Ik hou van maandagen, echt waar. Misschien heeft het feit dat ik op maandag meestal thuis ben en niet vaak afspraken heb daar iets mee te maken. Heerlijk om de week rustig en overzichtelijk te beginnen. Of nou ja rustig? Ik bedoel eigenlijk, gewoon op mijn eigen manier. Afgelopen maandag liep ik voor het eerst sinds tien dagen hard en dat was ZWAAR! Na die vijftien kilometer dacht ik echt dat ik voortijdig uit de wedstrijd zou gaan stappen. Het was ook voor het eerst in tijden dat ik weer eens spierpijn kreeg van hardlopen. Dat had ik in 2012 eigenlijk nog niet meegemaakt.

Iets anders dat ik meestal op maandag doe.. Boodschappen. Ik besloot dit keer eens een karretje te gebruiken. Doe ik nooit. Ik voelde me net een verantwoordelijke huismoeder lopend achter dat karretje. En ’s avonds maakte ik ook nog eens een super verantwoorde maaltijd. Een salade met tomaatjes, avocado en paddenstoeltjes (die even snel gewokt in een beetje olijfolie). Volkorenbroodje in sneetjes gesneden, besprenkeld met olijfolie, zout en peper, even zes minuutjes in de oven. En dan de zalm, op één kant gebakken en de andere kant slechts 30 seconden even snel aangebakken. Deze ga ik er in houden. SUPER lekker.

Dinsdag, woensdag en donderdag werkte ik bij Girlscene! Ik sta nog steeds versteld van het uitzicht op de grachten. Ik kan wel foto’s blijven maken. Zeker met strak blauwe luchten. In plaats van lunchpauze besloot ik dinsdag met een collegaatje eens langs de nieuwe Apple Store op het Leidseplein te lopen. Wat een hemel is het daar. Echt waar! Dinsdag was ook de dag dat ik al heerlijk in de fout ging met mijn ‘dieet’. Ik at taart. Ik weet niet hoe je taart moet afslaan. Ik weet het gewoon niet. Ik had nog nooit worteltjestaart op en ik was zo benieuwd en, NOU JA ik had gewoon trek in taart. Heb er wel extra van genoten, telt dat?

Vrijdag was mijn laatste hardlooprondje voor de halve marathon. De tien kilometer die ik liep gingen wel prima, maar toch… Het waren slechts tien kilometer en na die 10 kilometer had ik ook echt geen zin om nog maar een kilometer meer af te leggen. Samen met mijn vriend heb ik gekookt. Of nou ja, we deden samen de boodschappen, daarna ben ik iets “heel belangrijks” gaan doen (wat ik me nu al niet eens meer kan herinneren, kun je nagaan hoe belangrijk) en hij ging koken. Na het eten een paar afleveringen Lost en toen ben ik ergens in slaap gevallen.

De volgende dag stond Antwerpen op het programma! Met mijn ouders en zusje. Vroeg in de auto richting mijn ouders, met zijn alle naar Antwerpen gereden en daar na een kopje koffie gesplitst. Ik met mijn zusje, mijn ouders samen. Wonder boven wonder niet eens zo heel veel gekocht. Op wat lingerie bij Forever 21 (zo goedkoop!) en een broek + wit shirtje bij ZARA na. Ik wilde schoenen, maar ik kon niks vinden wat compleet aan mijn eisen voldeed. Het liefst wil ik die prachtige sneakers van Isabel Marant, maar die waren ten eerste overal uitverkocht en vallen ten tweede wel heel erg buiten mijn budget dat ik op dit moment heb vrijgemaakt voor schoenen. Ik paste een paar schoenen bij Sandro die wel heel erg in de buurt van perfectie kwamen, maar helaas.. de schoenen gingen niet groter dan maat 40 en laat ik nu net maat 41 nodig hebben. Er is me gelukkig wel een hele hoop geld bespaard gebleven.

