kreeg haar 11 maanden prikjes (en reageerde nogal heftig), ik liep mijn eerste 10 kilometer in 2,5 jaar en ik maakte heel veel lekker eten.
Het was weer een fijne week. Het was Hemelvaart dus Tuur was vier dagen thuis (yeah!), Philippa kreeg haar 11 maanden prikjes (en reageerde nogal heftig), ik liep mijn eerste 10 kilometer in 2,5 jaar en ik maakte heel veel lekker eten.
Een babyshower, een nieuw favoriet recept, een nieuwe hotspot en wederom een week die voorbij vloog.
Ik loop inmiddels alweer een half jaar ‘lekker’ hard. Ik ben nog lang niet waar ik (ooit) was, maar ik geniet van het lopen en ik maak (langzaam) progressie. Mijn trainingen zien er nu wel heel anders uit dan voor mijn zwangerschap, als moeder heb je immers net iets minder vrijheid dan als zelfstandig ondernemer die haar eigen tijd indeelt. Afgelopen week was ik aan het lopen en dacht ik aan alle veranderingen ten op zichtte van mijn hardloopleven voor het moederschap.
Vijf weken geleden plaatste ik mijn laatste blog. VIJF weken. Mijn welgemeende excuses voor deze onaangekondigde pauze. Ik had hem zelf ook niet aan zien komen, ik was het ook helemaal niet van plan. Maar tijd. Tijd is een schaarstegoed en de schaarste wordt steeds groter. Philippa slaapt overdag steeds minder en vanaf het moment dat ze wakker is moet ik beide ogen op haar gericht houden, want deze klauterkabouter zit geen moment stil en kent haar eigen grenzen allesbehalve. Ik vraag me ook af hoe lang het duurt voordat het concept ‘nee’ begrepen wordt.
Ik blijf me verbazen over hoe snel de tijd gaat. Voor mijn gevoel was het nog geen twee dagen geleden maandagmiddag en zat ik de blog van vorige week te schrijven. Heeft iedereen daar dit jaar last van, of is echt een ‘baby ding’?
Bekijk bericht