No pain, no gain, de enige manier om PR’s te smashen, om sneller dan ooit te worden, is door je eigen grenzen op te zoeken. Niet voorbij te gaan, maar wel lekker dicht in de buurt te komen. Dat deed ik deze week dan ook.
No pain, no gain, de enige manier om PR’s te smashen, om sneller dan ooit te worden, is door je eigen grenzen op te zoeken. Niet voorbij te gaan, maar wel lekker dicht in de buurt te komen. Dat deed ik deze week dan ook.
Mijn knie en ik, we zijn nog niet op de plek waar we het volledig met elkaar eens zijn. Maar langzaam gaat het beter. En over de CPC maak ik me op dit moment niet zo heel veel zorgen. Als mijn knie opspeelt, dan ben ik er wel klaar voor. Die 17,5 kilometer heb ik in de benen en met de snelheid zit het wel goed. Mijn easy-pace ligt op dit moment rond de 5’10-5’00 per kilometer. Na al die jaren van 5’45-5’30 is dit een leuke gewaarwording. Uit je comfortzone, gezond eten en spierversterkende oefeningen lijken de sleutel tot succes voor mij.
Maar vandaag wil ik het niet over snelheid of mijn knie hebben eigenlijk, ik wil het hebben over de CPC en waarom dat mijn favoriete hardloopevenement is, ook al heb ik ook gehuild op het parcours.
De afgelopen twee weken ben ik blijven hardlopen, vijf keer om precies te zijn. Het liefst had ik natuurlijk vaker gerend en qua tijd zou me dat ook wel lukken, maar mijn lichaam is het daar helaas niet altijd mee eens…
Over 25 dagen is de CPC en ik kijk er zo naar uit, dat ik bijna bang word dat het alleen maar een deceptie kan worden. Ik heb meer zin in die CPC dan dat ik zin had in de New York Marathon. Dat is niet in de laatste plaats omdat de periode dat je tijdens de CPC pijn lijdt een stuk korter is dan de pijn-lijdings-periode tijdens de marathon. Maar ook gewoon omdat ik zin heb om eindelijk weer eens een fatsoenlijke wedstrijd te lopen en mijn PR van 1.48.13 keihard te verbeteren.
Afgelopen zondag hebben jullie allemaal het eerste hardloopdagboek van mijn zusje kunnen lezen. Ze gaat het voor de zoveelste keer proberen vol te houden en dit keer zonder blessures. En toen dacht ik, waarom laat ik haar geen hardloopdagboekje bijhouden. Dat is leuk voor beginnende hardlopers (ik kan me voorstellen dat het voor beginnende hardlopers niet altijd leuk is om te lezen als ik klaag over een ‘langzame 10 kilometer van 55 minuten’, maar hé, ik ben dan ook geen beginner meer. Daarnaast is het ook leuk voor haar, ik haal ontzettend veel inspiratie en motivatie uit jullie reacties op mijn hardloopblogs, ik hoop dat jullie ook haar extra steuntje in de rug kunnen zijn.