En gisteren, zondag, was natuurlijk de dag van de halve marathon (waar ik denk ik wel genoeg over geschreven heb). We hebben zo’n geluk gehad met het weer, tijdens mijn eerste kilometers dacht ik ‘Annemerel, als je het nu niet doet, onder die twee uur, dan KUN je het gewoon niet, achter een andere smoes kun je jezelf niet verstoppen!’. Ik heb veel gerekend onderweg. Ik moest van mezelf de eerste tien een bepaald gemiddelde lopen en dat mocht ik na die tien kilometer per kilometer een klein beetje op laten lopen. Uiteindelijk zat ik in de eerste tien kilometer ver onder wat ik mocht lopen en heb ik het uiteindelijk laten oplopen tot het gemiddelde dat ik mocht lopen in de eerste tien kilometer. Begrijpen jullie het nog? Niet.. Voor de geinteresseerden, HIER kun je precies zien hoe hard ik gelopen heb per vijf kilometer. Super interessant, althans dat vind ik. Ik zie wat die gemiddelden betreft ook niet echt punten van verbetering, alleen NOG harder, hahaha!

Gisteravond bestelde ik Chinees en ik had mezelf weer eens laten gaan toen ik aan het bestellen was. Veel te veel natuurlijk! Twee zakken vol!!!!! Meer dan de helft is op gegaan. Ik keek foute Disneyfilms, viel in slaap op de bank, wist mijn tanden nog te poetsen en mijn gezicht nog schoon te maken, verplaatste mezelf naar bed en viel moe maar tevreden weer in slaap.

Heerlijke week gehad! Jullie ook?

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Ik schrijf dit op zondagavond, in Oostenrijk. Eerlijk gezegd zit ik al weer zo in wintersportsferen dat ik me amper nog kan herinneren wat ik afgelopen week allemaal heb meegemaakt. Maar ik ga mijn best doen er een zo leuk mogelijk verhaaltje van te maken.

Ik ben sinds kort weer van de groene monsters. Beetje sojayoghurt, beetje spinazie, banaantje, wat aardbeitjes en mango. ET VOILA. Het perfecte snelle ontbijt waarop ik heer-lijk kan hardlopen. Als ik dan thuis kom is het tijd voor het echte werk (zoals: een grote kom warme zelfgemaakte erwtensoep met een volkorenbroodje). Maandag ging het hardlopen niet zo lekker. Heel Nu.nl stond vol met waarschuwingen over gladheid, maar om de een of andere reden besloot ik de berichten te negeren. Stom, want het was glad. Ik had 20 kilometer op het programma staan, maar dat werden er “slechts” vijftien. Hoe ik me staande heb weten te houden? Hink-stap-sprong en door plantsoenen. Gelukkig scheen de zon en ontdooide er steeds meer. Op de terugweg vloog ik met mijn gezicht in de zon en met meewind naar huis.

Zowel dinsdag, woensdag als donderdag werkte ik bij Girlscene. Dagje extra gewerkt omdat ik deze week op vakantie ben. Ik vind het zo fijn dat het nu niet meer pikkedonker is als ik het huis verlaat om 7.15u. Woensdagochtend trok ik zelfs al om 6.00u mijn hardloopschoenen aan voor een rondje van vijf kilometer. Met de Spice Girls uit mijn iPod (COME ON AND DO IT, COME ON AND DO IT!), complete duisternis stroomde de adrenaline vijf kilometer lang door mijn lichaam. Ik vond het jammer dat ik om 6.30u al weer thuis moest zijn, maar ja duty called!

Het niet bij Julia’s Pasta’s eten gaat me makkelijk af, thanks to my lovely boyfriend. Hij is dan maar slechts twee avonden thuis om met mij te eten, hij kookt al-tijd. En ik hoef mijn wensen(diëten)lijstje maar te geven en hij maakt de lekkerste en gezondste dingen voor mij. Onze vriezer staat inmiddels vol met gezonde soepjes en andere lekkere dingen. Dus ook op dagen dat hij er niet is hoef ik niet persé te koken.

