2023

Hallo, daar ben ik weer na zeven maanden. Het was niet mijn intentie om mijn blog zo te verwaarlozen, maar het leven… en hoe langer je wacht, hoe groter de stap wordt. Maar hier ben ik dan, met mijn jaaroverzicht van 2023.

Januari

Ik begon het nieuwe jaar met het tweede trimester van mijn zwangerschap. Eindelijk, niet meer de hele dag misselijk en lamlendig. Met veertien weken stond ik onder de douche en dacht ik ineens ‘hé, deze periode is afgesloten, dit hoef ik nu nooit meer mee te maken’ (we waren en zijn van plan niet voor een derde kindje te gaan). Dat was wel even een overwinning.

Helaas begon ik het jaar wel wéér met kiespijn, net als het jaar ervoor. Ik werd daar heel verdrietig van omdat ik het gevoel had dat ik dat hoofdstuk in 2022 had afgesloten en nou ja, die pijn is natuurlijk niet echt heel fantastisch. De tandarts wilde een paar dagen later geen foto’s maken omdat ik zwanger was, maar stelde me wel gerust met de mededeling dat het waarschijnlijk gewoon een flinke tandvleesontsteking was (in september bleek dat toch niet helemaal waar te zijn, maar daar komen we nog wel op). De afgelopen twee jaar hebben problemen in mijn mond aardig wat feestjes verziekt en de angst voor de pijn is inmiddels zo groot dat het op sommige dagen flink mijn leven beheerst.

Waren er verder nog leuke dingen in januari? Ja, genoeg! Het was de laatste maand dat ik nog een of twee keer in de week hardliep. Het waren maar een paar kilometer en het ging op een steeds rustiger tempo, maar ik sprokkelde nog wel een kilometer of zestig bij elkaar in de maand januari. Ik deelde mijn zwangerschap met de wereld.            Ook hadden we een goede dertien weken echo en hoorden we tijdens een pretecho dat we in verwachting waren van een jongetje. Ik had daar niet direct gevoelens bij. Ik droomde vroeger van een jongen en een meisje, maar inmiddels was ik ‘bekend’ met meisjes en die vond ik heel erg leuk. Zou een jongen net zo leuk zijn? En daarnaast… ik vind jongensnamen een stuk lastiger dan meisjesnamen. Ook dacht ik meteen aan alle mooie jurkjes van Philippa die in ons gezin geen tweede leven zouden krijgen.

Er waren ook dingen om naar uit te kijken, want in januari boekten we voor het tweede jaar op rij een weekje New York voor de voorjaarsvakantie. Ondanks dat ik waarschijnlijk niet hard zou kunnen lopen in Central Park en een stuk rustiger aan zou moeten doen dan ik gewend was, had ik daar super veel zin in.

Februari

Dit was de maand dat ik in een opwelling de helft van mijn haar eraf liet knippen bij de kapper. Hier was ik uiteindelijk medium enthousiast over, ik vond het model echt slécht geknipt en droeg mijn haar nog vaker vast (zodat je het niet zag) dan voor de knipbeurt, terwijl ik het juist vaker los wilde dragen. Ik ben sindsdien weer overgestapt op mijn kapper in Amsterdam. Beetje irritant om zover te moeten reizen, maar een keer in de vier maanden maak ik hier graag de tijd voor want aan dat kapsel dat ik me in februari heb laten aanmeten heb ik een klein trauma (oké dit is lichtelijk overdreven) overgehouden.

In februari vierden we Tuurs verjaardag – een maandje na dato – in Apeldoorn. Het verliep iets anders dan gepland door een vervelende migraineaanval van mijn kant, maar Tuur liep op zondag een hele fijne 25 kilometer tijdens de Midwintermarathon en ik was inmiddels fit genoeg om aan te moedigen, dus het was toch nog een redelijk succesvol weekend. Het was overigens niet de ideale periode om met Philippa in een hotelkamer te zitten, het liefst speelt zij de hele dag met de toiletborstel en met anderhalf was ‘nee’ echt gewoon nog een dikke vette ‘ja’ voor haar. Ik wil niet zeggen dat we die fase inmiddels volledig achter ons hebben gelaten, maar ze begrijpt nu net iets meer dan een jaar geleden.

