Iedereen zegt “you did it”, maar ik heb meer zoiets van “I made it to the finish line”. Wat een deceptie. Wat een anti-climax. Hier heb ik niet voor getraind en het spijt me, vier uur na mijn finish kan ik nog alles behalve trots op mezelf zijn, ook al zegt iedereen dat ik dat wel moet zijn. Maar ik denk dan “waarvoor dan?” Omdat ik nooit langer gelopen heb? Klopt. Maar dat betekent dus ook dat dit mijn sloomste marathon uit mijn carrière is.
Mijn training begon op 9 juni, twee dagen na We Own The Night Amsterdam. Ik trainde afgelopen vijf maanden 53 keer en liep in totaal 636 kilometer. Natuurlijk had ik nog harder kunnen trainen, beter op mijn voeding kunnen letten en meer buikspieroefeningen kunnen doen, maar dat is allemaal achteraf gepraat. Daar heb ik nu helemaal niets meer aan. Vandaag moet ik mentaal sterk zijn, door de pijn (die ongetwijfeld gaat komen) heen lopen en alles geven dat ik in me heb. Ik moet blijven lachen, wat er ook gebeurt, wat ik ook voel, ik moet lachen. En genieten.