Vrijdag vertrok ik alweer naar Serfaus en daar hebben jullie al aardig wat over kunnen lezen volgens mij. De omstandigheden zijn een stuk aangenamer dan tijdens de kerstvakantie. Zaterdag bewolkt met wat zon, zondag alleen maar sneeuw, maar toch. Na gisteren zal ik ieder straaltje zon DUBBEL en dwars waarderen. Want zo kan het dus ook zijn. En als ik de weerberichten mag geloven wordt het deze week alleen maar beter. Absoluut geen enkel probleem. Ik smeer wel zonnebrand, laat die zon maar komen.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Laat ik maar direct met goed nieuws in huis vallen. Maandag was ik mijn huissleutel kwijt, die ik een paar momenten daarvoor nog in mijn hand had. Ik weet dat het in mijn geval niet slim is om mijn huissleutel zonder ook maar een klein sleutelhangertje bij me te dragen, maar ik heb dus echt geen zin meer om iedere keer als ik ga hardlopen mijn sleutel van mijn sleutelbos te halen. Twee woorden: lelijke. nagellak. Goed ik was dus mijn sleutel kwijt en dacht, misschien heb ik hem alvast in mijn tas gedaan. Ik pakte de tas die ik voor het eerst sinds weken weer eens gebruikte en gooide de inhoud over de keukenvloer. En wat viel er uit die tas… geen sleutel, dat was duidelijk, maar wel.. DE OORBEL. Het pareloorbelletje van mijn overgrootoma die ik een week ervoor dacht te zijn kwijt geraakt tijdens het hardlopen op het strand. Bizar. Hij moet dus in mijn tas gevallen zijn die in mijn kledingkast lag, toen ik mijn hardloopkleding uittrok. Heel bijzonder en heel erg fijn.

Maandag was ook de dag dat ik een spannende afspraak had in Amsterdam over een eventuele samenwerking met een mediabureau. Ze hadden mij een week daarvoor benaderd en de kans is erg groot dat we samen gaan werken. Ze representeren maar een paar blogs in mijn categorie en dat zijn niet de minste. Ik bedoel, ik vind het helemaal geen probleem om door hetzelfde mediabureau vertegenwoordigd te worden als Stylescrapbook.

Dinsdag was het Valentijnsdag, maar dat vieren wij niet. Ik heb dit jaar wel de ‘HOORAY, je houdt het al … jaar met mij in één huis vol dag’ in onze officiële feestdagenkalender opgenomen. Vorig jaar op 14 februari kregen we de sleutel van ons huis en eh.. het moet heus niet altijd makkelijk zijn om met mij samen te wonen (om je een voorbeeld te geven, ik gebruik ons huis graag als kledingkast). Om onze feestdag te vieren had ik de duurste fles whisky gekocht (ik wist echt niet wat ik moest kopen en heb me laten adviseren bij de Gall & Gall, dan smeren ze je natuurlijk altijd de duurste fles aan) en bakte ik pancakes in de vorm van hartjes. Lief ben ik he?

De rest van de dag behoorde ik tot de Lonely Hearts Club, want hij moest werken tot laat (Valentijnsdag he). Ik heb lekker hardgelopen, blogjes geschreven, voor het eerst in mijn leven aardappelen-vlees-groente voor mezelf bereid en natuurlijk de nieuwste Gossip Girl gekeken.

Woensdag & donderdag was het weer tijd voor Girlscene! In tram en trein een keertje niet geschreven, maar een lekker fout boek gelezen (de nieuwste Sophie Kinsella, mijn  mening lees je snel). Donderdag was de dag dat ik voor het eerst in maaaaaanden een rendez-vous had met mijn weegschaal. Ik dacht, laat ik het gewoon eens proberen, ik ben immers sinds oktober toch een broekmaat afgevallen. Helaas was dat niet terug te zien op de weegschaal. Kan dan wel lekker veel sporten, iedere avond pasta, risotto of noedels is best heftig voor de heupen. Goed, geen man over boord natuurlijk. Zoals ik al zei, sinds oktober wel een broekmaat afgevallen, het zijn allemaal spieren troost ik mezelf. De weegschaal is ook eigenlijk maar gewoon een troosteloos geval. Neemt niet weg dat ik de komende tijd toch misschien mijn pasta eens wat vaker in ga ruilen voor een gezondere optie en misschien eens aan portie-controle ga doen? Ik schep al-tijd twee keer op. Ik geef mijn vader, moeder & vriend de schuld. Als je het mij vraagt de drie beste thuiskoks van Nederland.

Vrijdag gezellig met mijn moeder geluncht, ik had haar van te voren even bericht over het schrikbarende getal op de weegschaal dus maakte ze een heerlijke frisse salade voor me met een vers volkorenbroodje. Uiteindelijk natuurlijk blijven hangen, want met mama op de bank is veel te gezellig. Ze hielp me met een DIY project (lees: ze deed mijn DIY project en ik assisteerde, als in: ik zorgde voor kopjes thee en gaf af en toe een speld aan). Toen kwam mijn vader thuis en die haalde me over toch te blijven eten, dus haalden we sushi en zo was ik pas net voor middernacht weer thuis van mijn ‘lunchdate’ met mijn moeder. Schema in de war!!!

Het afgelopen weekend heb ik daarom achter mijn iMac doorgebracht. Omdat ik volgende week op wintersport ga, het liefst niet al te veel gestress wil op vakantie en toch iedere dag gewoon minstens twee stukjes online wil op mijn blog, zal ik toch wat meer moeten voorschrijven. Werk ik deze week natuurlijk ook nog extra bij Girlscene, omdat ik volgende week niet werk. Het is maar goed dat ik bloggen daadwerkelijk leuk vind. En hoewel het qua werktijden lijkt op een fulltime baan, het voelt absoluut niet als een baan. Moet ik er natuurlijk ook bij zeggen dat het voor mij ook niet echt betaalt als een fulltime baan. Meer als een fooi, maar hé, if it makes you happy, it can’t be that bad …

(Oh en als jullie denken NEE, heeft Annemerel nu toch geshopt? Nee joh, lieve Denise van ubbi.nl had een cadeautje voor me!)

Ik werk de laatste weken veel vanuit huis, alleen op woensdag en donderdag ga ik naar de Girlsceneredactie in Amsterdam. Ik heb wel eens (zakelijke) afspraken, maar ik zit ook zeker veel thuis. Voor het eerst in tijden heb ik geen werkstress. En hoewel ik als ik werkstress heb soms wens dat ik een relaxt en rustig leventje had, nu ik niet van deadline tot deadline werk, probeer ik er alles aan te doen om het mezelf ‘druk’ te maken. Ik ben gewoon het gelukkigst als ik het (extreem) druk heb en met to-do-lijstjes moet werken.

En dus besteed ik meer tijd aan mijn blog, probeer ik meer te lezen, ga ik ineens dus wel koken (in plaats van bestellen of kant en klaar maaltijden). Meer hardlopen doe ik niet (want ik weet wat er dan gebeurt), maar het is wel verleidelijk.

Zo zat ik dus dinsdagmorgen, terwijl ik geen specifieke plannen had voor de dinsdag, toch al om 7.00u voor de televisie om Gossip Girl te kijken. Ten eerste wilde ik natuurlijk gewoon graag de nieuwste aflevering zien, ten tweede begon ik dan de dag ook gewoon op een normaal tijdstip. Na een rondje van vijftien kilometer op het strand (KOUD!) weer aan LE blog en ’s avonds de verjaardag van mijn oma (ze werd 80) in een leuk restaurantje. Lekker gegeten, eindelijk mijn neefje (en vriendin) en nichtje weer eens gezien en me eigenlijk prima vermaakt.

