Ik stond niet al om half zeven bright & shiny naast mijn bed, het was net twee uur later. Maar eh, het was ook vakantie, dus slapen is geen schande, toch?
We stonden ook iets later dan gepland bovenaan de lift. Na de eerste afdaling bedacht ik me ineens.. Ik heb helemaal niet nagedacht. Ik heb die ski’s onder gedaan, ook niet bewust, en ik ben gewoon gaan glijden. Alsof het de aller normaalste zaak van de hele wereld is. Skiën is ook net als fietsen wat dat betreft.
Hoewel… ik begin wel steeds meer ‘angst’ te ontwikkelen, niet echt de meest fijne ontwikkeling, geloof mij. Ik besef ineens, dat als ik val, ik iets kan breken. En als ik iets breek, kan ik 1. niet hardlopen (dan waarschijnlijk ook het laatste op mijn prioriteiten-agenda), maar ik kom ook niet echt snel in Amsterdam en … Ja hallo, waarom denk ik hier ÜBERHAUPT over na. Alsof ik nog nooit geskied heb of zo. Alsof ik helemaal niets kan. Maar dan komt ineens dat verhaal van actrice Natascha Richardson weer bovendrijven, die een paar jaar geleden niets vermoedend werd aan geskied en overleed aan haar verwondingen. Waarom draag ik geen helm?
Goed genoeg gezemel, morgen zijn al mijn zorgen verleden tijd. Vind ik gewoon. En dan breek ik m’n been, of allebei.. is ook niet meteen het einde van de wereld. Wel lekker rustig, toch? Kan ik ook niet shoppen.. Of nou ja, dat kan natuurlijk altijd online nog.
Na een uurtje skien waren we alweer toe aan warme chocolade melk met slagroom. Mijn vader en ik hebben altijd een tactiek. Hij gaat voor mij staan zodat niemand ziet wat we doen, en we halen het kopje onder het apparaat vandaan zodra er water uit komt in plaats van chocola, dan kan er extra veel slagroom in ons kopje. Dat doen we al jaren en hoewel het natuurlijk niet echt een crime is, doen wij er altijd heel erg sneaky over, that’s our thing. Helaas waren toen we terug kwamen bij de ski’s, mijn moeders ski’s verdwenen. Na meer dan een half uur zoeken nieuwe ski’s gaan huren. Toen we om 16.00u nog even gingen kijken of ze er misschien toch stonden werden we helaas teleurgesteld. Alle rekken waren leeg, op een paar oude lelijke ski’s na (die er om 12.00u ook al stonden). Wij vermoeden dat de eigenaar van die ski’s “perongeluk” mijn moeders (mooie, eigen) ski’s aanzag voor zijn/haar ski’s. Helaas. Nu het werk van de verzekering en de Polizei.
We waren als één van de laatste beneden, gleden onderweg gemiddeld vijf keer per minuut “bijna” uit in de sneeuw/drap en deden tegelijkertijd met het gehele dorp boodschappen bij de supermarkt. Jullie willen niet weten wat we ’s avonds gegeten hebben.. Wel..? Ach ja frietjes uit eigen frituurpan. Waarom wij in godsnaam een frituurpan meenemen? De dichtstbijzijnde lekkere patat is een kwartier lopen, kost vijf euro per portie en is al koud voordat je thuis bent. Aardappelen schillen, dat doe je ook niet voor je lol op vakantie (en daar bij komt we hebben slechts twee pitjes om te koken, dus dat werkt ook niet echt). Dus ja, die frituurpan is eigenlijk best wel geniaal. Al zeg ik het zelf.
Ik lag om half tien op bed en geloof mij, er is NIETS, maar dan ook echt NIETS lekkerder.
Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin
