Dingen die ik afgelopen twee weken geleerd heb..
– Ren nooit, maar dan ook nooit naar de tram/trein.. Tijdens zo’n “onverantwoordelijke” sprint land je continu op je voorvoet, zeker als je ook nog eens hakken draagt. Je scheenbeen vangt dan ook de klappen op. Na mijn honderden sprintjes in Parijs (op pumps) heb ik dat geweten. Au. En dit komt me dus helemaal niet uit.
Hardlopen in het buitenland blijft toch wel één van mijn favoriete bezigheden. Toen ik een paar weken geleden in Nice was ging ik uiteindelijk niet. Door de warmte kostte alles drie keer zoveel energie en dus was er niets meer over voor vroege hardloopavonturen. In Parijs was het zo’n achttien graden en ’s ochtends vroeg rond de dertien. HEERLIJK hardloopweer dus.
Vrijdag werkte ik tot 1.00u, zaterdag werkte ik van 11.00u tot 0.00u. Horecawerk, fysiek “sort of” zwaar werk dus.
Maar zondag stond er een lange afstand op mijn programma. Vijfendertig hele kilometers wel te verstaan. Toen ik om half tien wakker werd van regen en harde wind zag ik het even niet meer zitten. WAAROM?!
Echt iedereen raadde me aan om “de volgende keer” eerst maar weer eens 20 kilometer te lopen, alvorens ik me weer eens aan de 30 kilometer zou wagen. Drie weken geleden liep ik 30 kilometer en kon ik vervolgens vijf dagen niet lopen omdat ik zoveel last had van mijn rug. Vervolgens kreeg ik last van een buikvirus, waardoor ik weer vijf dagen niet kon lopen. Daarna was ik zo “verslagen” dat ik een 10K tien minuten langzamer liep dan voor het hele gebeuren en alsnog mijn maag moest legen in de duinen. Om een lang verhaal kort te maken, tot afgelopen zondag had ik in drie weken tijd niet meer dan 30 kilometer gelopen. En dat natuurlijk met de Marathon van Amsterdam over vijf weken (nu inmiddels over 4,5 week) in het vooruitzicht.
Na meer dan een week lang stilgezeten te hebben, was het donderdag tijd voor een rondje hardlopen. Het proces dat daaraan vooraf ging verliep niet geheel vlekkeloos. Ik was niet van de bank te krijgen. Totdat Mascha op twitter vertelde dat Coldplay aan het oefenen was op het Malieveld. Nog geen vijf seconden later was mijn MacBook dichtgeklapt en stond ik naast de bank. Snel mijn hardloopkleding aangetrokken en binnen vijf minuten stond ik buiten. Eigenlijk zonder enige twijfel. Dat je gewoon in één keer weet wat je moet doen (als ik nou altijd zo snel dat soort beslissingen zou maken, zou dat me echt extreem veel tijd schelen.. onthouden!).
Hoe anders is het om te lopen naar een doel. Dat je je benen eigenlijk primair gebruikt als vervoersmiddel vergelijkbaar met een fiets of auto. Begrijp je wat ik bedoel? Ik liep omdat ik ergens naar toe wilde. Niet omdat ik wilde trainen (wel mooie bijkomstigheid) en ook niet omdat het zogenaamd gezond is (ook mooie bijkomstigheid).
Toen ik een kilometer voordat ik bij mijn bestemming, het Malieveld, was de muziek door mijn iPod heen hoorde, ging er een warm gevoel door mijn buik. Ik ruimde mijn iPod oortjes op en begon te rennen van geluk. Zo gevoelig ben ik inderdaad.
Zo fijn als het rondje donderdag was, zo dramatisch ging het zaterdag weer. Er is niets dat ik de schuld kan geven. Het was achttien graden, het was pas 8.00u dus de zon was nog niet erg fel en er stond niet meer dan windkracht vier. De enige schuldige ben ik zelf. Ik eet de laatste tijd niet erg gezond. At ik een paar maanden geleden nog iedere dag een grote salade en minstens twee stuks fruit. Tegenwoordig ben ik meer van de snel, makkelijk en vet. En echt, dat merk ik tijdens het lopen.
Met nog 39 dagen te gaan tot de Marathon is het zaak dat ik weer eventjes terug ga schakelen naar mijn eens zo gezonde eetpatroon. Lekker veel vette vis, salade’s en avocado’s. Noten als snack, lekker gekookte eitjes, volkoren pasta met groenten, veel fruit tussendoor. En dan gewoon de RAS patat, Van Dobben kroketten, muffins, chips, winegums en pannenkoeken later voor wat ze zijn. En als stok achter de deur moet ik volgende week mijn eetdagboek van deze week laten zien. Deal?
Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin