Hoe hard heb ik geschreeuwd dat ik echt geen PR kon lopen in Salzburg? Volgens mij verschrikkelijk hard. En ik was er eigenlijk ook van overtuigd, maar opgegeven had ik het nog niet. Iedereen die mij een beetje kent wist dat natuurlijk al lang. Ik kan niet in de spaarstand. Drie weken geleden zette ik – na bijna vijf weken afwezigheid – mijn eerste hardloopstapjes, twintig dagen later – gisteren dus – stond de halve van Salzburg op het programma.
Komende zondag loop ik – als alles volgens plan verloopt – mijn eerste wedstrijd van 2016. Normaal loop ik in maart de CPC, de halve marathon in Den Haag. Dat ging niet door omdat we een dagje eerder op wintersport gingen. Twee weken geleden, had ik de marathon in Rotterdam moeten lopen, maar dat ging niet door omdat ik een paar weken voor de grote dag een luchtwegvirus heb opgelopen. En zo kwam het dat ik de eerste vier maanden van dit jaar geen wedstrijd liep. Sterker nog, na de marathon in Berlijn, die succesvolle marathon in Berlijn, heb ik helemaal geen enkele wedstrijd meer gelopen. Wow.. En die Berlijn marathon, die is vandaag precies zeven maanden geleden.
Op 8 mei organiseert Redbull voor de derde keer Wings for Life World Run, een wereldwijde hardloopwedstrijd waarbij de finishlijn je inhaalt, in plaats van dat je naar een finishlijn toeloopt. De wedstrijd wordt wereldwijd op hetzelfde tijdstip gelopen, van Melbourne tot Brasilia en van Breda tot Milaan. Al het geld dat wordt opgehaald (sponsorgeld, startbewijzen) is voor Stichting Wings for Life, een stichting die onderzoek naar dwarslaesies financiert. En dat is nodig, want iedere twee seconden hoort iemand op de wereld dat hij of zij nooit meer zal lopen. Een verschrikkelijke diagnose.
Toen ik vorige week maandag weer begon met hardlopen was ik heel even bang dat ik het verleerd had. Ik liep zonder mijn Nike App, dus ik weet niet hoe hard ik daadwerkelijk liep, ook weet ik niet precies hoever ik gelopen heb. Maar het was een route die ik vaker gelopen heb dus de afstand kan ik wel een klein beetje schatten, het was zo’n vijf kilometer. Maar na twee kilometer werd ik al lichtjes in mijn hoofd. Super raar. Mijn hartslag zat trouwens gewoon op 150, dat is voor mij zone 1 en dat is dus tempo ‘herstelloop’. En ik denk niet dat je heel veel van hardlopen af hoeft te weten om te snappen dat tempo herstelloop lekker rustig is.
Het is nu ongeveer zes weken geleden dat ik werd uitgenodigd om mee te doen aan een trail wedstrijd in mijn geliefde Oostenrijk. Het was een mooie dinsdagavond, of eigenlijk was het al woensdagochtend. Ik had al redelijk wat Aperol Spritz achter de kiezen toen een van de organisatoren me vroeg deel te nemen aan de Hochkönigman in het eerste weekend in juni. Er waren drie afstanden, de 85, de 45 en de 23. Ik had het over de 85, maar werd keihard uitgelachen. Ook over de 45 had hij zijn twijfels, wist ik wel hoe zwaar dat zou zijn? Nee, dat wist ik niet. Maar toen ik een paar dagen later volledig ontnuchterd was wist ik wel dat ik die 45 nooit een paar maanden later al aan zou kunnen zonder mijn lichaam voor het leven te tekenen. Ik ging dus voor de 23 en zou daar na de Marathon in Rotterdam voor gaan trainen. Die marathon heb ik niet gerend, maar het wordt wel tijd dat ik aan die trail-training ga werken, want de Hochkönigman is inmiddels al over een kleine zeven weken.