Wanneer ik over de finish kom ben ik alles spontaan vergeten, maar het uur dat er aan vooraf is gegaan was ongelooflijk zwaar. Ik wil huilen, ik wil schreeuwen, iedere vezel in mijn lichaam wil dat ik ermee stopte. Ik bedenk mezelf, wat ben ik voor een masochist, waarom doe ik dit mezelf aan? Maar de euforie van de finishlijn is sterker dan de pijn van het uur ervoor en een half jaar later sta ik gewoon wéér aan de start van een marathon. Maar hoe gezond is dat eigenlijk?
Ik begon mijn week netjes achter mijn iMac om acht uur ’s ochtends. Vorige week heb ik een paar keer vanuit bed gewerkt en hoe verleidelijk dat ook is, werken gaat toch net iets beter als ik gewoon gedoucht en aangekleed achter mijn iMac zit. Ik werkte tot een uurtje of 17.00u voor DutchCowboys en stapte daarna in mijn auto richting Amsterdam, voor een training met de Girls Love 2 Run Crew. Toen ik ’s avonds om half elf thuis kwam at ik een zak Doritos tot de laatste kruimel leeg. Sommige mensen vallen af als ze trainen voor een marathon, ik kom aan. Ik praat namelijk ineens alles voor mezelf goed…
Op twitter ben ik de hele dag door potentieel-interessante artikelen aan mijn favorieten aan het toevoegen. Vaak heb ik niet meteen tijd om het te lezen, maar in de trein, ‘s avonds voor het slapen of op zondagochtend vind ik het heerlijk om door mijn favorieten te bladeren en de artikelen te lezen. En because I love to share (behalve mijn eten, Joey doesn’t share ;-) ), heb ik de 10 leukste, interessantste artikelen voor je verzameld.
Toen ik net achttien was viel er een brief bij mijn ouders op de mat, gericht aan ondergetekende. Of ik wilde laten weten of ik donor zou willen worden. Hoewel ik altijd van de daken schreeuwde dat ik dus écht wel donor zou worden, greep die brief me naar de keel. Gatverdamme. Ik wil nog helemaal niet dood. Gelukkig was er op dat moment geen enkele indicatie dat ik wel snel zou komen te overlijden, maar het idee dat ik daar over na moest denken, het maakte me ziek. Dus negeerde ik die brief. En iedere donorweek deed ik mijn slaapmasker op. Ik wilde het niet horen, ik wilde er niet over nadenken.
