Ook deze week begon ik hardlopend, op maandagochtend. Een paar keer schoot het woord ‘blessed’ door me heen. Normaliter lach ik altijd om mensen die dat woord serieus gebruiken (ik hoop nu niet dat ik mensen tegen het zere been schop trouwens) (ik weet ook niet echt waarom ik dat doe, wat is er eigenlijk mis mee?), maar ik begreep het maandagochtend ineens. Ik voelde me een zeer gelukkig en bevoorrecht mens dat ik hard mocht lopen. En wel hierom…
Ik had zo’n trek in chocolate chip cookies zondag. Ik liep langs Starbucks, maar zag de rij en dacht… NEE! Maar goed, daar werd mijn honger naar chocolate chip cookies niet gestild. Zelf maken dan? Ik heb een lekker recept, maar ik dacht, wellicht kan ik hem iets meer feestdagen-proof maken. En hoe doe je dat? Door wat speculaaskruiden toe te voegen. Daarnaast is het recept ook heel anders dan mijn andere recept, omdat ik nu cacaopoeder door het beslag heb gedaan, in plaats van alleen chocolate chips.
Ik hou er niet van om te klagen. Zeker als je het eigenlijk heel erg goed hebt, dan is klagen eigenlijk gewoon een beetje asociaal. En ik besef dat ik het ontzettend goed heb, maar vandaag heb ik last van een herfstdip (heel toevallig op de dag dat mijn Metropagina over winterdepressies gaat, iets anders dan een winter/herfstdip trouwens!). Alles is stom en alles lijkt zinloos. En omdat schrijven altijd helpt dacht ik, laat ik mijn depri-gevoelens gewoon even lekker van me afschrijven.
Het is alweer ruim drie maanden geleden dat ik naar Lapland vertrok voor de Fjällräven Classic, maar een paar weken geleden was ik beelden van mijn camera aan het verwijderen en toen zag ik dat ik eigenlijk best veel materiaal geschoten had in Lapland, materiaal waar ik eigenlijk nooit iets mee gedaan had. Terwijl ik de beelden bekeek kreeg ik een heel gelukkig gevoel.