Moest m’n oma wel een treurig verhaal vertellen. Ik ben namelijk ’s ochtends één van HAAR moeders pareloorbellen verloren tijdens het hardlopen. Als je een beetje op mijn oren let op foto’s, weet je dat ik de afgelopen jaren vrijwel altijd kleine pareltjes draag. Het zijn ‘erfstukken’ van mijn overgrootoma en ik heb ze altijd in, dag en nacht. Niet alleen omdat ik ze leuk vind staan, maar vooral ook omdat al mijn andere oorbellen mijn oorlelletjes veranderen in kleine tomaatjes. Van Ti Sento tot Chanel. En nu ben ik dus één van de pareloorbelletjes verloren. Het heeft ook geen zin om te gaan zoeken. Ik ben ze namelijk hoogstwaarschijnlijk kwijt geraakt tijdens de vijftien kilometer die ik OVER HET STRAND hardliep. Ja, die vind ik dus NOOIT meer terug. Stiekem kan ik natuurlijk wel huilen, het feit dat ik dat nog niet gedaan heb mag eerlijk gezegd wonderbaarlijk genoemd worden.

Woensdag en donderdag ging ik op mijn UGGS naar de Girlsceneredactie. Geheel tegen mijn principes in, maar ja mijn benen zijn me lief (mijn andere schoenen hebben helemaal geen profiel) en mijn schoenen zijn me ook lief (en smerige sneeuw en uitglijders helpen niet bij het behoud van schoenen). Het viel me minder zwaar dan gedacht uiteindelijk. Ha ha ha, alsof het hier over problematiek van wereldformaat gaat.

Toen ik vrijdag nog geen vijf minuten aan het hardlopen was werd ik gebeld. Ik heb een ontiegelijke hekel aan gebeld worden als ik aan het hardlopen ben. Als ik dat horloge om heb maakt het me niet uit, maar als ik mijn snelheid en afstand check met mijn iPhone is het verdomd lastig. Dat ding gaat dan automatisch op pauze en je moet dus wel stoppen. Als ik dan zie dat het mijn vader is heb ik er dan ook absoluut geen moeite mee om hem uit te schelden en te vragen of hij soms niet kan RUIKEN dat ik aan het hardlopen ben. Gelukkig kan hij daar om lachen. Goed, hij wilde schaatsen en ik moest mama’s schaatsen maar gewoon lenen. Twee uur later waren we allebei thuis (als in ouderlijk huis natuurlijk) en besloot ook mijn zusje mee te gaan. Hup de polder in, schaatsen. Ik kon het nog! Zaterdag samen met mijn vader een tochtje van 25 kilometer geschaatst en daarna was het uit met de schaatspret. Ik heb op meerdere momenten gevochten voor mijn leven. In mijn hoofd waren mijn voortanden er al drie keer uitgevallen met alle bloederige gevolgen van dien. Ik heb een levendige fantasie. Uiteindelijk heb ik slechts één keer een zijwaardse schuiver gemaakt.

Zondag werd ik wakker met sneeuw in de lucht. Ik lig naast het raam en dat raam is groot. ’s Avonds zie ik vaak de maan (ik kan daar extreem gelukkig van worden) en gisterochtend zag ik dus sneeuw. Toen ik een uur later opstond was ik verbaasd dat er ook sneeuw op de grond lag. Maar goed, laten we mijn slaapdronkenschap daar nog maar even de schuld van geven. Natuurlijk bleef het liggen. Ik had voor het eerst in tijden weer eens GEEN zin om hard te lopen, maar met een halve marathon in de zeer nabije toekomst kon ik het niet maken niet te gaan en dus stond ik gewoon om 12.00u buiten. Het valt altijd mee en eenmaal thuis is de voldoening altijd in grote getale aanwezig. Dus ik moet niet zo zeuren, scheelt weer tijd.

Overigens kan ik niet geloven dat het inmiddels alweer half februari is en dat ik als het goed is over elf nachtjes alweer in de auto richting sneeuwparadijs Serfaus zit. Haat aan clichés maar ik eindig er wederom WEER mee. Tijd vliegt echt.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin