DIARY: How Steve Jobs improved my life

Photobucket

Het eerste dat ik vanmorgen tot mij nam was het nieuws dat Steve Jobs de strijd met kanker verloren had.

Ik verloor mijn hart aan Apple in de periode dat ik nog naar Klokhuis keek, dat is dus écht al heel erg lang geleden. In de sketches gebruikten ze de blauwe monitoren en die moest ik hebben. Toen in een aflevering van Gilmore Girls Rory de blauwe iBook kreeg, ging ik er zelfs over (dag)dromen. M’n eerste Appleproduct kocht ik op m’n zestiende, een roze iPod mini die tot op de dag van vandaag nog steeds werkt (okee, de tweede dan). Een paar jaar later kreeg ik voor mijn VWO diploma een MacBook en toen in 2008 ein-de-lijk de iPhone legaal in Nederland te koop was, was mijn Apple transition rond. Het maakte me niet uit dat ik nog acht(!) maanden mijn andere abonnement had (en dus acht maanden twee abonnementen betaalde), ik had een iPhone and it felt like coming home (yes I’m being a tad bit dramatising the story, but not OVERLY, carried my phone home in a napkin ‘cause I was too scared hurting it.. not even kidding).

Goed, toegegeven, de relatie met mijn Appleproducten verliep niet altijd even smooth. Ik had mijn iPod mini nog geen twee weken toen ik hem liet kennismaken met de inhoud van een flesje limonade. de iPod heeft nooit meer ook maar een reactie gegeven (thank God voor reisverzekeringen..). Ik had mijn MacBook nog geen half jaar toen zijn eerste doktersbezoekje alweer gepland stond (iets met een kop thee.. praise the lord voor garantie en mijn innocent acting skills, “Nee meneer, ik weet echt niet waarom hij het niet meer doet, hij ging gewoon in één keer uit en toen..”) Mijn eerste iPhone heeft z’n eerste jaar ook niet volgemaakt, iets met een druk Amsterdam Centraal, Wetenschapsfilosofie tentamenstress en een tekort aan tijd en een vloer die net iets krachtiger was dan het scherm van mijn iPhone.. (Betaalde ik die 20 euro per kwartier in in ieder geval niet voor niets). Met m’n MacBook Air had ik minder geluk, ik heb dat ding in 1,5 jaar tijd verslonden, letterlijk. De harddisk crashte vanuit het niets en dat kostte mij zo’n 225 euro.

Dus, dit zijn slecht minor details, want zoals jullie in de titel al kunnen lezen, Steve Jobs (Apple) heeft m’n leven verbeterd… Met mijn iPod had ik ineens mijn gehele muziekbibliotheek binnen handbereik en kon ik gaan skeeleren zonder een rugzak (met CDspeler) mee te nemen (ik zou niet eens weten hoe ik zonder iPod zou moeten hardlopen?). Het systeem van de iMac & MacBook is zo foolproof dat zelfs ik er geen problemen mee heb en dan die iPhone..

Ik kan tegenwoordig m’n voicemail afluisteren zonder dat ik naar zo’n stom telefoonnummer hoef te bellen (en dat vind ik dus echt heel erg handig), ik kan overal ter wereld mijn mail checken, facebooken en twitteren. Als ik in een vreemde stad ben laat ik me leiden door Google Maps. Als ik in een winkel sta en ik heb geen geld op mijn bankrekening staan voor dat paar belachelijk dure (maar zo nodige) schoenen, dan kan ik het in de winkel van mijn spaarrekening overmaken. Ik kan mezelf ieder moment op de hoogte houden van het laatste nieuws. Als ik in de trein zit vermaak ik mezelf met online shopping Apps van ZARA en NAP, ik leer mezelf fotograferen met de applicatie van Nikon en ik leer de meest onnozele dingen op wikipedia. Ik maak de mooiste foto’s met verschillende applicaties op mijn iPhone, ik kan nu zelfs parkeren met mijn iPhone. Ik heb het gevoel dat mijn iPhone zo’n beetje alle taken in mijn leven zou kunnen overnemen. Ik ben zo’n fan van mijn iPhone, dat ik een spiksplinternieuwe iPhone 3G heb liggen en er dus niet over pieker om die te verkopen, want stel je voor dat mijn iPhone 4G ermee ophoud, dan zit ik zonder (ik ben hem vergeten te verzekeren.. idioot dat ik ben!).

