RUN BABY RUN: Disney Half Marathon

Afgelopen week heb ik mezelf ongeveer duizend keer de vraag gesteld of ik nu wel of niet de halve marathon in Disney moest gaan lopen. Het had vrij weinig gescheeld of ik was vrijdag niet eens op de trein richting Disneyland Parijs gestapt. Maar goed, ik ging toch, want echt ziek voelde ik me niet meer en de organisatie beloofde me dat ik ook in Disneyland genoeg rust kon nemen, wat voor mij heel belangrijk was. Want deze spannende weken voor Chicago staat rust eigenlijk iedere dag wel op het hoofdmenu. Althans, dat zou het moeten staan.

Maar goed die vrijdag in Disneyland deed ik natuurlijk alles behalve rustig aan. Zet mij samen met een paar gezellige mensen in een pretpark en ik denk ineens dat het een goed idee is om in de Spacemountain te gaan. Mijn maag was het hier natuurlijk niet echt mee eens. Mijn eten hield ik binnen, maar de stressreactie die zo’n attractie aan je lichaam geeft, daar was mijn lichaam even niet op voorbereid. Daarna besefte ik gelukkig heel goed dat ik rustig aan moest doen en dat was dan ook de reden dat ik gisteren het grootste gedeelte van de dag in bed gespendeerd heb. Uit zelfbescherming. Ik voelde me niet ontzettend slecht, maar als ik weer de hele dag tussen gezellige mensen had gelopen had ik misschien meer domme dingen gedaan.

OK, fastforward naar vanmorgen vier uur ’s ochtends, toen mijn wekker ging. Even dacht ik, ik kan ook gewoon zeggen dat ik me niet goed genoeg voel om mee te doen en me nog even een paar keer omdraaien. Maar uiteindelijk stond ik om vijf over vier toch naast mijn bed. Na een lekkere warme douche schoot ik meteen in mijn hardloopoutfit, spelde ik mijn startbewijs op en liep ik om vijf uur naar het ontbijt. Of nou ja een ontbijt was het eigenijk niet, het was een ‘snack’. Ik at droog wit brood en nam twee espresso’s in de hoop mijn darmen nog net op tijd te activeren en ik nam nog twee bananen mee voor later.

We zouden om kwart voor zes voor het hotel verzamelen. Natuurlijk kwamen om 5.40u mijn darmen op gang. Dat waren vijf zenuwslopende minuten en uiteindelijk heb ik er maar een imodium in gedaan, in de hoop dat de rest gewoon tot na de halve marathon in mijn lichaam zou blijven.

Ok, op naar het startvak. Ik mag eigenlijk vooraan starten in startvak A, maar ik besluit verstandig te zijn en bij een deel van de rest van de groep te starten in startvak B. Ik ga vandaag niet voor een snelle tijd en ik ken mezelf, als ik al die snelle mensen om me heen heb ga ik meteen los. Dat moet ik vandaag niet doen. Mijn race is over twee weken, in Chicago. Niet hier in Disneyland.

De start is om zeven uur, maar om zeven uur gaat geen startschot. Tien minuten later gaat het startschot wel, maar doordat ik nu niet in A maar in B sta, mag ik nog een kwartier wachten totdat ik de start passeer. OK, hier had ik niet over nagedacht. het is best frisjes trouwens zo in mijn T-shirtje en korte broek. Je merkt dat het geen zomer meer is, hoewel de temperatuur overdag nog super lekker is, is het ’s ochtends gewoon echt nog een beetje fris. Maar goed niet zeuren we hebben plastic zakken om ons warm te houden en we hebben elkaar.

En dan sta ik drie meter voor de start. Ik weet niet wat het is, ik heb me zo voorgenomen om SUPER rustig aan te gaan doen, lopen met een pace van 5.30 en niet eens denken aan een eindtijd. Maar als ik dan weer voor zo’n start sta en alle drukte om me heen voel begint er toch weer iets te borrelen. Als ik de start passeer begin ik meteen aan mijn inhaalslag. In de haast vergeet ik gewoon mijn Nike+ App aan te zetten. Oh wow. Uiteindelijk zet ik hem denk ik driehonderd meter na de start aan. Geen nood aan de man, ik loop toch niet op tijd.

De eerste vijf kilometer gaan door de twee Disneyparken. Super leuk! Alle medewerkers staan in hun kostuum ons aan te moedigen en overal staan Disneyfiguren. Met die figuren kun je op de foto, je moet dan alleen wel in de rij gaan staan en die is soms twintig mensen lang. Ik ging niet voor een tijd lopen in Disney, maar in een rij van twintig man gaan staan om op de foto te gaan met Mickey Mouse vind ik ook weer wat overdreven. Dit laat ik dan ook aan me voorbij gaan, maar ik film het wel allemaal (hou mijn vlog van morgen in de gaten!).

Na vijf kilometer lopen we het park uit, alleen zegt mijn App dan al dat ik 5,6 kilometer gelopen heb, terwijl ik dus mijn Nike+ App veel later heb aangezet. Even denk ik shit… ik ben minder snel dan ik dacht, maar ik laat het al vrij snel los. Ik loop hier niet voor een PR, ik loop hier een hele leuke trainingsloop van 21,1 kilometer, mijn wedstrijd is in Chicago, een PR ga ik hier sowieso niet lopen, waarom zou ik me dan überhaupt druk maken over een tempo. Ik laat het los.

Ik geniet van het Franse landschap, de zon die opkomt en… ASFALT. Alleen maar asfalt. Precies waar ik van hou. De enige twee factoren die het iets zwaarder maken zijn de wind en het valse plat waar we continu op lopen. Maar de stukken die we met wind in de rug naar beneden lopen zijn heerlijk. Ik geniet echt. Ik heb in geen tijden een wedstrijd zo ontzettend relaxt gelopen. Misschien heb ik dat wel gewoon nog nooit gedaan..Ik heb altijd wel iets van een tijdsdoel in mijn hoofd en wil altijd wel sneller zijn dan een vorige keer. Dat dat dit keer niet het geval is is eigenlijk ook wel eens leuk voor de verandering.

Een gedeelte van het parcours loop je met aan de ene kant mensen die op de terugweg zijn en aan de andere kant mensen die dat stuk nog moeten lopen. Als ik Francien op de ’terugweg’ zie gaat er toch weer een versnelling bij. Die moet ik even bijhalen. Ze ligt op dat moment ongeveer 500 meter op me voor en na twee kilometer goed doorlopen heb ik haar bijgehaald. De volgende vijf kilometer laat ik mijn tempo weer iets zakken en loop ik samen met Francien. Het is mijn idee om samen te finishen, maar zo’n twee kilometer voor de finish wil ik toch nog even kijken wat ik waard ben. Ik begin aan mijn home run.

Wat mijn uiteindelijke finishtijd is weet ik op dit moment nog niet. Ik kwam met 2.01.50 over de finish, maar ik startte ook ongeveer een kwartier later. Mijn Nike+ App is ook niet betrouwbaar, want net als ik aan het begin van de race vergat om mijn App aan te zetten, zo vergat ik na mijn race de App uit te zetten. Geeft maar weer aan hoe zeer ik niet met die tijd bezig was. Waar ik wel mee bezig was, filmend de finish over, filmend mijn medaille om mijn hals gekregen krijgen, dat soort dingen. Ik denk dat mijn eindtijd ergens tussen de 1.45 en 1.50 ligt en dat is precies wat ik aanvankelijk in Disney wilde doen. Aanvankelijk inderdaad, want toen ik afgelopen week ziek was had ik eigenlijk met mijn fysio (en steun en toeverlaat in deze marathon-strijd) afgesproken dat ik voor een tijd van twee uur zou gaan. Nu hopen dat ik straks niet op de blaren hoef te zitten. Maar voorlopig voel ik me goed, beter dan voordat ik begon met die halve marathon.

Dat is het mooie van trainen voor marathons en dan een halve marathon lopen. Een halve marathon voelt nu gewoon echt als een peulenschil. Ik bedoel, dertien dagen geleden liep ik 34 kilometer, dat is 13(!) kilometer meer. Normaal heb je bij de halve marathon rond 17 kilometer een punt waarop je denk WTF?!?! En nu heb ik dat gewoon niet gehad. Komt misschien ook doordat ik niet op wedstrijdtempo liep, maar toch.

Inmiddels is het kwart voor twee en moet ik eigenlijk rennen voor de bus die we zo gaan nemen richting Paris Gare du Nord. Ik ga er nu dan ook even een eindje aan breien. Morgen kom ik met mijn vlog en heb ik dus bewegend beeld bij alles wat ik zojuist verteld heb! Ben heel benieuwd wat ik allemaal gefilmd heb, want ik heb de beelden zelf ook nog niet bekeken.

Liefs vanuit Disney,
Annemerel