Over 25 dagen is de CPC en ik kijk er zo naar uit, dat ik bijna bang word dat het alleen maar een deceptie kan worden. Ik heb meer zin in die CPC dan dat ik zin had in de New York Marathon. Dat is niet in de laatste plaats omdat de periode dat je tijdens de CPC pijn lijdt een stuk korter is dan de pijn-lijdings-periode tijdens de marathon. Maar ook gewoon omdat ik zin heb om eindelijk weer eens een fatsoenlijke wedstrijd te lopen en mijn PR van 1.48.13 keihard te verbeteren.
Gisteren schreef ik in Metro over burn-outs, omdat burn-outs in ‘onze’ generatie veel meer voorkomen dan in de generatie van onze ouders. Sterker nog, mensen die voor 1970/1975 geboren zijn vinden het moeilijk om te begrijpen, zij werk(t)en ook altijd hard, maar zorgde dat bij hen voor een burn-out? Nee. Althans, bij de meeste niet. Wat is er dan veranderd dat dat bij jongeren wel steeds vaker het geval is?!
De perfecte Instagram-foto komt niet vanzelf… dingen die ik doe voor de perfecte Instagram-foto…