Het leukste van de maand februari was natuurlijk onze vakantie naar New York. Van te voren was ik een klein beetje angstig dat het op een deceptie uit zou lopen. Philippa was dus in haar ’terrorfase’ en hoewel ik niet meer misselijk was, was ik nou ook niet echt mega fit. Vorig jaar was onze vakantie in New York zo leuk, dat het in mijn ogen dit jaar alleen maar tegen kon vallen. Maar het viel alles mee. Doordat de verwachtingen niet zo hoog waren heb ik voor mijn gevoel toch nog heel veel leuke dingen kunnen doen. Iedere middag deed ik samen met Philippa een dutje in het hotel terwijl Tuur zijn rondje hardliep en we hielden Philippa tevreden met Nijntje chocoladelolly’s en heel veel speeltuintjes. We hadden het geluk dat ze iedere dag wel een keer in slaap viel in de kinderwagen, zodat wij gezellig samen konden ontbijten of lunchen. Aaaah als ik er nu zo over schrijf wil ik eigenlijk gewoon weer heel graag terug. Maar met deze gezinssamenstelling lijkt het me echt geen doen en daarnaast, we gaan volgend jaar voor het eerst in ruim vijf jaar weer op wintersport. Dus genoeg andere leuke dingen om naar uit te kijken.

Maart

Gemotiveerd door New York probeerde ik ook in maart lekker veel buitenlucht op te snuiven en dagelijks mijn stappen te halen. Ook deed ik iedere dag een Pilates workout. De ene dag vijftig minuten, de andere dag twintig, maar die workout daar viel niet over te discussiëren. Het voelde goed en ik voelde me sterk. Ik was halverwege het tweede trimester, de zon begon weer steeds vaker te schijnen, het was langer licht.. er gebeurde weinig spectaculairs maar het leven was gewoon goed.

April

In april gingen we alweer op vakantie, een kleine twee weken naar Italië. Een van de beste beslissingen van het afgelopen jaar. We twijfelden lang, want zou het wel lekker worden? En als het regent zit je dan niet gewoon liever thuis in je eigen comfortabele huis in plaats van in een simpele bungalow op een vakantiepark? Uiteindelijk bleek het ook hartstikke leuk te zijn met wisselvallig weer. Als de zon scheen renden Philippa en Tuur naar het zwembad, ik deed lekker rustig aan en las lekker veel boeken en deed dingen die ik tijdens mijn eerste zwangerschap deed: chillen (dat is bij een tweede zwangerschap dus echt heel anders).

Tijdens deze vakantie brak het laatste trimester aan en helaas kwam dat derde trimester niet alleen, het nam bekkenpijn mee. De lange autoreis en het harde bed in de slaapkamer van de bungalow zullen vast ook niet geholpen hebben, maar tegen het einde van de vakantie kon ik mijn linkerbeen amper nog optillen. Het deed zelfs pijn als ik rustig in bed lag. Toen werd het dus nog meer boekjes lezen en nog minder met Philippa in de speeltuin spelen. Ik kon zelfs niet meer de tweehonderd meter naar het zwembad lopen omdat dat linkerbeen dus gewoon niets meer deed. Op het moment zelf was dit een klein beetje een domper, maar inmiddels is het slechts een vage herinnering en heb ik eigenlijk alleen nog positieve herinneringen aan deze vakantie.

Mei

In mei werd ik 34 en dit vierde ik samen met Laura in Parijs. Het weekend tussen onze verjaardagen reden we samen naar Parijs voor een weekendje shoppen en vooral: veel zitten en eten. Het was niet ideaal met mijn bekkenpijn en ik heb meerdere keren op het punt gestaan om de reis te annuleren, maar het ging na een bezoekje bij de bekkenfysio gelukkig iets beter en we hebben gewoon alles met taxi’s gedaan en hebben ons geconcentreerd op een gebied in Parijs (Le Marais) en hebben alle andere wijken aan ons voorbij laten gaan. We zijn samen veel vaker in Parijs geweest, dus we hadden niet het gevoel dat we dat bezoek aan de Eiffeltoren en andere toeristische trekpleisters echt miste.

Philippa werd bijna twee en begon steeds meer te praten. In februari in New York was ze 20 maanden en noemde ze me nog steeds papa, nu drie maanden later in mei begon ze zich echt met kleine zinnetjes uit te drukken. Bizar hoe een vocabulaire in zo’n kleine tijd zo snel kan groeien. Wij hebben het idee dat iedere keer als er iets bijzonders gebeurt in haar leven (vakantie New York, vakantie Italië, maar ook de geboorte van haar broertje en naar de peuterspeelzaal gaan) Philippa evolueert in een beter sprekende peuter. Zijn er meer mensen die dit zo ervaren?

Mei was ook de maand dat we onze zwangerschaps fotoshoot hadden, dat we onze derde pretecho hadden en dat Philippa voor het eerst de deuren hier in huis open kon maken. Jullie adviseerden massaal om de deurklink een kwartslag te draaien. Dat vond ik toen een super goed idee, maar dat hebben we dus nog steeds niet gedaan.

Daarnaast was mei de laatste maand dat ik een blog schreef. Dat is helemaal niet bewust gegaan en ik was steeds voornemens om weer een blog te schrijven, maar het kwam er niet van.

Juni

De maand dat mijn broertje en zijn vriendin – inmiddels vrouw – Anne trouwden. Philippa mocht de ringen geven tijdens de ceremonie en was dus ook op de bruiloft aanwezig. En óf ze aanwezig was. Ik heb me tijdens de ceremonie redelijk ongemakkelijk gevoeld toen ze van de ene kant naar de andere kant van de zaal rende omdat ze opa en oma zag. Of toen ze hardop begon te praten (shit, was toch makkelijker toen ze nog niet kon praten). Het brengen van de ringen ging wonder boven wonder wel goed en mijn broertje zei achteraf dat hij het juist wel fijn vond dat Pippa lekker aanwezig was, dat maakte de ceremonie wat minder stijf. Ik hoop dat hij dat meende.

Juni was ook de maand dat Philippa twee werd. Ik was toen bijna 37 weken zwanger en klaagde steen en been dat ik er nu toch echt wel klaar mee was. Die grote buik, het niet mobiel zijn, het niet achter mijn actieve peuter aan kunnen rennen. Ik vond het lastig. Bij 35 weken begon ik bij de verloskundige al over strippen bij 39 weken. Philippa werd pas geboren met 41+1 en dat zag ik met 35 weken écht niet zitten. Nog zes weken, hoe dan?

Dat gevoel werd alleen maar versterkt toen ik de dag na Philippa’s verjaardag het geniale idee had om naar Madurodam te gaan met haar. Wij samen. Ik voelde me enigszins goed (bekkenpijn was zo goed als weg) en ik dacht… ja, dit is misschien wel de laatste keer dat wij samen op pad kunnen voordat de baby komt. De laatste keer dat jij mijn ‘baby’ bent. Dus vrij spontaan reden we op maandagochtend naar Madurodam. Nou ja, je leest waarschijnlijk al tussen de regels door dat niet echt een groot succes was. Philippa wilde o-ver-al aan zitten. En ik had geen kinderwagen bij me. We hebben het anderhalf uur volgehouden, daarna heb ik haar woest spartelend van de ene kant naar de andere kant van het park getild en toen voelde ik ineens iets tussen mijn billen.

Een aambei. En wat later bleek geen normale, maar een getromboseerde. Alle mensen wat een pijn ik van dat ding gehad heb. Ruim twee weken. Pijn in de categorie ergste kiespijn die ik gehad heb. Ik kon niet zitten, niet liggen, niet staan, alles deed pijn. Bekkenpijn was niets in vergelijking met die stomme aambei. Ik heb echt van alles geprobeerd om dat ding de baas te worden. Uiteindelijk werd de pijn na een week of twee minder, maar in die twee weken heb ik vrijwel niets anders kunnen doen dan in bed liggen. Philippa heeft die weken ook alleen maar filmpjes gekeken op Netflix, ik kon niet meer.

Ook in juni: mijn eerste en laatste accupunctuur behandeling. Ik ging er heel erg open in en was totaal niet zenuwachtig. Iedereen had me verteld dat dit heel anders was dan bloedprikken. Nou, dat was het inderdaad, maar toch werd ik al na enkele minuten duizelig, kreeg ik zwarte vlekken voor mijn ogen, begon ik heftig te zweten en werd ik kotsmisselijk. Toen hebben we de naalden eruit gehaald en heb ik pizza’s gehaald.

Oh ja, in juni werd mijn blog twintig, maar ik schreef geen blog, dus deze mijlpaal hebben we overgeslagen.

Juli

De maand van de uitgerekende datum. Op 11 juli was ik uitgerekend. Mijn buik was groot. Nog groter dan bij Philippa. Voor mijn gevoel ging ik het leven geven aan een tientonner. Dat zeiden mensen op straat ook gewoon ‘wow jouw buik is groot, dat wordt vast een heel groot kindje’. Niet wat je wil horen als je 39 weken zwanger bent. Het was warm die laatste weken van mijn zwangerschap en ik overleefde de dagen op ijsjes en zes seizoenen Sex and the City. De laatste week van mijn zwangerschap had Tuur zomervakantie, dus kon ik echt rustig aan doen. Hij naar het strand met Philippa, ik in bed voor de ventilator met Sex and the City. Er zijn dagen dat ik nog geen duizend stappen zette. Ik was echt aan het wachten. Maar wel met Sex and the City.

Uiteindelijk heb ik me niet bij 39 weken laten strippen omdat de situatie nog niet ‘gunstig’ was. Bij 40 weken heb ik me ook niet laten strippen omdat de situatie nog steeds niet erg gunstig was, maar bij 40+5 was ik er wel echt klaar voor en hebben we een eerste strippoging gedaan. Er gebeurde niet veel, alleen wat krampen, maar die had ik al de hele week. Een dag later was de strippoging succesvoller.

Over de bevalling heb ik een uitgebreide Instagrampost geschreven en ik heb ook nog een blog klaar liggen hierover (geschreven in de week na de bevalling, maar nooit meer nagelezen dus nog niet helemaal klaar om gepubliceerd te worden). Maar de korte versie: het duurde een kleine twaalf uur, het was natuurlijk pijnlijk, maar het was heerlijk in bad, het persen duurde maar acht minuten, de baby was helemaal gezond en slechts honderd gram meer dan Philippa (4145 gram) en ik was direct verliefd op onze Elliot George, die precies 25 maanden met zijn zusje scheelt.

Augustus

Tuur had zomervakantie en ging lekker veel met Philippa naar buiten zodat Elliot en ik echt goed tot rust konden komen. Ik had een flinke borstontsteking (waar ik voornamelijk de eerste dagen echt last van had), Elliot groeide mega hard, we wandelden regelmatig naar het strand of naar de winkelstraat hier in de buurt om een ijsje te halen. Philippa ging voor de laatste keer naar het kinderdagverblijf (in september startte ze op de peuterschool). Het waren echt de ideale kraamweken. We deden alles op ons eigen tempo, vrijwel geen afspraken, gewoon rustig wennen aan het leven als een gezin van vier.

September

Wie gaat er nu met een baby van nog geen zeven weken en een peuter van twee naar Italië met de auto rijden? Wij dus. Gelukkig kregen we een dag voor de vakantie onze nieuwe auto met iets meer ruimte, geen idee hoe we anders alles mee hadden kunnen nemen. Op vakantie met een peuter en een baby (en een Annemerel) is geen grap qua bagage. Vroeger verstopte ik al hele jaargangen van tijdschriften onder de stoel van mijn vader en ik ben in de loop der jaren niet veel beter geworden in ‘lightpacking’. Maar goed, al die spullen in de auto krijgen was natuurlijk niet de enige uitdaging, want hoe zorg je ervoor dat twee kinderen het naar hun zin hebben in de auto. Uiteindelijk hebben we een stoeltje gekocht voor Philippa dat op de voorstoel gemonteerd kon worden en zaten Tuur en ik afwisselend achterin bij Elliot. Dit was redelijk succesvol. Het vermaken van de peuter was uiteindelijk lastiger dan het tevreden houden van onze baby.

De vakantie was heerlijk en een wereld van verschil met de vakantie in april, terwijl we in exact hetzelfde vakantiepark zaten. Dit keer had ik geen klachten. Ik was niet moe. Ik had geen bekkenpijn… totdat ik ineens kiespijn kreeg. Alweer. Die kies waar ik in januari ook last van had en waarvan de tandarts zei dat het waarschijnlijk gewoon een tandvleesontsteking was. De zenuw was inmiddels afgestorven en er was een flinke ontsteking ontstaan. Pijn. En in eerste instantie lichte paniek, want wat moest ik nu? Gelukkig kon ik na een telefoontje met een (Nederlandse) tandarts diezelfde ochtend nog terecht voor een wortelkanaalbehandeling. Die tandarts zat op nog geen tien minuten rijden van ons vakantiepark. Een geluk bij een ongeluk.

Was de vakantie verder perfect? Nee. Mijn ouders waren er ook, maar die kregen Covid. De variant waarbij je een week lang met hoge koorts op bed ligt en tot niets toe in staat bent. Super sneu natuurlijk en Philippa begreep er niets van waarom ze niet met opa en oma mocht knuffelen. Maar verder was het twee weken lang genieten. Genieten van lekker eten, van het buitenleven, van niets doen, van elkaar. Ik wilde na twee weken echt niet naar huis en we waren eigenlijk van plan om nog een paar dagen aan onze vakantie te plakken, maar Philippa’s eerste dag op de peuterschool stond op de planning en hoewel ze natuurlijk niet leerplichtig is denk ik dat we een paar dagen later ook niet naar huis hadden gewild en ooit moet je toch gaan…

Die peuterschool was (en is) echt een succes. Het kinderdagverblijf vond Philippa vreselijk, maar hier gaat ze met plezier naartoe. Het is van half negen tot half een, zit hier in de buurt (dus we kunnen er lopend naartoe) en ze leert er onwijs veel. Ze heeft iedere dag dezelfde lieve juf (van onschatbare waarde) en ze doen zoveel leuke dingen. Een van de beste keuzes van 2023 die peuterschool voor Philippa.

Oktober

In oktober ging Tuur na twaalf weken weer aan het werk. Dit was even wennen, niet alleen omdat de wekker weer wat vroeger ging, maar ook omdat ik nu voor het eerst regelmatig twee kinderen tegelijk onder mijn hoede had. De eerste drie maanden hebben we alles echt met zijn tweeën gedaan. Inmiddels heb ik hier wel mijn weg in gevonden, maar ik heb nog steeds regelmatig dat ik ’s ochtends uit mijn panty schiet omdat Philippa een peuter is en zich gedraagt als een peuter en Elliot aan het jammeren is omdat het voor hem alweer tijd is om te slapen. Maar hé, dat hoort erbij, denk ik?

Mijn gebitsproblemen waren in oktober helaas nog niet voorbij, ik zie in mijn agenda dat ik drie keer bij de tandarts ben geweest. In november trouwens vier keer, maar daar zijn we nog niet. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik mijn tandarts vaker zie dan mijn beste vriendin, of mijn zusje. Afgelopen maanden zag ik mijn tandarts zelfs vaker dan mijn moeder, denk ik?

Oktober was ook de maand dat ik weer begon met hardlopen. Exact twaalf weken na de bevalling deed ik mijn eerste training (6x 2 minuten). Dat deed ik niet alleen, maar met ruim honderd anderen. Via een besloten Instagram deel ik mijn ervaringen met de groep en dit werkt zo motiverend. Ook om de verhalen van de andere deelnemers te lezen. Naast de peuterschool van Philippa was dit een van de beste ideeën van 2023. Inmiddels ben ik al elf weken aan het bouwen en ben ik bijna klaar om vijf kilometer te lopen. Zoveel zin in.

Dit was ook de maand dat ik geen dag niet gehoest heb. Het griepseizoen is weer begonnen. Ik had gehoopt dat ik na vorig jaar alles wel gehad had, maar dat blijkt toch niet helemaal zo te zijn. De hoeveelheid keelsnoepjes die ik geslikt heb is niet normaal. Ik heb inmiddels gelukkig een goede puffer die de ontsteking in mijn luchtwegen onderdrukt waardoor ik weer wat vrijer kan ademhalen. Sinds deze zijn werk doet merk ik ook dat het hardlopen ineens een stuk makkelijker gaat.

November

De maand van sinterklaasliedjes, heel veel snottebellen, vier tandartsbezoeken (je wil het allemaal niet weten), Elliot die ineens eczeem kreeg en vooral weer echt genieten van het hardlopen. Ik ben zo blij dat ik na een jaar niet echt kunnen lopen weer kan bouwen. In januari liep ik nog korte stukjes, maar ik werd steeds minder fit en dat voelde dus niet echt als progressie. In november en december van vorig jaar was ik te ziek van de zwangerschap om te lopen. De laatste echte trainingen die ik deed waren in september ’22, toen kreeg ik een luchtwegvirus en kon ik wekenlang niet lopen (en moest ik zelfs de CPC en de Amsterdam Marathon aan me voorbij laten gaan). Na zo’n jaar ga je hardlopen echt alleen maar meer waarderen en doordat ik netjes mijn schema volgde bleef ik ook progressie maken, ook in het griepseizoen (lees: ook met snottebellen).

December

Inmiddels zijn we aanbeland in december. Ik ben nog steeds lekker aan het hardlopen, we hebben Sinterklaas gevierd, mijn vader is met pensioen gegaan, we hadden het zoveelste virus in huis en zijn hard bezig met de kerstvoorbereidingen. Op het moment van schrijven heeft Philippa haar kerstfeest op de peuterschool, in haar kersttrui die ik gisteravond nog even droog moest föhnen omdat hij per ongeluk in de was beland was. Zo’n maand is het dus. Chaos. Een lichtelijke chaos, die versterkt wordt door de chaos in huis (ik ruim een paar keer per week grondig op maar als Philippa thuis is, is het binnen een uur weer net zo’n rampgebied als voor het opruimen en ik heb het niet onder controle).

Voor de kerstvakantie staat nog wel wat werk gepland, want ook in 2024 lanceren we weer een paar nieuwe programma’s met Have a Good Run en ook dit jaar heb ik niks vooruit gewerkt (want: chaos), maar het maakt niet uit, ik hou van mijn werk (behalve van het verkopen van die programma’s want ik vind verkopen gewoon echt niet leuk. Of nou ja, ik vind het natuurlijk super leuk als iemand een pakket koopt, maar iemand ertoe proberen te bewegen iets te kopen… niet mijn ding, maar ja ik wil natuurlijk die programma’s ook niet voor niets maken, dus ik zal wel moeten… dus hier een kleine plug: wil je 2024 sportief beginnen, denk dan eens aan een hardloopprogramma van Have a Good Run).

Verder gaan we natuurlijk kerst vieren, ik heb mijn boodschappen allemaal al besteld dus hoop de supermarkten komende dagen te kunnen vermijden. Voor het nieuwe jaar heb ik allemaal mooie doelen in mijn hoofd, maar ik heb ze nog niet opgeschreven. Ik denk ook dat ik even goed moet gaan kijken naar wat ik nu echt belangrijk vind, want ik heb zo’n vermoeden dat het me niet gaat lukken om al die doelen te behalen en het is natuurlijk veel leuker als je doelen wel slagen. Ik heb bijvoorbeeld in mijn hoofd dat ik weer wil gaan bloggen, vloggen en dat ik een boek wil schrijven. Maar voor alle drie had ik dit jaar geen tijd. Waarom denk ik dat ik daar in 2024 ineens wel tijd voor heb? Elliot gaat nog niet naar het kinderdagverblijf en zal alleen maar meer wakker/actiever zijn. Dus ja, goed nadenken over 2024 staat ook nog op mijn to do lijst voor dit jaar.

Wat er niet op staat is een bezoekje aan de tandarts. Ik hoop dat we dat zo kunnen houden.

Dit was mijn 2023. Ik geef het een 8,5. Ik kreeg een prachtige gezonde zoon, ik genoot van heerlijke vakanties met mijn gezin, mijn werk was goed, de mensen in mijn leven zijn fantastisch. Het enige minpuntje was mijn gezondheid/gebitsproblemen. Hopelijk word ik die in ’24 écht een keer de baas.

Liefs,
Annemerel

P.S. Wat vinden jullie leuker, blogs of vlogs? Jullie hebben net een blog van 4000 woorden gelezen dus ik vermoed dat jullie iets bevooroordeeld zijn, maar ik ben wel benieuwd wat jullie zouden doen, in 2024 meer focus op blog of vlog?