Ik heb weinig geduld. Nooit gehad ook. Een file? Ik word gek. Een langzaam rijdende auto voor me, op een goede dag (of een slechte, het is maar hoe je het bekijkt), ik heb de neiging om de auto in kwestie met mijn auto vooruit te duwen. Ik doe het niet, ik heb er vooral ook mezelf mee, vertel ik mezelf op zo’n moment. Maar mijn geduld laat het ook afweten als ik moet wachten op een fijne vakantie die pas over een paar maanden is, een tas die ik pas over een paar maanden kan kopen of als ik moet wachten op een nieuwe aflevering van Suits (écht, NA de zomer pas weer een nieuwe?). Maar goed, waar ik het eigenlijk wilde hebben, mijn geduld wat betreft hardlopen ontbreekt ook, een beetje.
Ik zei toch al dat ik tijdens de Rotterdam Marathon veel te weinig gegeven had… De meeste mensen strompelen de eerste 48 uur na hun marathon, ik sprintte diezelfde avond nog met drie treden tegelijk de trap op. Maandagochtend voelde ik mijn benen wel, vooral de voorkant. Maar ik ben de trap tien keer op en neer gelopen (vooral naar beneden gaan deed pijn) en de laatste paar keer ging dat alweer aardig soepeltjes.
Is er nog niet genoeg over de Marathon van Rotterdam gesproken? Waarschijnlijk wel, maar ik kan het nog steeds niet laten om er nogmaals iets over te zeggen… Ik presenteer, marathongedachten vlak voor, tijdens en na de marathon.
Ok, daar is ‘ie dan, mijn Rotterdam Marathon verslag! Gisterochtend werd ik al om 6.00u wakker, ik had twee uur voor mijn ochtendritueel, twee uur waarin ik havermout en pannenkoeken at en heel veel thee en rode bietensap dronk. Ik ging 100.000 keer naar het toilet en liep om 8.00u, zoals gepland, de deur uit. Vervolgens ging ik naar Rotterdam, waar ik om 9.00u aankwam. Ik ben op het station nog drie keer naar het toilet geweest en dronk een espresso bij Starbucks. Vervolgens ben ik op zoek gegaan naar de kluisjes van ABN Amro om mijn spullen in op te bergen. Dat kostte nogal wat tijd. Ik moest natuurlijk ook wéer naar het toilet en ook dat nam veel te veel tijd in beslag (seriously, zes dixies?). Ik kwam net op tijd bij mijn startvak aan, maar daar kon ik helaas niet meer in, helemaal vol. Gelukkig liep het na het eerste startschot een beetje door en ik vond zelfs Lindsey nog! Yes, nu was ik er écht klaar voor!