Ben ik nu een flake? Weet ik dan niet dat Chinese kinderen voor twee kwartjes dag in dag uit mijn geliefde iPhones in elkaar schroeven? I don’t know.. Natuurlijk zou ik overleven zonder Appleproducten, maar waarom zou ik? Ze maken mijn leven zoveel makkelijker.

So, thank you Steve Jobs. May you rest in peace.

“We don’t get a chance to do that many things, and every one should be really excellent. Because this is our life. Life is brief, and then you die, you know? And we’ve all chosen to do this with our lives. So it better be damn good. It better be worth it.” Steve Jobs 1955 – 2011

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

>LOVE: Nikon D7000

>

Photobucket

Ein-de-lijk in mijn handen en van mij. Mijn Nikon D7000. Ik ben beroofd van bijna een maandsalaris, maar daar spaar je voor, toch? De camera zou maandag of dinsdag geleverd kunnen worden. Maandag werd hij niet geleverd, dus vandaag moest het wel zover zijn. De camera kon tussen 8.00u en 20.00u geleverd worden. Hoewel de pakketjesmeneer nooit voor 12.00u komt, kwam ik om 8.45u gehaast bij mijn ouders (het afleveradres) binnen en checkte ik de brievenbus of ‘ie niet toevallig al langs was geweest, gelukkig niet.
Van 8.45u tot 15.15u heb ik vol spanning aan de keukentafel gezeten. Ik zat veel te dichtbij de keukenkastjes die mijn gezonde spanning duidelijk gemerkt moeten hebben. En ik vind het heel erg vervelend om toe te geven, maar er is in die tijd ook nuttigs uit mijn handen gekomen. Op een gegeven moment ben ik maar een film gaan kijken, want ‘werken’ werd toch niks ik zat alleen maar bloglovin en twitter als een geobsedeerde maniak te controleren. Als ik een film zou kijken zou ik in ieder geval nog het idee hebben dat ik iets leuks gedaan had.

Winning London was de gelukkige film. Serieus die film staat gelijk aan jeugdsentiment voor mij. Zo’n film van Mary Kate & Ashley Olsen uit 2001, je weet wel fouter dan fout, zulk plat vermaak dat het zelfs voor mij te plat is om het daarom te waarderen. Snap je hem nog? Alleen maar gekeken ten goede van het jeugdsentiment.

En toen stond om 15.15u stond die arme Fred met vier dozen voor de deur (wij zijn nogal van het bestellen hier thuis). Fred is een beetje onze huisvriend aan het worden. Hij kent mij bij mijn voor en achternaam, ik hem bij zijn voornaam. Hij vertelt over zijn vakantie naar Frankrijk en Spanje terwijl ik mijn krabbeltje op zijn kleine apparaatje probeer te zetten.

Goed, over naar de hoofdzaak, mijn nieuwe camera. Mijn nieuwe liefde. Waarom ik zo verliefd ben? De D7000 ligt heerlijk in mijn hand. Hij is stoer, maar niet zo groot en zwaar als de D300s. De meeste instellingen stel je in met knoppen aan de buitenkant en niet in het menu. Thank God, want cameramenu’s vind ik net doolhoven. De paar foto’s die ik gemaakt heb geven mij een professioneler gevoel dan de foto’s die ik maakte met mijn D50. Ik ben nog lang niet volleerd, maar ze zijn scherper, hebben minder ruis en de lichtopbrengst is fantastisch. Verder heb ik hem nu pas drie uur dus kan ik er nog niet veel meer over zeggen.

Jullie zullen het de komende tijd vanzelf wel zien denk ik ;-)

Liefs,

DEAR DIARY: I’m craving…

>

Photobucket

 

I love my little baby, m’n Nikon D50, bijna drie jaar geleden over gekocht van m’n vader. Van die drie jaar heeft ‘ie nu pas slechts acht maanden dienst bewezen (ik had nooit tijd, energie om uit te vinden hoe het ding eigenlijk werkte en weet je hoe zwaar zo’n apparaat eigenlijk is?). 

Maar sinds deze zomer ben ik hooked. Ik kan niet meer zonder, zelfs voor een middagje shoppen zit m’n Nikon in m’n tas en vaak ook als ik gewoon moet werken, want je weet maar nooit, toch?!

De Nikon D50 is geweldig, hij is niet zo zwaar als veel andere digitale spiegelreflexcamera’s, hij heeft een motortje in de body, zodat je niet perse een lens met een motortje hoeft te kopen (en die zonder motortje zijn beduidend goedkoper!). Het is een prima camera voor beginners en hoewel ik eigenlijk misschien ook nog wel in de categorie beginners val, wil ik toch graag iets nieuws.

