Morgen gaat het dan eindelijk gebeuren, dan sta ik aan de start (en hopelijk kom ik ook over de finish) van de Berlijn Marathon. Ik vroeg jullie vorige week en op Instagram vragen te stellen over deze marathon en jullie stelden wederom niet teleur. Van beloningscadeautjes tot tijdsdoelen, dit zijn mijn antwoorden op jullie vragen.
Als deze blog online komt zit ik als het goed is in de trein richting Berlijn. Als alles volgens plan verloopt ben ik net de grens over en bevind ik me op Duits grondgebied. Halverwege de middag zal mijn trein stoppen op station Hauptbahnhof en dan is het maar een kleine wandeling naar mijn hotel. Het is lang geleden dat ik zó heb uitgekeken om een reis te maken.
Met nog vier dagen tot de Berlijn Marathon en nog een nachtje slapen totdat ik in de trein richting Berlijn stap is het hoogtijd om mijn koffer in te pakken. Dit is alweer de zevende keer dat ik mijn koffer in pak voor een internationale marathon. Je zou dan ook verwachten dat ik er inmiddels aardig wat handigheid in gekregen heb. Voor zover ik weet heb ik nu echt alles bij me, maar voor Boston, internationale marathon nummer zes, ging het niet helemaal gesmeerd.
3.26.43. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, schrijven of zien staan. Veel mensen zijn ontzettend verrassend door die tijd. Ik behoor zelf ook tot die mensen. Maar er zijn ook genoeg mensen om me heen die wisten dat ik dit kon. Ik geloofde ze niet. Wilde niet dat ze dat soort gekke dingen tegen me zeiden, want daardoor werd de druk alleen maar hoger. Maar goed, ik kon het blijkbaar wel. Althans, afgelopen zondag kon ik het niet. Het is geen kunstje dat je zomaar iedere dag kunt toepassen.
HOLY SHIT DAT GING LEKKER! Die muur waar ik zo tegenop zag, die pijn waar ik nachtmerries van had? Die kwam gewoon NIET! Gewoon… niet. Na vijf kilometer dacht ik, ok… dit is wellicht wat snel, misschien moet ik gas terug nemen. Uiteindelijk waren die eerste vijf kilometer mijn langzaamste vijf kilometer van de hele marathon. Ik kon blijven gaan en ik bleef dan ook gaan.