Morgen ben ik volgens de berekeningen 30 weken zwanger. 75% done, nog zo’n 25% te gaan. Ik ben blij en dankbaar dat ons dit gegund is en moet zeggen dat ik afgelopen maanden flink heb kunnen genieten van mijn zwangerschap. Maar – net zoals met alles in het leven – zijn er ook wel dingen die ik mis. Die dingen wegen bij lange na niet op tegen het in verwachting zijn van onze kleine Ollie, maar eerlijkheid gebied te zeggen dat er echt wel dingen zijn die ik af en toe mis.
De laatste keer dat ik met plezier hardliep was half oktober, nu dus alweer bijna vijf maanden geleden. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo’n lange loopbreak genomen heb, dat moet echt meer dan tien jaar geleden zijn. Maar goed, het is niet anders, we krijgen er iets heel moois voor terug en het is niet voor eeuwig. Als ik nu een pas op de plaats maak is de kans het grootst dat ik volgend jaar weer lekker kan lopen. Neemt niet weg dat ik af en toe een steek van jaloezie voel als ik iemand anders lekker zie hardlopen. Geen afgunst, maar meer een gevoel van ‘zou ik ook wel willen’. Toch zijn er ook wel positieve dingen aan dat niet hardlopen. Dingen die ik helemaal niet mis aan hardlopen zeg maar. Voor mezelf – en voor iedereen die op dit moment ook niet kan maar wel zou willen lopen – zet ik ze op een rijtje.
183 van de 280 dagen tot mijn uitgerekende datum zitten er inmiddels op. Oftewel 26 weken en 1 dag. Nog 97 dagen te gaan, of iets meer of minder natuurlijk. Waar ik me het eerste trimester en het begin van het tweede trimester verbaasde over hoe slecht ik me kon voelen, zo goed voel ik me op dit moment. Natuurlijk, ik voel me anders dan voor mijn zwangerschap er zijn wat kwaaltjes die ik zou kunnen missen als kiespijn, maar over het algemeen voel ik me goed en kan ik me zelfs al niet meer voorstellen hoe beroerd ik me die eerste maanden voelde. Ik denk nu zelfs ‘ach, zo erg was het toch niet?’. Maar als ik teruglees in het dagboek over mijn eerste trimester dan komen de herinneringen wel weer boven… Nu snap ik ook waarom ik van te voren niet precies wist hoe dramatisch het eerste trimester kan voelen, de meeste mensen vertellen pas over hun zwangerschap als ze dat eerste trimester achter de rug hebben en wanneer je je in het tweede trimester beter voelt kun je het ‘drama’ van het eerste trimester gewoon compleet vergeten. Een beetje zoals met een marathon… rond 35 kilometer denk je ‘dit nooit meer’ en vijf minuten na de finish vraag je jezelf alweer af waar en wanneer je je volgende gaat lopen.
Voordat ik zwanger werd wist ik eigenlijk helemaal niets van zwanger zijn. Mijn vriendinnen waren (toen) nog niet zwanger (geweest) en ik moet ook heel eerlijk bekennen dat ik ook niet echt stond te springen als een YouTuber ‘ineens’ zwanger was. Ik vond die content voor mijn zwangerschap écht niet interessant. Op Instagram had ik heel wat meiden die ik volgde op ‘gedempt’ staan omdat al die zwangerschapscontent me iets te veel werd. Inmiddels zijn deze meiden allemaal weer ‘ontdempt’ en zit ik helemaal in mijn baby-bubbel. Ik bied hierbij mijn excuses aan die op het punt staat míj nu te dempen, maar ik weet inmiddels dat het praktisch onmogelijk is om er niet over te praten aangezien het zo’n enorme verandering in je leven is, dat je er bijna niet onderuit komt om er veel over na te denken en over te praten. Inmiddels ben ik 23 weken zwanger en een stuk ‘wijzer’. Twaalf dingen die ik een half jaar geleden nog niet wist, maar aan de lijven ondervonden heb…
Een kleine twee maanden geleden schreef ik een blog over fit blijven in het eerste trimester. Een korte samenvatting: voordat ik zwanger werd zag ik mezelf met een klein rond bolletje een halve marathon lopen. Niet zo snel als normaal, maar toch zeker wel onder de twee uur. Ik was fit, anderen deden het ook, dus waarom ik dan niet? In de eerste weken van mijn zwangerschap merkte ik al dat mijn snelheid met rassenschrede achteruit ging, na zes weken was ik kotsmisselijk en hardlopen verergerde die misselijkheid alleen maar. Hardlopen werd iets waar ik enorm tegenop keek, in plaats van naar uit zag. Ik gaf mezelf een paar weken hardlooprust en sprak met mezelf af om weer hard te gaan lopen zodra de misselijkheid in het tweede trimester verdwenen was. Maar toen…