Ik heb m’n oog laten vallen op de Nikon D7000, sinds een paar maanden te koop en de beste ‘non-professionele’ camera die Nikon op het moment heeft. Als jullie goed hebben opgelet de afgelopen maanden, dan weten jullie eigenlijk dat ik m’n oog op deze camera al ergens in november heb laten vallen. Hij staat namelijk al sinds die tijd bij m’n cravings.

Maar ik wil zoveel he. Ik wilde ook een iMac, en vond eerlijk gezegd dat ik die net iets meer nodig had. M’n rug en geduld zijn me daar nog steeds heel erg dankbaar voor. Betekent niet dat ik niet continu vlinders in m’n buik voel als ik denk aan de Nikon D7000.

Nu heb ik een plan opgesteld, ik ga namelijk sparen, niet van m’n salaris want die spaarrekening heb ik de laatste tijd iets te veel uitgeput. Ik ga m’n fooien sparen, het geld dat ik krijg als ik af en toe een stukje schrijf, geld dat ik krijg van familie (ja m’n verjaardag duurt nog drie maanden, maar ik denk graag ver vooruit), geld in de spaarpot bij m’n oma (vijf euro per maand, maar hé alle kleine beetjes helpen en ik heb er al minstens twee jaar niks meer uitgehaald!), het geld dat ik krijg als ik m’n oude trouwe Nikon D50 verkoop en… het kleine beetje geld dat ik misschien met m’n weblog ga verdienen.

Goed, dat laatste zal ik even toelichten, want dat is ook eigenlijk een klein beetje de reden dat ik dit stukje schrijf. Ik sta al een paar maanden ingeschreven bij Blogmij, het mediabureau waar heel veel bekende blogs staan ingeschreven. Afgelopen maandag werd ik voor het eerst benaderd voor een advertorial. Ik heb getwijfeld, echt, want als ik dat soort stukjes ga schrijven krijgt men toch een heel ander gevoel bij m’n weblog, dat heb ik zelf namelijk ook bij andere blogs. Maar aan de andere kant, dit wordt voorlopig nog geen gewoonte. Ik sta al een paar maanden ingeschreven en dit is de eerste keer dat ik gevraagd wordt. Ik zal nooit over een product schrijven waar ik niet achter sta en eh.. het geld kan ik gewoon goed gebruiken. Het gaat absoluut niet om grote bedragen, daar is m’n weblog nog veel te klein voor, maar zoals ik al eerder zei, alle kleine beetjes helpen.

Ik schrijf al bijna acht jaar op m’n weblog en heb er nog nooit een euro mee verdiend en eigenlijk vind ik dat helemaal prima. Ik zou het geweldig vinden om hier m’n baan van te maken, maar dat is niet mijn drijfveer. Ik denk dat als dat je drijfveer is, dat het leuke van bloggen er dan in één keer helemaal vanaf is. Ik blijf graag zo persoonlijk mogelijk, ik denk dat dat ook het leuke van m’n blog is.

Goed, dat wilde ik eventjes kwijt, als het goed is komt m’n eerste advertorial vandaag online. Of het er meer gaan worden, daar doe ik nu nog geen uitspraak over. Maar ik beloof jullie, het zal m’n weblog verder niet veranderen, ik zal altijd duidelijk aangeven als ik voor een artikel betaald krijg, en eh… in the end, wordt m’n blog er alleen maar beter van, want eh.. als ik die mooie camera uiteindelijk kan kopen, worden m’n foto’s natuurlijk veel beter! En dan zal ik nog meer foto’s maken, want ik denk dat ‘ie dan echt aan m’n handen zal zitten vastgelijmd!

(Oh en de advertorial die vandaag online komt, die zou ik zelf trouwens ook leuk vinden om te lezen! Super leuke actie, dus dat maakt het allemaal eigenlijk nog leuker!)

Liefs,

>Last night, I almost died…

>

Vannacht had mij zomaar fataal kunnen worden. Ja, je leest het goed.. Er had maar iets een heel klein beetje anders moeten lopen en ik had dit jullie niet meer kunnen vertellen.

Het was twee uur ’s nachts, ik lag al bijna vier uur heerlijk rustig te slapen toen ik ineens wakker schrok van een knal en een flits. Even dacht ik dat ik het gedroomd had, maar iets in mij zei dat het iets met een stopcontact te maken had. Ik controleerde mijn iPhone en ja hoor, die werd niet meer opgeladen. Ik dacht toen dat mijn stekkerdoos ter zielen was gegaan, waarom weet ik ook niet meer precies.

