Excuse my French… Het was misschien wat brutaal, maar ik had dus verwacht dat ik na een week rust en oefeningen, wel meer dan 500 meter pijnloos kon rennen. Dat was niet het geval. FML. We Own The Night Londen is over vier dagen…
Excuse my French… Het was misschien wat brutaal, maar ik had dus verwacht dat ik na een week rust en oefeningen, wel meer dan 500 meter pijnloos kon rennen. Dat was niet het geval. FML. We Own The Night Londen is over vier dagen…
Zoals ik vorige week al schreef, mijn rechterknie functioneert nog niet naar behoren na de Marathon van Rotterdam. De spreekwoordelijke emmer. Na een rustige vijf kilometer afgelopen donderdag, leek het gevaar geweken. Zondagochtend vertrok ik dus vol goede moed de duinen weer in. Drie kilometer ging het lekker, toen gooide ik er een versnelling, 500 meter iets harder lopen dan comfortabel. Ging prima, totdat ik weer op normaal tempo ging lopen. Wat was dat, mijn knie? Ik deed een paar rek en strek oefeningen en liep weer verder, het ging weer 500 meter goed totdat het weer pijn deed. Nog meer oefeningen, maar het mocht al niet meer baten. Na vijf kilometer belde ik mijn moeder, mijn knie zat op slot en ik kon (vijf kilometer van huis verwijderd) niet meer verder. Shit happens.
Ik heb weinig geduld. Nooit gehad ook. Een file? Ik word gek. Een langzaam rijdende auto voor me, op een goede dag (of een slechte, het is maar hoe je het bekijkt), ik heb de neiging om de auto in kwestie met mijn auto vooruit te duwen. Ik doe het niet, ik heb er vooral ook mezelf mee, vertel ik mezelf op zo’n moment. Maar mijn geduld laat het ook afweten als ik moet wachten op een fijne vakantie die pas over een paar maanden is, een tas die ik pas over een paar maanden kan kopen of als ik moet wachten op een nieuwe aflevering van Suits (écht, NA de zomer pas weer een nieuwe?). Maar goed, waar ik het eigenlijk wilde hebben, mijn geduld wat betreft hardlopen ontbreekt ook, een beetje.
Ik zei toch al dat ik tijdens de Rotterdam Marathon veel te weinig gegeven had… De meeste mensen strompelen de eerste 48 uur na hun marathon, ik sprintte diezelfde avond nog met drie treden tegelijk de trap op. Maandagochtend voelde ik mijn benen wel, vooral de voorkant. Maar ik ben de trap tien keer op en neer gelopen (vooral naar beneden gaan deed pijn) en de laatste paar keer ging dat alweer aardig soepeltjes.