Vijf minuten later was ik nog steeds wakker en kreeg ik dorst. Ik wilde het lampje naast mijn bed aan doen, maar dat deed het niet. Goed, stop er uit of zo? Maar in de badkamer deed het licht het wel, vreemd. Alleen op mijn kamer?

Uiteindelijk besloot ik toch mijn vader wakker te maken en die bevestigde mijn vermoedens, stop er uit. Stop er weer in, iedereen weer naar bed, eind goed, al goed, toch?

Maar mijn vader vertrouwde het toch niet helemaal. Waarom was er nu juist bij mij een knal te horen en een flits te zien? Mijn stekkerdozen werden onderzocht, de snoeren van mijn apparaten bekeken.

Wat blijkt nu? Twee van mijn bedlampjes hebben waarschijnlijk de kortsluiting veroorzaakt. Ze zaten bekneld tussen mijn bed en op meerdere plekken prikte het koper er gebroken uit. Een van de snoertjes was zelfs deels zwart geblakerd, evenals een deel van mijn matras, zo zag ik net.

Als het snoertje tien centimeter naar links had gezeten had het tegen het metaal van mijn bed gezeten en had ik onder spanning kunnen komen te staan. Als het snoertje maar een paar centimeter meer naar rechts had gezeten had het tegen het hout van mijn lattenbodem gezeten en had dat wel eens brand kunnen veroorzaken.

Kortom, I’m one hell of a lucky bitch. En ik besef maar half hoeveel geluk ik vannacht gehad heb.

Liefs,

>LIFE

>

Photobucket

Hoewel slechts een half jaar oud, was mijn MacBook Air op sterven na dood. Word opstarten duurde vijf minuten en moest drie keer opnieuw gebeuren omdat hij steevast de eerste twee keren vast liep. Een foto verkleinen duurde minuten, een filmpje kijken was vervelend omdat de film minstens tien keer verstoord werd omdat het systeem vast liep.

Dit alles had ik natuurlijk 100% aan mezelf te danken. Ik wist immers dat ik nog maar enkele luttele procenten aan lege ruimte over had en dat kan voor een computer, hoe geniaal ook, nooit goed zijn. Ik vertikte het om dingen weg te gooien en was te zuinig om een goede externe hardeschijf te kopen.

Vorige week kwam mijn vader thuis met een schattig klein wit Samsung harddiskje waar ik al maanden naar keek. Toen moest ik hem wel kopen en dat was maar goed ook.

Dit kleine schattige witte mormel dat in z’n witte hoesje erg veel weg van een uit de kluiten gewassen witte Blackberry Bold, heeft mijn leven, mijn MacBook gered. Inmiddels is nog maar 1/3 schijfruimte in gebruik en draait m’n Maccie weer op volle toeren. M’n harddisk bewaak ik met mijn leven, want daar staan dus niet alleen al m’n films en muziek op, maar ook al mijn gemaakte foto’s sinds 2002 (en dat zijn er heel veel!) en al mijn documenten geschreven sinds 1998 (en dat zijn er dus ontelbaar veel).

Hierop staan geheime dagboeken die met wachtwoordjes zijn beveiligd (waarvan ik de helft helaas niet meer weet), hierop staan schoolopdrachten sinds de eerste klas van de middelbareschool, hierop staan tijdschriften die ik met een vriendinnetje maakte in Groep 7 van de basisschool. Hierop staan de eerste foto’s die ik zevenenhalf jaar op mijn weblog publiceerde, hierop staan foto’s van al mijn vakanties sinds 2002. Italie, Oostenrijk, Griekenland, Engeland, Portugal, Frankrijk, Spanje, I’ve got it all covered.

Safe to say, dit schattige kleine witte apparaatje is mijn leven. Ik heb hem dan ook heel toepasselijk de naam “LIFE” gegeven. Ik denk namelijk dat als ik toevallig een terrorist geweest zou zijn en de CIA op dit apparaatje zou stuiten, zij dit als een enorme doorbraak zouden zien.

Liefs,

Annemerel

(Natuurlijk ben ik niet zo stom om mijn documenten alleen op dit fragiele schijfje op te slaan, het grote netwerkmonster hier thuis heeft stiekem ook nog wel een backup! Ik ben dan misschien wel blond, maar heb genoeg drama’s meegemaakt om te begrijpen dat zo’n schijf ook niet onoverwinnelijk is!)